Ακίδα

Προχθές το Σάββατο στο τριμελές πλημμελειοδικείο της Θεσσαλονίκης επρόκειτο να δικαστεί με τη διαδικασία του Αυτόφωρου ένας παιδίατρος που κατηγορείται για δωροδοκία. Ο συγκεκριμένος ιατρός συνελήφθη να λαμβάνει φακελάκι, προκειμένου να παρακάμψει τη λίστα των ραντεβού για τον εμβολιασμό δύο παιδιών που είχαν προσέλθει στο ΙΚΑ.

Πέραν της ηθικής διάστασης της υποθέσεως, θα πρέπει να πούμε ότι ο εν λόγω ιατρός, εάν δεν είχε γίνει η καταγγελία και η σύλληψή του από τους άνδρες της υποδιεύθυνσης εσωτερικών υποθέσεων Βορείου Ελλάδος, θα έπαιρνε τα χρήματα «μαύρα». Κάτω από το τραπέζι. Χωρίς απόδειξη.

Η κυρία Ζωή είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία εσχάτως άρχισε να έχει κάποια προβλήματα με την όρασή της. Σε επίσκεψη που έκανε στον οφθαλμίατρο διεγνώσθη ότι πάσχει από καταρράκτη κι ότι καλό θα ήταν να προχωρήσει σε χειρουργική επέμβαση, προκειμένου -κατά το δυνατό- η όρασή της να αποκατασταθεί.

Όταν, βέβαια, η συζήτηση πήγε στο θέμα του κόστους της επέμβασης (για τον έναν οφθαλμό, μόνο), η απάντηση είχε χαρακτηριστικά… ελαστικού, που τεντώνει και μαζεύει ανάλογα με την περίσταση: «Από 500 έως 800 ευρώ» είπε ο ιατρός και στο εύλογο (νέο) ερώτημα για πιο σαφή τοποθέτηση, διότι άλλο 500 και άλλο 800 ευρώ, η (νέα) απάντηση ήταν 500 ευρώ χωρίς απόδειξη και 800 ευρώ με απόδειξη… Κι όταν ζεις με μια πενιχρή σύνταξη, που ενδεχομένως να έχει περικοπεί, τότε το δίλημμα για την κάθε κυρία Ζωή, πιθανώς δεν είναι καν δίλημμα.

Στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, πάλι, οι γραμματείς των πολιτικών δικαστηρίων, όπως καταγγέλλεται, εισπράττουν επιμίσθιο, ως αμοιβή, όταν ζητείται προτίμηση για επίσπευση καθαρογραφής μιας απόφασης. Γρηγορόσημο, δηλαδή. Η αμοιβή καθορίζεται ανά φύλλο, λένε αυτοί που γνωρίζουν, και δίδεται από το δικηγόρο. Εννοείται ότι δεν χορηγείται καμία απόδειξη, ούτε και δηλώνεται στις φορολογικές δηλώσεις το ποσό που λαμβάνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Με νομικούς όρους, δηλαδή, ουσιαστικά πρόκειται για συναλλαγή με διακίνηση μαύρου χρήματος και μάλιστα μέσα στο δικαστικό μέγαρο, εν γνώσει όλων των προϊσταμένων των αρμοδίων δικαστηρίων.

Φυσικά η αναφορά είναι ενδεικτική. Δεν είναι μόνο γιατροί ή δικαστικοί υπάλληλοι, που φοροδιαφεύγουν. Όλοι έχουμε βάλει το χεράκι μας για να φθάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα.

Ο «τυφλός» από το νησί (με τους χιλιάδες άλλους «τυφλούς») που ελάμβανε την αναπηρική σύνταξη, αλλά πιάστηκε να οδηγεί τζιπάκι (όχι ότι έχω κάτι με τα τζιπάκια), η έγκυος με την «επαπειλούμενη» κυοφορία που κάθεται στο σπίτι και ξεκουράζεται, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να είναι στην εργασία της, όπως τόσες άλλες μελλοντικές μητέρες που δεν είναι τόσο «έξυπνες», ο καφετζής που όλως τυχαίως ξεχνά να «χτυπήσει» την ταμειακή για τον καφέ που μόλις έχει σερβίρει ή ο ξενοδόχος που δίνει άλλη τιμή με και άλλη χωρίς απόδειξη.

Κατά τα άλλα όλοι μας, μα όλοι μας, γκρινιάζουμε όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μας υπενθυμίζει ότι επί δεκαετίες, «μαζί τα φάγαμε». Το κακό είναι ότι, με δικαιολογίες του τύπου «και τι μου προσφέρει εμένα αυτό το κράτος; Μήπως Παιδεία, Υγεία, κοινωνικές παροχές;» η τακτική της περιορισμένης ή ανύπαρκτης ατομικής ευθύνης απέναντι στο σύνολο, που μας οδήγησε πάνω στο κρεβάτι της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας, διασωληνωμένους εν αναμονή του «οξυγόνου» από τους δανειστές μας, συνεχίζεται και σήμερα.

Και τι ειρωνεία! Όποιον και να ρωτήσεις, ακόμη και την υπάλληλο στο φούρνο που παίρνεις το κουλούρι και δεν σου δίνει απόδειξη, παρά μόνο αν τη ζητήσεις, θα σου πει ότι η κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να προχωρήσει σε πάταξη της φοροδιαφυγής. Για τους άλλους, βέβαια…

Του Λεωνίδα Λιάμη
imerisia.gr