Ακίδα

«Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω» είναι η γνωστή έκφραση που είχαμε μάθει ν’ ακούμε μικροί από γονείς γιαγιάδες και παππούδες όταν ήθελαν να προβάλλουν μια απελπιστική κατάσταση που τους έφερνε σε αδιέξοδο ή την ταλαιπωρία ενός δικού τους ανθρώπου.

Αυτή η έκφραση, μετά από χρόνια, μου ήρθε πάλι στο μυαλό αυτές τις μέρες με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας.

Καθημερινά βλέπουμε ένα άθλιο κράτος γεμάτο από κλέφτες πολιτικούς με εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ευρώ, οι οποίοι προσπαθούν να μας νουθετήσουν, λέγοντας μας ότι πρέπει να ζήσουμε με 600 ή και λιγότερα ευρώ το μήνα.

Πρώτος και καλύτερος ο κύριος Βενιζέλος που με 2.700.000 ευρώ καταθέσεις σε τράπεζες, 33 σπίτια και δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα, μας ζητά να σώσουμε τη χώρα ΕΜΕΙΣ, τα άτομα με αναπηρία!

Ποιοι;

Εμείς, που με ένα παραπληγικό επίδομα ή μία σύνταξη της πλάκας προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα.

Εμείς, που γεμίζουμε κατακλίσεις και το ταμείο δίνει μόλις 300 ευρώ για το κλείσιμο τους όταν το ελάχιστο είναι 2.000 ευρώ και δεν υπάρχουν καν γιατροί ή ειδικά κέντρα για να τις θεραπεύσουν ή να τις προλάβουν για να μην χρειαζόμαστε ούτε αυτά και να γλυτώσουμε την ταλαιπωρία.

Εμείς, που δίνουμε 3.500 ευρώ για αναπηρικό αμαξίδιο, καροτσάκι για όσους δεν καταλαβαίνουν, και το ταμείο μας δίνει πλέον μόνο 900 ευρώ κάθε πέντε χρόνια και αν… Αν είναι δυνατόν να γίνεται αυτό με το καροτσάκι του παραπληγικού που είναι τα πόδια του…

Εμείς, που δεν έχουμε πρόσβαση πουθενά και καλούμαστε να πληρώνουμε φόρους, ειδικούς φόρους, παραφόρους και χαράτσια και μάλιστα σε μέρη που δεν μπορούμε να τα προσεγγίσουμε.

Εμείς, που μας φέρονται σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες και μας φωνάζουν μόνο στις εκλογές για να δείξουν κοινωνικό πρόσωπο.

Εμείς, που είμαστε τα πρώτα θύματα της διαφθοράς από επιτροπές, γιατρούς, εμπόρους, συγγενείς, τοπικές κοινωνίες και κάθε ρεμάλι που θέλει να ζήσει εις βάρος μας παρασιτικά, ενώ συγχρόνως μας βλέπει σαν παράσιτα και έτσι μας φέρεται.

Ναι φίλοι. ΕΜΕΙΣ, καλούμαστε να σώσουμε ένα άχρηστο και διεφθαρμένο κράτος με πολιτικούς ακόμα πιο διεφθαρμένους από την εκμαυλισμένη κοινωνία μας. Πολιτικούς που δεν διστάζουν να δηλώσουν ανερυθρίαστα και απροκάλυπτα το αισχρό τους πόθεν έσχες την ώρα που φωνάζουν ότι πεινάνε, ενώ ΑΥΤΟΙ ζητούν ζωωδώς αναδρομικά για να κάνουν μεγαλύτερες κοιλιές και κώλους!

Γεμίσαμε Πάγκαλους και Βενιζέλους σε όλη την Ελλάδα. Ανθρώπους που έχουν ανάγκη δίαιτας την ώρα που οι άλλοι πεινάνε και γεμίζουν τα συσσίτια. Ανθρώπους που είναι τρεις σε έναν, όχι από ασθένεια αλλά από λαιμαργία. Ανθρώπους που κακώς τους ονομάζουμε ανθρώπους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί που αναφέρω ή άτομα από ένα συγκεκριμένο κόμμα. Εδώ το θέμα είναι διακομματικό. Η λαιμαργία και η κατάντια τους όπως και η αναισθησία τους επεκτείνεται από αριστερά μέχρι δεξιά και από τα άκρα μέχρι το κέντρο.

Έγινε η Ελλάδα ένας μεγάλος στάβλος γεμάτος βόδια που όλη μέρα μουγκανίζουν για την έκτη δόση του άχυρου που τρώνε μόνα τους. Δυστυχώς όμως δεν τους φτάνουν χίλιες δόσεις από την απληστία τους!

Ναι, «Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω». Τουλάχιστον να αγιάσω γιατί να ζήσω αξιοπρεπώς αποκλείεται με όλα αυτά τα ρεμάλια. Και το πρόβλημα είναι ότι η αλλοτριωμένη κοινωνία μας έχει γεμίσει αγάδες που κάθε μέρα μας σφάζουν αλλά ποτέ ολοκληρωτικά. Την τελευταία στιγμή μας κάνουν μετάγγιση για να μπορούν να μας σφάζουν ξανά και ξανά και ξανά. Έτσι, να έχουν να ικανοποιούν τις άρρωστες ορέξεις τους. Ζούμε σ’ έναν εφιάλτη που όσο πάει και γίνεται χειρότερος και δεν βρίσκεται ένα «άγιο» χέρι είτε να μας ξυπνήσει είτε να τους σταματήσει.

Και μέσα στην όλη αναταραχή, γιατί ως γνωστόν «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», έχουν ξεφυτρώσει διάφορα φιλάνθρωπα λαμόγια που κάνουν πλιάτσικο μαζί με τους άλλους. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης που θα το πιάσουμε άλλη φορά.

Ας μην εκνευριστούμε όμως άλλο μιας και αυτές τις μέρες πρέπει να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε όλοι. Θέλω όμως να σας εξομολογηθώ ότι αυτή είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν νιώθω τα Χριστούγεννα και δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Και δεν με ενδιαφέρουν απλά και μόνο γιατί είναι τόσα άλλα που με απασχολούν για μένα και τους συνανθρώπους μου που δεν αφήνουν γωνιά του μυαλού μου να σκεφτεί εορταστικά.

Όπως και να έχει αυτές τις μέρες πάντως και χωρίς να το θέλω, ξυπνά το φιλάνθρωπο πνεύμα μέσα μου.

Γι’ αυτό, νιώθω την ανάγκη να βοηθήσω τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Βούρο που έχει μόνο 13 ευρώ σε καταθέσεις ο καημένος.

Ας του πει κάποιος να έρθει να μου πει τα κάλαντα…

Βασίλης Δημητριάδης

http://blog.dimitriadis.biz