Ακίδα

Ο Νίκος Μούνδρος, που ζει και εργάζεται στη Ρόδο, μίλησε στην εφημερίδα «Ροδιακή» για το ατύχημά του το 2000, την εμπειρία της παραπληγίας από κάκωση νωτιαίου μυελού, την αποκατάστασή του και την προσωπική και οικογενειακή του πορεία μετά την απόκτηση της παράλυσης. Ακολουθεί το σχετικό αφιέρωμα:

    Το παιχνίδι που έπαιξε η ζωή στο Νίκο Μούνδρο ήταν άτιμο!

    Ήταν ζαλισμένος κι άφησε τη μηχανή για να επιστρέψει με τα πόδια. Όμως του την είχε στημένη η ζωή… Η μοίρα, το πεπρωμένο του, όπως θέλετε πείτε το. Ζαλίστηκε, έπεσε απ’ τα τρία μέτρα και δεν περπάτησε ποτέ ξανά!

    Η ιστορία του επαναλαμβάνεται στη Ρόδο κάθε φορά που κάποιοι λένε πως «…ότι είναι να γίνει θα γίνει και θα γίνει όταν θέλει αυτό…»! Την είχα ακούσει κι εγώ και ζήτησα να τον γνωρίσω…

    Είδα έναν χαρούμενο άνθρωπο, με μια ζωντάνια κι ένα ταμπεραμέντο που δεν το βρίσκεις κοιτώντας γύρο σου. Πίσω απ΄ το γραφείο του πολιτικού μηχανικού, στην υπηρεσία Αποχέτευσης της ΔΕΥΑΡ όπου τον συνάντησα, είδα ένα νέο άντρα που πρόσεξα ότι είναι γυμνασμένος, που στον ελεύθερό του χρόνο μου είπε ότι «μπλογκάρει του σκοτωμού…» και δείχνει τη φωτογραφία της κόρης του στο κινητό του, με το καμάρι του χαζομπαμπά.

    Στη ζωή κάποια πράγματα γίνονται για κάποιους λόγους και ποτέ δεν ξέρει κανείς για ποιους!

    Ο Νίκος Μούνδρος πέρασε πολλά για να έχει πια μόνο ερωτήματα. Διαπιστώνω ότι έχει και απαντήσεις…

    –> Τί έγινε εκείνο το βράδυ;

    Ήταν Πάσχα του 2000. Μεγάλη Τρίτη! Είχα έρθει για τις διακοπές στη Ρόδο και θα γυρνούσα στην Αγγλία να παραδώσω την εργασία της διατριβής μου και να ψάξω για δουλειά. Σκεφτόμουν να μείνω εκεί αλλά η ζωή, βλέπεις, είχε άλλα σχέδια για εμένα.

    Εκείνο το βράδυ πήγα με φίλους στην Παλιά Πόλη, για ουζάκι και μεζεδάκια. Όταν βρίσκεσαι τόσο καιρό στο εξωτερικό σου λείπουν αυτά. Στο Νιού Καστλ, όπου έκανα το μεταπτυχιακό μου δύο χρόνια, έχει μόνο βροχή και συννεφιά. Όταν είδα τον ήλιο της Ρόδου ήταν σαν να επέστρεφα στον παράδεισο. Είχα πάει με τη μηχανή αλλά καταλαβαίνοντας ότι ήμουν ζαλισμένος την άφησα κι είπα να επιστρέψω με τα πόδια. Η Αγγλία με βοήθησε σ΄ αυτό, είχε «περάσει μέσα μου» το «δεν οδηγούμε όταν έχουμε πιεί».

    Ανέβηκα λοιπόν με τα πόδια τη Σωκράτους, έστριψα δεξιά στην περιοχή που βρίσκονται οι ζωγράφοι κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά εκεί αισθάνθηκα ζαλισμένος, κουρασμένος και επιχείρησα να κάτσω. Αντί να κάτσω στο παγκάκι κάθισα στο πεζούλι δίπλα του, έχασα την ισορροπία μου λόγω της δύναμης με την οποία έκατσα κι έπεσα πίσω, σε βάθος τριών μέτρων.
    Άλλοι πέφτουν από ψηλότερα και ξανασηκώνονται με αμυχές. Εγώ βρήκα πέτρα στο σημείο που προσέκρουσε η μέση μου. Μου τη τσάκισε. Συντριπτικό κάταγμα Θ11-Θ12. Παραπληγία εφ΄ όρου ζωής.

