10:33 μ.μ. | 
Αναρτήθηκε από
ΑΚΙΔΑ
Ο ΠΕΙΡΑΪΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ συμμετέχει στο Παναναπηρικό Πανελλαδικό συλλαλητήριο της ΕΣΑμεΑ την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου και ώρα 10 το πρωί στην πλατεία Ομονοίας.Το δικαίωμα σε μια ζωή με αξιοπρέπεια είναι αδιαπραγμάτευτο και θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο για να το πετύχουμε.
ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ - ΞΕΣΗΚΩΝΟΜΑΣΤΕ
Λέμε όχι στην κοινωνική ευθανασία.
Κάτω τα χέρια από τα επιδόματα αναπηρίας.
Οι ελληνίδες και έλληνες με αναπηρία δεν προσφέρονται για κοινωνική ευθανασία.
Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Δημητριάδης Βασίλειος Γιαννούτσος Ιωάννης
Άλλη μια φορά τα έβαλες με το χρόνο που οξειδώνει κάθε λέξη που τρέχει στα κανάλια του, αυτόν που τρυπά ψυχές, επουλώνει πληγές που αιμορραγούν, σφραγίζει στόματα και σκέψεις, κλειδώνει καρδιές, αποσυνθέτει όνειρα και κορμιά στην κυριάρχησή του.
Άλλη μια φορά τον νίκησες ψεύτικα, αγνοώντας τον δικό σου που σε σκουντά όλο και πιο δυνατά στην πλάτη, για να σου υπενθυμίσει ό,τι σε λίγο φεύγετε.
Έτσι είναι ο χρόνος, μυριάδυμα αδελφάκια σπαρμένα τριγύρω να σε απασχολούν, να σου γελούν, να σε κολακεύουν, να σου αποσπούν την προσοχή, να σε ικετεύουν, να σε προκαλούν να λύσεις τους Γόρδιους δεσμούς που δένουν με ιδιαίτερη τέχνη σε όσους σου κινούν το ενδιαφέρον, όσους σκέφτεσαι και πονάς κι εσύ να παλεύεις μαζί τους κι αυτά να γελούν πίσω από την πλάτη σου με την ήττα ή τη νίκη σου, γιατί πάλι δική τους είναι.
Ο χρόνος δεν χάνει ποτέ.
Πικρή η χαρά της νίκης. Η σκουριά τρέχει πιο γρήγορα από τη σκέψη σου κι απλώνεται πάλι στις ξένες κλειδαριές, οδηγώντας σε, σε νέα μάχη με κάθε ίχνος ικμάδας που τρέφει την πράσινη μούχλα κάθε σφαγμένης σκέψης.
Έρχεται η στιγμή που θέλεις να γυρίσεις, αυτόν που σου χτυπά τον ώμο, χίλια αδέλφια του πίσω και να γκρεμίσεις στα απότομα και κοφτερά βράχια του, όποιον σκάρτο έκανε ζημιά στους άλλους.
Όποιον κάρφωσε βρώμικες λεπίδες σε παιδικές ψυχές, σ’ ενήλικες καρδιές που δεν το άξιζαν. Να λυτρώσεις μια και καλή αυτούς που τους πρέπει, να πάρεις το βάρος πάνω σου, άλλη μια φορά, αλλά μόνο μια φορά και για πάντα. Να λυτρώσεις και να λυτρωθείς από την κόλαση της ξένης κάθαρσης που διαρκεί για πάντα.
Ένα ήμαρτον δεν φτάνει να οδηγήσεις τον κάθε Δάντη στον προορισμό του. Μια κάθαρση δεν είναι αρκετή για τα θύματα των ενάρετων άπληστων ψυχεραστών, πρωταγωνιστών σε μια γήινη θεία κωμωδία, μελλοντικών θυτών κι αυτών με τη σειρά τους.
Όταν σκοτώνεται μια ψυχή, μακελεύει μυριάδες στο πέρασμα της για τον άλλο -δικό της- κόσμο.
