Ακίδα

Άλλη μια φορά πάλεψες με μια σκουριασμένη κλειδαριά, γλιτσιασμένη από τα γλοιώδη χέρια που απλώθηκαν πάνω της άτσαλα για να την ανοίξουν κι έσπασαν το αταίριαστο κλειδί τους μέσα της.

Άλλη μια φορά τα έβαλες με το χρόνο που οξειδώνει κάθε λέξη που τρέχει στα κανάλια του, αυτόν που τρυπά ψυχές, επουλώνει πληγές που αιμορραγούν, σφραγίζει στόματα και σκέψεις, κλειδώνει καρδιές, αποσυνθέτει όνειρα και κορμιά στην κυριάρχησή του.

Άλλη μια φορά τον νίκησες ψεύτικα, αγνοώντας τον δικό σου που σε σκουντά όλο και πιο δυνατά στην πλάτη, για να σου υπενθυμίσει ό,τι σε λίγο φεύγετε.

Έτσι είναι ο χρόνος, μυριάδυμα αδελφάκια σπαρμένα τριγύρω να σε απασχολούν, να σου γελούν, να σε κολακεύουν, να σου αποσπούν την προσοχή, να σε ικετεύουν, να σε προκαλούν να λύσεις τους Γόρδιους δεσμούς που δένουν με ιδιαίτερη τέχνη σε όσους σου κινούν το ενδιαφέρον, όσους σκέφτεσαι και πονάς κι εσύ να παλεύεις μαζί τους κι αυτά να γελούν πίσω από την πλάτη σου με την ήττα ή τη νίκη σου, γιατί πάλι δική τους είναι.

Ο χρόνος δεν χάνει ποτέ.

Πικρή η χαρά της νίκης. Η σκουριά τρέχει πιο γρήγορα από τη σκέψη σου κι απλώνεται πάλι στις ξένες κλειδαριές, οδηγώντας σε, σε νέα μάχη με κάθε ίχνος ικμάδας που τρέφει την πράσινη μούχλα κάθε σφαγμένης σκέψης.

Έρχεται η στιγμή που θέλεις να γυρίσεις, αυτόν που σου χτυπά τον ώμο, χίλια αδέλφια του πίσω και να γκρεμίσεις στα απότομα και κοφτερά βράχια του, όποιον σκάρτο έκανε ζημιά στους άλλους.

Όποιον κάρφωσε βρώμικες λεπίδες σε παιδικές ψυχές, σ’ ενήλικες καρδιές που δεν το άξιζαν. Να λυτρώσεις μια και καλή αυτούς που τους πρέπει, να πάρεις το βάρος πάνω σου, άλλη μια φορά, αλλά μόνο μια φορά και για πάντα. Να λυτρώσεις και να λυτρωθείς από την κόλαση της ξένης κάθαρσης που διαρκεί για πάντα.

Ένα ήμαρτον δεν φτάνει να οδηγήσεις τον κάθε Δάντη στον προορισμό του. Μια κάθαρση δεν είναι αρκετή για τα θύματα των ενάρετων άπληστων ψυχεραστών, πρωταγωνιστών σε μια γήινη θεία κωμωδία, μελλοντικών θυτών κι αυτών με τη σειρά τους.

Όταν σκοτώνεται μια ψυχή, μακελεύει μυριάδες στο πέρασμα της για τον άλλο -δικό της- κόσμο.

Κρυφά προσπαθείς να κλέψεις ένα από τ’ άπειρα αδέλφια του χρόνου που σου κατατρώγουν τα σωθικά, να το εξαφανίσεις, για να προλάβεις να κοιτάξεις μέσα σου, να φροντίσεις τα δικά σου λουκέτα, τις μικρές σου πόρτες που άρχισαν να κολλούν σκουριά από τις ξένες.

Μονοπάτι ν’ ανοίξεις στην καρδιά σου. Φωτεινό πανδαμάτορα χρονοκτόνο οδηγό να βάλεις στην αρχή του. Να περάσουν μέσα σου οι άλλοι, να βρεις το δικό σου αδέλφι στην ψυχή.

