Ακίδα

Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Τρεις λέξεις μαγικές που όλοι τις ενστερνίζονται αν τους ρωτήσεις αλλά κανείς δεν τις πιστεύει.

Ελευθερία, στο λόγο, στην κίνηση στις πράξεις, στη ζωή. Λένε ότι η ελευθερία σου σταματά εκεί που αρχίζει του άλλου. Υποσύνολα στο σύνολο όπως θα λέγαμε στα μαθηματικά. Τι γίνεται όμως αν η δική σου ελευθερία θέλεις να είναι τόσο τεράστια που να ξεσκίζει αυτή των άλλων ή αν δεν θέλεις να έχεις τόση ελευθερία και οικειοθελώς αποποιείσαι του δικαιώματός σου να έχεις αρκετή; Μπορεί να υπάρξει ελευθερία σε μια ουσιαστικά άναρχη πολιτική κοινωνία με νόμους; Θα μου πείτε τώρα, πως γίνεται να έχεις άναρχη κοινωνία με νόμους. Γίνεται, αν δεν εφαρμόζονται, αν είναι ανενεργοί και αν ο κάθε ένας κάνεις ότι γουστάρει επικαλούμενος το δικαίωμα στην ελευθερία. Εκεί πρέπει να διαλέξεις αν θα είσαι νόμιμα ή παράνομα ελεύθερος, αν θα ασκήσεις το δικαίωμα σου στην ελεύθερη παρανομία κάνοντας τους νομιμόφρονες υποτελείς ή αν θα είσαι νόμιμα ελεύθερος εκμεταλλευόμενους τους νόμους με άλλοθι την παρανομία των ελευθέρων, κάτι σαν τον Εφραίμ. Είσαι πράγματι ελεύθερος να μιλάς, να γράφεις και να κινείσαι όπως θέλεις ή πρέπει να ακολουθείς κανόνες που ο κάθε ελεύθερος πολιτικός θα σου επιβάλλει στερώντας σου το δικαίωμα, γιατί από το λόγο σου στερείται η δική του ελευθερία να σε εξαπατά με το δικό του λόγο και τις πράξεις;

Ισότητα, μεταξύ ίσων βέβαια γιατί οι άνισοι θα πρέπει να βρουν τους δικούς τους ίσους να εξισωθούν. Πως μπορείς να είσαι ίσος, όταν είσαι απόφοιτος δημοτικού, με έναν καθηγητή ή πρύτανη αφού δεν το θέλει ό ίδιος, αν και παριστάνει τον «προοδευτικό»; Πως είναι δυνατόν να είσαι ίσος με έναν βιομήχανο όταν είσαι εργαζόμενος του και δεν μπορείς να μπεις ότι ώρα θέλεις στο γραφείο της επιχείρησης του ή δεν θα σου επιτρέψουν ποτέ να παίξεις τένις μαζί του στο «πολιτεία τένις κλαμπ»; Φυσικά, από πάνω προς τα κάτω υπάρχει τεράστια ισότητα γιατί και ο πρύτανης αλλά και ο βιομήχανος μπορούν να πάνε στα μέρη του αποφοίτου δημοτικού αλλά και του εργάτη χωρίς πρόβλημα, μόνο που αυτό λέγεται ισοπέδωση και κυριαρχία και όχι ισότητα.

Αδελφότητα, σημαίνει να συμπαραστέκεσαι στον πόνο του άλλου και τα προβλήματά του και όχι να λες ότι «δεν υπάρχει σάλιο» όπως ο Λοβέρδος ή να λυπάσαι τους συνταξιούχους την ώρα που τους κόβεις τις συντάξεις όπως ο Βενιζέλος η να απολύεις κόσμο όπως το ΚΚΕ ή να μην τους δίνεις τα 1400 ευρώ κατώτατο ημερομίσθιο που ζητάς να δώσουν οι άλλοι αλλά όχι εσύ.

Οι βολεμένοι πάντα μιλούν για ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα όπως και οι μη βολεμένοι. Και οι δύο θέλουν να κάνουν την επανάσταση τους, οι μεν πρώτοι ως ηγέτες για να ηγηθούν όλης της μάζας και όχι μόνο αυτής που τους ανήκει και οι δεύτεροι για να ξεβολέψουν τους βολεμένους της αντίπαλης μάζας υπό την ηγεσία των δικών τους βολεμένων, ώστε να βολευτούν με τη σειρά τους. Αυτή είναι η ανθρώπινη διάσταση της κάθε ιδεολογίας και του κάθε ηγέτη που θέλει να καπηλευτεί τις ανθρώπινες ανάγκες.

Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Τρεις λέξεις με τεράστιο νόημα, άδειες όμως από ουσία. Κανείς δεν θέλει να τις εφαρμόσει παρά μόνο όταν τις έχει ανάγκη. Κανείς δεν θέλει να είναι ελεύθερος ο άλλος με στέρηση της δικής του ελευθερίας. Κανείς δεν θέλει να είναι ίσος όταν μπορεί να είναι πάνω από τον άλλον. Κανείς δεν θέλει έναν αδελφό κλέφτη, «πρεζάκια» ή περιθωριοποιημένο ή κατωτέρου «επιπέδου».

Κανείς δεν θέλει να τις εφαρμόσει, γιατί αν το ήθελε θα είχαμε όλοι γεμίσει τα σπίτια μας με κατατρεγμένους και αποκλήρους της ζωής και δεν θα επικαλούμασταν την ανασφάλεια, την κακεντρέχεια ή ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Τότε ίσως να μην ήμασταν μόνοι μέσα σε εκατομμύρια άλλους και να μην ζητούσαμε ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα, γιατί δεν θα είχε κανένα νόημα, από την ώρα που η εφαρμογή τους θα είχε εξαλείψει την ανάγκη τους.

Βασίλης Δημητριάδης

http://blog.dimitriadis.biz