Κρυφά προσπαθείς να κλέψεις ένα από τ’ άπειρα αδέλφια του χρόνου που σου κατατρώγουν τα σωθικά, να το εξαφανίσεις, για να προλάβεις να κοιτάξεις μέσα σου, να φροντίσεις τα δικά σου λουκέτα, τις μικρές σου πόρτες που άρχισαν να κολλούν σκουριά από τις ξένες.
Μονοπάτι ν’ ανοίξεις στην καρδιά σου. Φωτεινό πανδαμάτορα χρονοκτόνο οδηγό να βάλεις στην αρχή του. Να περάσουν μέσα σου οι άλλοι, να βρεις το δικό σου αδέλφι στην ψυχή.
Πριν σε σπρώξει η στιγμή για τα καλά μέσα στο μελανό του βάραθρο, χωρίς προειδοποίηση.
Δεν αναζητάς πλέον τίποτα, ούτε ζητάς να σε αναζητήσουν.
Δεν υπόσχεσαι πλέον τίποτα, ούτε ζητάς να σου υποσχεθούν.
Δεν ξέρεις πλέον τίποτα, ούτε ζητάς να σου μάθουν.
Έχεις δέσει γερά τον κάβο στο λιμάνι της ζωής σου, ελπίζοντας να μην τον κόψουν οι άνεμοι των άλλων, που σώνονται από το φάρο που έχεις ανάψει και προσεύχεσαι και συνεχίζεις να δίνεις φως, μέχρι να έρθει άλλος φάρος στον κόλπο που φυλάς με ζέση και απαράμιλλο ζήλο, γιατί αυτό είναι το δικό σου πόστο.
Σε μια μάχη, με αυτόν που υπήρχε πριν και από ίδια την ύπαρξη του, το χρόνο…
Αναδημοσίευση από: http://blog.dimitriadis.biz/2012/06/blog-post_24.html
Πολλά μου έρχονταν στο μυαλό πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο και δεν ήξερα από να αρχίσω. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι όλες οι σκέψεις μου άρχισαν να καταφθάνουν μετά από την ξαφνική εμφάνιση στον εγκέφαλο μου, της διαφήμισης της Τασούλας και του Κίτσου με το περιβόητο τράτζικ.
Εκεί που καθόμουν στην βεράντα κι έπινα έναν καφέ στα σκοτεινά, βλέποντας κάποιους καλούς -ας πούμε- γείτονες στα μπαλκόνια, έριξα μια ματιά στο αστικό τοπίο που μας περιβάλλει και μέσα στο θόρυβο, από τα κατά διαστήματα περιελθόντα μηχανάκια, οι εικόνες από διάφορες καταστάσεις και γεγονότα αναπήδησαν σαν πηγή στο κεφάλι μου και αναφώνησα μέσα μου, ωσάν νέος αστικός Κίτσος, τράτζικ!
Αναπόλησα με λύπη τα όσα αντικρίζουμε καθημερινά. Αυτή την άσχημη πόλη αλλά και γενικότερα όλες αυτές τις ελληνικές άθλιες πόλεις που σχεδιάστηκαν και φτιάχτηκαν από το γούστο ενός χωριάτη τη δεκαετία του πενήντα, το απαίσιο λάιφ στάιλ (προτιμώ να γράφω τις λέξεις σε Αγγληνικά – αντίστοιχο του Greeklish) του ενενήντα, του κάθε Καρακίτσου εκδότη που έκανε τη χωριαταρία σε ανάμιξη με τη δυναστεία που παιζόταν το ογδόντα και τις αμερικάνικες σαπουνόπερες, ένα συνονθύλευμα μόδας και αστικής βλαχιάς που ακολούθησαν όλα τα νέα παιδιά μην έχοντας άλλα πρότυπα. Και δεν θα βάλω πρότυπα τη δήθεν κουλτούρα και διανόηση στην Ελλάδα γιατί κι αυτή για τα μπάζα είναι. Κλίκες, κολλεγιές, ίντριγκες και άστα να πάνε.