Πριν σε σπρώξει η στιγμή για τα καλά μέσα στο μελανό του βάραθρο, χωρίς προειδοποίηση.

Δεν αναζητάς πλέον τίποτα, ούτε ζητάς να σε αναζητήσουν.

Δεν υπόσχεσαι πλέον τίποτα, ούτε ζητάς να σου υποσχεθούν.

Δεν ξέρεις πλέον τίποτα, ούτε ζητάς να σου μάθουν.

Έχεις δέσει γερά τον κάβο στο λιμάνι της ζωής σου, ελπίζοντας να μην τον κόψουν οι άνεμοι των άλλων, που σώνονται από το φάρο που έχεις ανάψει και προσεύχεσαι και συνεχίζεις να δίνεις φως, μέχρι να έρθει άλλος φάρος στον κόλπο που φυλάς με ζέση και απαράμιλλο ζήλο, γιατί αυτό είναι το δικό σου πόστο.

Σε μια μάχη, με αυτόν που υπήρχε πριν και από ίδια την ύπαρξη του, το χρόνο…

Αναδημοσίευση από: http://blog.dimitriadis.biz/2012/06/blog-post_24.html

Πολλά μου έρχονταν στο μυαλό πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο και δεν ήξερα από να αρχίσω. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι όλες οι σκέψεις μου άρχισαν να καταφθάνουν μετά από την ξαφνική εμφάνιση στον εγκέφαλο μου, της διαφήμισης της Τασούλας και του Κίτσου με το περιβόητο τράτζικ.

Εκεί που καθόμουν στην βεράντα κι έπινα έναν καφέ στα σκοτεινά, βλέποντας κάποιους καλούς -ας πούμε- γείτονες στα μπαλκόνια, έριξα μια ματιά στο αστικό τοπίο που μας περιβάλλει και μέσα στο θόρυβο, από τα κατά διαστήματα περιελθόντα μηχανάκια, οι εικόνες από διάφορες καταστάσεις και γεγονότα αναπήδησαν σαν πηγή στο κεφάλι μου και αναφώνησα μέσα μου, ωσάν νέος αστικός Κίτσος, τράτζικ!

Αναπόλησα με λύπη τα όσα αντικρίζουμε καθημερινά. Αυτή την άσχημη πόλη αλλά και γενικότερα όλες αυτές τις ελληνικές άθλιες πόλεις που σχεδιάστηκαν και φτιάχτηκαν από το γούστο ενός χωριάτη τη δεκαετία του πενήντα, το απαίσιο λάιφ στάιλ (προτιμώ να γράφω τις λέξεις σε Αγγληνικά – αντίστοιχο του Greeklish) του ενενήντα, του κάθε Καρακίτσου εκδότη που έκανε τη χωριαταρία σε ανάμιξη με τη δυναστεία που παιζόταν το ογδόντα και τις αμερικάνικες σαπουνόπερες, ένα συνονθύλευμα μόδας και αστικής βλαχιάς που ακολούθησαν όλα τα νέα παιδιά μην έχοντας άλλα πρότυπα. Και δεν θα βάλω πρότυπα τη δήθεν κουλτούρα και διανόηση στην Ελλάδα γιατί κι αυτή για τα μπάζα είναι. Κλίκες, κολλεγιές, ίντριγκες και άστα να πάνε.

Που λέτε, φτάσαμε να κάνουμε το δήθεν κλάσιμο την ώρα του φαγητού των άξεστων Γάλλων Ιν, το ρέψιμο των Αμερικανών Ιν, το ξεβράκωμα των Άγγλων Ιν, κοκ.

Με λίγα λόγια δεν μας έφταναν τα χάλια που είχαμε αλλά ξεπατικώσαμε και ότι χειρότερο υπήρχε από κάθε λαό ως μοδάτο και το κάναμε καθημερινό τρόπο ζωής και ηλιθιότητας, θέλοντας να το παίξουμε προχωρημένοι.

