Ακίδα

Ο Ντίνος Ζορμπάς είναι 36 χρόνων και εδώ και 16 χρόνια, λόγω ενός ατυχήματος, είναι “καθηλωμένος”, μόνο κατ’ εικόνα κι όχι κατ’ ουσία, σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Δεν το έβαλε κάτω, προσπάθησε και έχει καταφέρει πλέον να συνεχίσει τη ζωή του ζώντας στο μέτρο του δυνατού ανεξάρτητος. Δεκανίκι του σ’ αυτόν το δύσκολο ομολογουμένως αγώνα υπήρξε εκτός από τη δική του θέληση για ζωή η οικογένειά του. Εάν ρωτάτε που βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια η κρατική πρόνοια, τότε δυστυχώς η απάντηση θα σας απογοητεύσει: Πουθενά. Σήμερα είναι ιδιοκτήτης καφετέριας, έχει τα χόμπι του και τους ανθρώπους που τον στηρίζουν. Έχει όμως και τα παράπονά του, τόσο από την πολιτεία όσο και από τους περισσότερους εξ ημών οι οποίοι κάνουμε ότι μπορούμε για να του ορθώνουμε εμπόδια. Ο Ντίνος μιλά στη “Ν” για όλα τα παραπάνω και τα λέει έξω από τα δόντια...

Καταρχάς Ντίνο πες μας για το πώς αντιμετώπισες εσύ και η οικογένειά σου τις νέες συνθήκες που ξαφνικά προέκυψαν στη ζωή όλων σας με το ατύχημά σου.

Στην αρχή, όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν πολύ δύσκολο για όλους μας καθώς επρόκειτο για μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Μου πήρε δυο χρόνια για να βρω την άκρη και να προσαρμοστώ κάτι που έγινε μέσω του Κέντρου Αποκατάστασης Αναπήρων στην Αθήνα. Εκεί έμαθα τα πάντα γύρω από το πως θα ζούσα πλέον υπό τις νέες συνθήκες. Καταλυτικό ρόλο έπαιξαν, βέβαια, όλοι όσοι ήταν “παλιότεροι” από εμένα και οι οποίο να σημειώσω ότι με βοήθησαν περισσότερο από τους γιατρούς. Εκεί, για παράδειγμα, πήρα το δίπλωμα για το αυτοκίνητο κάτι που τότε είχα ανάγκη καθώς μου έδινε μια αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

Συνέβη το ατύχημα και πλέον καλείσαι να ζήσεις υπό αυτές τις συνθήκες στη Ναύπακτο. Ήταν ή είναι προσβάσιμη πόλη για σένα;

Δυστυχώς για εμάς η Ναύπακτος είναι μια δύσκολη πόλη, όπως σχεδόν ολόκληρη η Ελλάδα. Αυτό ξεκινά από την παιδεία με την οποία αντιμετωπιζόμαστε, μέχρι και τις υποδομές που θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά δυστυχώς λείπουν. Για το δεύτερο έχω μιλήσει επανειλημμένως στους αρμοδίους του δήμου αλλά τίποτα... Δεν ζητάμε να αλλάξουν τα πάντα, αλλά τουλάχιστον στα νέα έργα που γίνονται ή στα νέα μαγαζιά που ανοίγουν θα πρέπει τουλάχιστον να υπάρχει πρόβλεψη και για όσους έχουν κινητικά προβλήματα. Αντ’ αυτού συμβαίνουν διάφορα τραγελαφικά. Φτιάχνουν καινούρια πεζοδρόμια για τα οποία οι μπάρες έχουν το ύψος... σκαλοπατιού. “Θα το διορθώσουμε”, μου είπαν, αλλά κι εδώ τίποτα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα μαγαζιά. Υπάρχει νόμος που υποχρεώνει τους καταστηματάρχες να ΄χουν τις κατάλληλες υποδομές, χωρίς όμως σχεδόν ποτέ να τηρείται.

Μίλησες για έλλειψη παιδείας. Προφανώς και θα έχεις παραδείγματα να μας πεις.

Η προηγούμενη δημοτική αρχή έφτιαξε θέσεις πάρκινγκ για αναπήρους. Το τι συμβαίνει καθημερινά σε αυτές τις θέσεις μπορείτε εύκολα να το καταλάβετε. Αυτό δεν είναι θέμα παιδείας;
Θέμα παιδείας δεν είναι επίσης όταν οι καταστηματάρχες αδιαφορούν κλείνοντας τα πεζοδρόμια με ότι μπορεί να βάλει ο νους σας; Είναι η “γαϊδουριά” του Έλληνα και την έχω ζήσει στο πετσί μου πολλά χρόνια. Έχω πάει στη Αμερική και πραγματικά ντρεπόμουν να γυρίσω. Εκεί μπορούσα να πάω όπου θέλω, τελείως ανεξάρτητος.

