Ακίδα

Ήταν ένας ταλαίπωρος ανάπηρος που δεν είχε στο ήλιο μοίρα, κανείς δεν τον ήθελε. Πήγαινε κάθε καλοκαίρι στην Τήνο για να γίνει κάποιο θαύμα. Μετά από 4 καλοκαίρια η Παναγία αποφάσισε να τον σηκώσει από το καρότσι και να τον κάνει καλά αφήνοντας του μια μικρή ατέλεια στο δεξί πόδι και το αριστερό χέρι. Μετά την πρώτη του χαρά αφού έγινε καλά αποφάσισε να τρέξει αλλά είδε ότι δεν μπορούσε να τρέξει γρήγορα γιατί ψιλοκούτσαινε. Πήγε στο σπίτι να παίξει μαντολίνο με το αριστερό χέρι αλλά δεν μπορούσε να το κουνήσει πολύ γρήγορα. Τότε νευρίασε και άρχισε να βρίζει την Παναγία που του έδωσε ότι δεν είχε τόσα χρόνια. Από τότε είναι έξω από το μοναστήρι στην Τήνο και την κατηγορεί τρέχοντας γύρω γύρω για να δείξει ότι κουτσαίνει και παίζοντας το μαντολίνο του με το αριστερό χέρι όσο μπορεί πιο γρήγορα. Όλοι κάποια στιγμή έπαψαν να τον λυπούνται και τον έχουν για τον τρελό του χωριού ο οποίος όμως μπορεί να γίνει επικίνδυνος για τα παιδιά και τις γυναίκες τους!
Ηθικό συμπέρασμα! Τα θαύματα γίνονται μια φορά και όταν γίνονται πρέπει να τα εκτιμάς σαν κερατάς, όχι να γίνεσαι κερατάς!