Έτσι, όλες οι γυναίκες προσπάθησαν να παραστήσουν τις μπιτς (σκύλες), τσούλες στα ελληνικά, οι άντρες τους φλώρους ή τους πηδάω ότι κινείται και τώρα απολαμβάνουμε τους καρπούς μας από ένα τεράστιο πήδημα που λαμβάνει χώρα από το κάθε περιβολάκι μέχρι την οικονομία και την πολιτική. Με λίγα λόγια τα πηδήξαμε όλα και τώρα κλαίμε.

Τράτζικ η πολιτική, τράτζικ οι σχέσεις, τράτζικ οι συμπεριφορές, τράτζικ οι Έλληνες, ακόμα πιο τράτζικ οι μετανάστες, τράτζικ όλη η χώρα που έχει πάρει από ένα τζι-πι-ες και ψάχνει την Τασούλα και η Τασούλα περιμένει στον αχυρώνα, βλέποντας ότι όλη η κατάσταση είναι τράτζικ, χωρίς να καταλαβαίνει ότι και αυτή είναι μια από τους πρωταγωνιστές της τράτζικ κωμωδίας, γιατί στην Ελλάδα ακόμα και οι κωμωδίες είναι τράτζικες…

Τράτζικ επαναστάτες, τράτζικ σωτήρες, τράτζικ κοινωνία που εξισώνει τους πάντες και τα ισοπεδώνει όλα χωρίς αίσθημα αλληλεγγύης και συναίσθηση του κάθε ενός για τον εαυτό του, με αποτέλεσμα όλοι σαν μονάδες να θεωρούν τον εαυτό τους τέλειο και όλους τους άλλους σκουπίδια, φτιάχνοντας όλοι μαζί παρέα έναν τεράστιο βόθρο, στον οποίο οι άξιοι πνίγονται!

Όλα αυτά δεν έχουν τόσο σχέση με την επαρχία, όπως η διαφήμιση, αλλά με τις τράτζικ πόλεις, τους τράτζικ χωριάτες της πόλης αλλά και τους τράτζικ Γκάγκαρους της Αθήνας και γηγενείς άλλων πόλεων ή άλλως αστούς, που δήθεν παριστάνουν τους χωριάτες γιατί είναι Ιν, ενώ ο καράβλαχος μέσα τους γκάριζε τόσα χρόνια κι έψαχνε ευκαιρία το ηλίθιο λάιφ στάιλ και την κατάντια και εξαθλίωση σε τρόπους, συναισθήματα, διασκέδαση, για να αντικαταστήσει την κατσίκα φιλενάδα, με γκόμενα… Τράτζικ!

Τράτζικ είναι ακόμα και που κάθομαι και τα γράφω, όχι τόσο για να επηρεάσω κάποιους αλλά για να τα βγάλω από μέσα μου και μπας και τα διαβάσει κανένας άνθρωπος που πιστεύει τα ίδια και πάψει να νιώθει ότι είναι ο μόνος.

Με αυτή την τράτζικη εξομολόγηση σας αφήνω μπας και στείλω το μυαλό μου σε διακοπές, έστω και για λίγο…

Τρατζηνύχτα…

Αναδημοσίευση από: http://blog.dimitriadis.biz/2012/06/blog-post_12.html

Απίστευτο περιστατικό στη Λέσβο. Συγγενείς τετραπληγικού ειδοποίησαν τους διευθυντές του ΙΚΑ, ότι τους τον παραδίδουν, γιατί δεν μπορούν οικονομικά να τον συντηρήσουν!  Σε τραγικό σημείο έχουν φτάσει χιλιάδες συνάνθρωποί μας ζουν κάθε μέρα τον δικό τους γολγοθά με την κρίση να τους έχει φτάσει στο αμήν.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση συγγενών ενός 43χρονου τετραπληγικού από το Πλωμάρι της Λέσβου, οι οποίοι πήραν σήμερα το πρωί τον ασθενή τους και με δανεικό φορείο τον μετέφεραν στο υποκατάστημα του ΙΚΑ Μυτιλήνης.
Όπως αποκαλύπτει το LesvosNews.gr, εκεί ειδοποίησαν τους διευθυντές του Ιδρύματος, ότι τους τον παραδίδουν, γιατί δεν μπορούν οικονομικά να τον συντηρήσουν!...