Που λέτε, φτάσαμε να κάνουμε το δήθεν κλάσιμο την ώρα του φαγητού των άξεστων Γάλλων Ιν, το ρέψιμο των Αμερικανών Ιν, το ξεβράκωμα των Άγγλων Ιν, κοκ.
Με λίγα λόγια δεν μας έφταναν τα χάλια που είχαμε αλλά ξεπατικώσαμε και ότι χειρότερο υπήρχε από κάθε λαό ως μοδάτο και το κάναμε καθημερινό τρόπο ζωής και ηλιθιότητας, θέλοντας να το παίξουμε προχωρημένοι.
Έτσι, όλες οι γυναίκες προσπάθησαν να παραστήσουν τις μπιτς (σκύλες), τσούλες στα ελληνικά, οι άντρες τους φλώρους ή τους πηδάω ότι κινείται και τώρα απολαμβάνουμε τους καρπούς μας από ένα τεράστιο πήδημα που λαμβάνει χώρα από το κάθε περιβολάκι μέχρι την οικονομία και την πολιτική. Με λίγα λόγια τα πηδήξαμε όλα και τώρα κλαίμε.
Τράτζικ η πολιτική, τράτζικ οι σχέσεις, τράτζικ οι συμπεριφορές, τράτζικ οι Έλληνες, ακόμα πιο τράτζικ οι μετανάστες, τράτζικ όλη η χώρα που έχει πάρει από ένα τζι-πι-ες και ψάχνει την Τασούλα και η Τασούλα περιμένει στον αχυρώνα, βλέποντας ότι όλη η κατάσταση είναι τράτζικ, χωρίς να καταλαβαίνει ότι και αυτή είναι μια από τους πρωταγωνιστές της τράτζικ κωμωδίας, γιατί στην Ελλάδα ακόμα και οι κωμωδίες είναι τράτζικες…
Τράτζικ επαναστάτες, τράτζικ σωτήρες, τράτζικ κοινωνία που εξισώνει τους πάντες και τα ισοπεδώνει όλα χωρίς αίσθημα αλληλεγγύης και συναίσθηση του κάθε ενός για τον εαυτό του, με αποτέλεσμα όλοι σαν μονάδες να θεωρούν τον εαυτό τους τέλειο και όλους τους άλλους σκουπίδια, φτιάχνοντας όλοι μαζί παρέα έναν τεράστιο βόθρο, στον οποίο οι άξιοι πνίγονται!
Όλα αυτά δεν έχουν τόσο σχέση με την επαρχία, όπως η διαφήμιση, αλλά με τις τράτζικ πόλεις, τους τράτζικ χωριάτες της πόλης αλλά και τους τράτζικ Γκάγκαρους της Αθήνας και γηγενείς άλλων πόλεων ή άλλως αστούς, που δήθεν παριστάνουν τους χωριάτες γιατί είναι Ιν, ενώ ο καράβλαχος μέσα τους γκάριζε τόσα χρόνια κι έψαχνε ευκαιρία το ηλίθιο λάιφ στάιλ και την κατάντια και εξαθλίωση σε τρόπους, συναισθήματα, διασκέδαση, για να αντικαταστήσει την κατσίκα φιλενάδα, με γκόμενα… Τράτζικ!
Τράτζικ είναι ακόμα και που κάθομαι και τα γράφω, όχι τόσο για να επηρεάσω κάποιους αλλά για να τα βγάλω από μέσα μου και μπας και τα διαβάσει κανένας άνθρωπος που πιστεύει τα ίδια και πάψει να νιώθει ότι είναι ο μόνος.
Με αυτή την τράτζικη εξομολόγηση σας αφήνω μπας και στείλω το μυαλό μου σε διακοπές, έστω και για λίγο…
Τρατζηνύχτα…
Αναδημοσίευση από: http://blog.dimitriadis.biz/2012/06/blog-post_12.html
Στατιστικά
Προσθέστε μας
