Ακίδα

«Στον εισαγγελέα το πόρισμα για τη σχολή τυφλών», «παιδιά στο υπόγειο κι ένα πιο κάτω…», «έδενε το 9χρονο παιδί της στο καλοριφέρ».

Αυτοί είναι μερικοί τίτλοι εφημερίδων του τελευταίου διαστήματος, που αφορούν άτομα με αναπηρία. Τους διαβάζεις και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην εποχή του Καρόλου Ντίκενς.
Μα καλά τι γίνεται; Που ζούμε; Δεν υπάρχει κράτος;

Απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει ούτε κράτος αλλά ούτε και «ευαίσθητη» κοινωνία, γιατί δεν είναι δυνατόν τέτοια γεγονότα να αποκαλύπτονται, πολλές φορές κατά τύχη και μετά από πάρα πολλά χρόνια. Αν ρωτήσεις δε τη γειτονιά όλοι θα σου πουν «κάτι είχα ακούσει αλλά δεν ξέρω…» κι ας γίνονταν όλα σε απόσταση μόλις μερικών μέτρων από την κατοικία τους.

Για να μην τους αδικούμε όλους όμως υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που όταν εντοπίζουν τέτοιες απάνθρωπες και άνομες συμπεριφορές τις καταγγέλλουν αλλά δεν βρίσκουν ανταπόκριση από τους κρατικούς μηχανισμούς. Γι’ αυτό λέω ότι δεν υπάρχει κράτος. Γι’ αυτό φθίνουμε ως κοινωνία μέρα με τη μέρα. Γι’ αυτό γινόμαστε απάνθρωποι. Γιατί όπως ο χειρουργός συνηθίζει στην όψη της ανοιχτής πληγής έτσι κι εμείς με τα χρόνια συνηθίζουμε σε αυτού του είδους τις συμπεριφορές, που αντί να μας εξοργίζουν και να μας κάνουν να λαμβάνουμε θέση παρεμβαίνοντας άμεσα και ουσιαστικά, μας αφήνουν αδιάφορους, επιτρέποντας στον δυνατό να καθυποτάσσει και να κακοποιεί τον αδύναμο.

Λυπούμαι ειλικρινά γιατί πιστεύω ότι πλέον το μόνο που μας νοιάζει είναι το χρήμα. Άλλωστε μόνο γι’ αυτό μιλούν τα ΜΜΕ καθημερινά. Κανείς δεν ασχολείται σήμερα με περιπτώσεις απανθρωπιάς, κακοποίησης και καταπίεσης. Τα θέματα αυτά περνούν στα ψιλά των ειδήσεων των εφημερίδων και καθόλου στα τηλεοπτικά κανάλια. Ίσως το θέμα δεν «πουλάει» όπως νομίζουν κάποιοι. Αλλά ποιοι το νομίζουν αυτό και γιατί; Εντέλει μήπως το θέμα «πουλάει» αλλά δεν «αγοράζει»; Μήπως κάποιοι θέλουν να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε ως μάζα παρακάμπτοντας την προσωπικότητα του καθενός και να νομίζουμε ότι ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα όπου όλα βαίνουν καλώς;

Όλα αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν απάντηση. Είναι καθαρά φιλοσοφικά κατά τη γνώμη μου. Αυτό που δεν είναι φιλοσοφικό όμως αλλά ουσιαστικό και πρακτικό είναι η κακοποίηση και η περιθωριοποίηση των ανθρώπων αυτών και η αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας.

Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μονάδες αλλά μέρος ενός συνόλου, ενός σώματος που όταν πλήγεται ένα όργανο του επηρεάζονται αυτόματα και όλα τα άλλα. Ούτε το χρήμα αλλά ούτε και η εξουσία εις βάρος των αδυνάμων μας κάνει κάποιους. Αυτό που μας δίνει υπόσταση είναι η ανθρωπιά. Δεν μπορεί ο σκύλος μας να είναι πιο ευαίσθητος και πιο ανθρώπινος από εμάς.

Και εν τέλει πρέπει να αντιληφθούμε ότι, άλλο η τηλεόραση και άλλο η πραγματικότητα. Η ζωή δεν είναι σαπουνόπερα…

Βασίλης Δημητριάδης