Ντίνο αισθάνεσαι κατά κάποιο τρόπο εξαρτημένος από τους γύρω σου;

Δυστυχώς έτσι νιώθω καθώς οι συνθήκες που μου προσφέρονται σε αυτό με οδηγούν.

Η πολιτεία έχει φροντίσει τουλάχιστον επαγγελματικά για την αποκατάστασή σας;

Κι εδώ τα πράγματα είναι στο ίδιο κλίμα με τα προηγούμενα. Εάν δεν έχεις τη βοήθεια των δικών σου ανθρώπων δεν μπορείς να κάνει κάτι. Υπάρχουν κάποια προγράμματα αλλά τα χρήματα που δίνονται για μια νέα επιχείρηση δεν φτάνουν ούτε για το... καλημέρα. Εγώ ανήκω στην κατηγορία των τυχερών καθώς με στήριξε η οικογένειά μου και μπορώ πλέον να έχω τη δική μου επιχείρηση.
Τι γίνεται, όμως, με όλους αυτούς που δεν έχουν τις ίδιες συνθήκες με εμένα;

Για μια υπόθεσή σου χρειάστηκε να πας στο δημοτικό συμβούλιο, κι εκεί όμως με πολύ κόπο

Επιτρέψτε μου την έκφραση, αλλά εδώ πρόκειται για “ανωμαλία”. Ενώ η αίθουσα ήταν στο ισόγειο επέλεξαν να τη μεταφέρουν στο δεύτερο όροφο, χωρίς όμως να μεριμνήσουν για εμάς. Μας στερούν δηλαδή το πλέον αυτονόητο, τη συμμετοχή μας στα κοινά της πόλης. Δεν υπάρχουν δυστυχώς λόγια να το σχολιάσουμε αυτό, ο καθένας ας κρίνει.

Έχεις την αίσθηση ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει;

Δυστυχώς όχι. Θεωρώ ότι όσοι νόμοι και να βγουν στην Ελλάδα κανείς δεν πρόκειται να τους τηρήσει. Το βλέπω γύρω μου καθημερινά. Δεν το κάνουν οι κρατικές υπηρεσίες που υποτίθεται ότι έχουν τον πολίτη στο επίκεντρο, θα το κάνουν οι ιδιώτες; Ο Έλληνας θέλει φόβο για να συμμορφωθεί, αλλά και πάλι δύσκολο το βλέπω.

Η καθημερινότητά σου πώς είναι, πέρα από το μαγαζί;

Μπορώ να πω ότι δεν έχω να ζηλέψω τίποτα ως προς τις ασχολίες μου με αυτές των άλλων. Πηγαίνω για ψάρεμα, κυνηγάω, παίζω και φανατικά πόκερ. Στο τελευταίο μάλιστα σε ένα πρωτάθλημα που έγινε στα Σκόπια πήρα την τέταρτη θέση. Είναι γεμάτη η καθημερινότητά μου γιατί δεν το έβαλα ούτε θα το βάλω κάτω, όσα “εμπόδια” και εάν μου παρουσιάζονται.

Εάν σου ζητούσα να στείλεις ένα μήνυμα τι θα έλεγες και σε ποιους;

Προσωπικά, εκτός των άλλων, όταν μου συνέβη το ατύχημα είχα να ξεπεράσω και τη νοοτροπία μιας κλειστής κοινωνίας, όπως είναι αυτή της Ναυπάκτου, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Η λέξη ανάπηρος είναι συνυφασμένη με κάτι πολύ άσχημο. Αναπηρία, όμως, πάνω από 67% έχει πάνω από το 10% του πληθυσμού της Ευρώπης. Ο οίκτος σίγουρα δεν κάνει καλό και το γνωρίζω πολύ καλά. Είχα να ξεπεράσω πολλά εμπόδια, προσπάθησα αρκετά και νιώθω ότι τα κατάφερα.
Αποδεικνύω τόσα χρόνια όταν μπορώ να ζήσω κανονικά παρ’ όλα τα εμπόδια που δεν μου προβάλει η αναπηρία, αλλά οι διπλανοί μου....

Πηγή: http://www.nafpaktia.com/interviews/2428/o-ntinos-mas-bazei-ta-gyalia