Ακίδα

Ο χρόνος τρέχει αμείλικτα κι εσύ κοιτάς ένα ρολόι σταματημένο στον τοίχο, προσπαθώντας να τον κρατήσεις πίσω. Τα μάτια σου κρέμονται από τους δείκτες του, που ακίνητοι στηρίζουν το βλέμμα σου και το παρηγορούν.

Σαν να βλέπεις τα λεπτά να χορεύουν στο παλιό κουφάρι του κρατώντας συντροφιά στις σκέψεις σου. Δεν μπορείς ν’ απαγκιστρωθείς από πάνω του. Κάτι θέλει να σου πει και θέλεις να το ακούσεις.

«Ώρες χαμένες, νεκρές…» σου ψιθυρίζει και το βλέπεις ν’ αγκομαχά να σπρώξει ένα δείκτη λίγο πιο κάτω, σε μια ύστατη προσπάθεια να πολεμήσει το χρόνο. Παλεύει με τα γρανάζια του κι εσύ με τα δικά σου. Και οι δύο, σύμμαχοι πια ενάντια στο χρόνο, αγωνιάτε για το επόμενο λεπτό, την ώρα που χάνετε.

«Τι όμορφο που ήσουν νέο…» σκέφτεσαι και κάνεις ότι μπορείς να το θυμηθείς τις πρώτες μέρες του, πριν αρχίσει να ξεθωριάζει, όπως κι εσύ. Τότε που δεν δίνατε σημασία ο ένας στον άλλον, παρά μια κλεφτή ματιά για να συντονιστείτε για τους άλλους, πάντα για τους άλλους.

Και τώρα που η ώρα πέρασε και χάθηκαν οι άλλοι, κοιτάζεστε σαν ερωτευμένοι. Έχετε μείνει οι δύο σας και πρέπει να συνυπάρξετε, αυτό σταματημένο κι εσύ λίγο πριν...

Κι αγαπήσατε ο ένας τον άλλον γιατί δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς, μείνατε μόνοι, σ’ ένα κλειστό δωμάτιο, με τους δείκτες σας να αιωρούνται, μια στιγμή πριν την επόμενη μέρα που δεν έρχεται ποτέ, γιατί είναι η ίδια. Ο χρόνος δεν έχει πια σημασία γιατί είναι τόσο λίγος που δεν προλαβαίνεις τίποτα, λες μέσα σου.

Το κοιτάς με αγάπη και λύπη ταυτόχρονα, μα δεν έχει πια σημασία, κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλον. Αυτό πιο έξυπνο από σένα κατάλαβε ότι δεν το χρειάζεσαι και αποφάσισε να ξεκουραστεί. Σε άφησε με νεκρές σκέψεις στο μυαλό, αναμνήσεις, για να σου κρατούν παρέα.

Μέχρι και ο «πιστός» χρόνος σ’ εγκατέλειψε γελώντας και βρήκε κάποιον άλλον να περάσει την ώρα του...

Αν ήξερες πόσο σε κορόιδεψε δεν θα είχες πιστέψει στα λόγια του που σε αποπλάνησαν. Δεν θα πίστευες ότι θα είναι για πάντα καλός μαζί σου.

Πρώτη μέρα της άνοιξης. Τι σημασία έχει; Φίλη του χρόνου είναι και αυτή. Σε γεμίζει χρώματα και μυρωδιές μετά το χειμώνα για να σε ξελογιάσει και ν’ αφεθείς στην αγκαλιά του εκστασιασμένος για άλλη μια φορά.

Κοιτάς έξω από το παράθυρο και αντικρίζεις ένα μικρό βασιλικό που προσπαθεί να σε κοροϊδέψει και τον ήλιο που του κλείνει το μάτι σε μια μυστική συμφωνία. Να νομίζεις ότι θα είσαι για πάντα ανθισμένος και ότι ο χρόνος θα σε αγαπά εσαεί κι εσύ να σκοτώνεις τις ώρες, νομίζοντας πως είναι άπειρες…

Ένα πράγμα δεν σου έμαθαν ποτέ, ότι τα αιώνια δεν αγαπούν ποτέ τα περιστασιακά, κι εσύ είσαι απλά μια περίσταση, μια στιγμή στη ζωή του χρόνου, που νόμιζες ότι είναι όλος δικός σου και μόνο δικός σου…

Ξύπνα!