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, εδώ και τρεις μήνες το ΙΚΑ τους έκοψε το επίδομά του, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να του πάρουν ούτε τα φάρμακα, ούτε πάνες και ούτε άλλα αγαθά πρώτης ανάγκης.
Το LesvosNews.gr μίλησε με το διευθυντή του διοικητικού τμήματος του ΙΚΑ Μυτιλήνης κ. Κλαδογέννη, ο οποίος είπε ότι όντως υπάρχει πρόβλημα σε ολόκληρη την Ελλάδα, αφού οι ασθενείς που παίρνουν το επίδομα αυτό, περνούν κάθε δύο χρόνια από επιτροπές. Με εγκύκλιό του όμως το Υπουργείο Υγείας, άλλαξε πρόσφατα τον κανονισμό και τώρα δεν θα περνούν από επιτροπές, αλλά θα εξετάζονται κατ΄ οίκον από γιατρό, που θα επισκέπτεται τον ασθενή και θα συντάσσει την έκθεσή του.
Στη Λέσβο υπάρχουν περίπου 53 ασθενείς για να εξεταστούν από γιατρούς και λόγω της έλλειψης προσωπικού, οι εκθέσεις των γιατρών καθυστερήσουν σημαντικά, με αποτέλεσμα οι παραπληγικοί να μην εισπράττουν το επίδομα, για περισσότερο από πέντε μήνες χρονικό διάστημα. Έτσι οι συγγενείς του ασθενούς από το Πλωμάρι, μη αντέχοντας στα οικονομικά έξοδα, αναγκάστηκαν να πάνε τον άνθρωπό τους στο ΙΚΑ και να τον "παραδώσουν" στους αρμοδίους.
Τελικά ύστερα από παρέμβαση του κ. Κλαδογέννη, ο ασθενής εξετάστηκε επί τόπου από γιατρό, ο οποίος συνέταξε και την έκθεση του, για να αποσταλεί στην αρμόδια επιτροπή προς έγκριση.

Χάρη στην τεράστια ψυχική της δύναμη και τη βοήθεια της τεχνολογίας, η 32χρονη Claire Lomas κατόρθωσε όντας παράλυτη να ολοκληρώσει το μαραθώνιο του Λονδίνου φορώντας μια ολόσωμη βιονική φόρμα.

Η νεαρή γυναίκα έμεινε παράλυτη από το στήθος και κάτω το 2007 όταν έπεσε από το άλογο που ίππευε. Ωστόσο, δεν το έβαλε κάτω και όπως αποδείχτηκε δικαιώθηκε. Την κούρσα ολοκλήρωσε όχι σε μία αλλά σε 16 ολόκληρες μέρες, διάστημα κατά το οποίο ο κόσμος της έδειχνε έμπρακτα την υποστήριξη του. Στο τέρμα την περίμενε πλήθος κόσμου που κυριολεκτικά την αποθέωσε.

Σκοπός της συμμετοχής της ήταν να συλλέξει χρήματα για έρευνες που αφορούν την αποκατάσταση παράλυτων ανθρώπων και μέχρι στιγμής έχει κατορθώσει να συγκεντρώσει περισσότερα από €96.000.

Σύμμαχος στην προσπάθεια της ήταν η βιονική φόρμα ReWalk, εφεύρεση του Ισραηλινού Amit Goffer, που επιτρέπει σε ασθενείς με κινητικά προβλήματα να στέκονται, να περπατούν και να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες.

Αναδημοσίευση από: http://www.techgear.gr/paralyzed-woman-completed-london-marathon-in-bionic-suit-44240/