    –> Καταλάβατε αμέσως ότι χτυπήσατε άσκημα;

    Ο πόνος ήταν αφόρητος, δεν τον άντεξα και λιποθύμησα. Ήταν 12 τα μεσάνυχτα κι έμεινα εκεί μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα που μ΄ άκουσαν και κάλεσαν το ασθενοφόρο. Όσο ήμουν πεσμένος ανέκτησα τις αισθήσεις μου αλλά δεν κουνιόμουν, μήπως και σώσω κάτι. Δεν αισθανόμουν όμως τα πόδια μου, δεν πήγαινε εντολή στα κάτω άκρα.

    –> Πού νοσηλευτήκατε;

    Με μετέφεραν με C 130 στο ΚΑΤ. Δίπλα μου κάποιος είχε πέσει από σκαλωσιά, από τα εννιά μέτρα. Έμεινε μέσα 15 μέρες, είπε «γεια» κι έφυγε. Εγώ ήμουν καθηλωμένος στο κρεβάτι τρεις μήνες και δεν ξαναπερπάτησα. Ήμουν 1.85 ύψος και είμαι 1.53 σήμερα. Μετρημένος…

    –> Τί σας είπαν στη Σουηδία, στο κέντρο αποκατάστασης όταν πήγατε;

    Ότι δεν θα περπατήσω ξανά. Μου το είπαν από την πρώτη μέρα, μόλις είδαν τις εξετάσεις μου και με συμβούλευσαν να εξοικειωθώ με τα δεδομένα της νέας μου ζωής.

    –> Τί σκεφτήκατε πρώτα-πρώτα;

    Στην αρχή είσαι στο κρεβάτι και κοιτάς το ταβάνι για μήνες. Μετά ή πρέπει να ζήσεις ή τέρμα. Κι εγώ αποφάσισα να ζήσω. Σε όλους βγαίνει αυτό, είναι το αίσθημα επιβίωσης. Όταν αρρωσταίνει το σώμα αρρωσταίνει κι η ψυχή. Δεν μπορώ να σου πω πως ήμουν και πόσο ταλαιπώρησα τους δικούς μου ανθρώπους, αυτό το ξέρουν εκείνοι. Δίπλα μου όμως, από την πρώτη στιγμή και «μπροστά» σε όλα τα δύσκολα, ήταν η τότε κοπέλα μου. Ήρθε μαζί μου στη Στοκχόλμη κι έμεινε δίπλα μου μια ζωή. Σήμερα έχουμε ένα κοριτσάκι την Ανδριάννα μας που είναι 16 μηνών.

    –> Δεν είπατε «γιατί εγώ»;

    Δεν το είπα. Ήταν ένα τυχαίο γεγονός το οποίο αποδείχτηκε μοιραίο. Ήταν να γίνει κι έγινε. Γραφτό. Η αναπηρία είναι σαν ένας απρόσκλητος επισκέπτης. Έρχεται στο σπίτι σου, κάθεται στο τραπέζι μαζί σου, τρώει από το φαγητό σου κι όταν της πεις να φύγει κοιμάται στο κρεβάτι σου. Οπότε πρέπει να μάθεις να ζεις μ΄ αυτήν.

    –> Εσείς μάθατε;

    Δεν είναι κάτι τόσο τρομακτικό. Απλά όταν δεν υπάρχει λύση πρέπει να την εφεύρουμε. Είναι το ένστικτο για επιβίωση που βγαίνει αυτόματα. Είναι σαν να μαθαίνεις να περπατάς απ’ την αρχή, με τη βοήθεια του αμαξιδίου αυτή τη φορά. Είχα όμως την εικόνα της Αγγλίας. Στη «θητεία» μου εκεί είχα συχνά παραδείγματα συμφοιτητών μου με αμαξίδια, ανθρώπων στην πόλη, στα μαγαζιά. Γι αυτό δεν είπα «ήρθε το τέλος του κόσμου» αλλά είπα «θα ζήσω μ΄ αυτό». Η Αγγλία είναι μεγάλο σχολείο, σπάει το τσαμπουκά του Ελληνάρα.

    –> Κι η Ελλάδα τί είναι;

    Στην Ελλάδα υπάρχει στρέβλωση. Κάνουν σαν να μην υπάρχουμε. Και φταίμε κι εμείς, γιατί 30 χρόνια τώρα δεν έχουμε πείσει ότι ως ομάδα ατόμων με αναπηρία μπορούμε να γίνουμε φορέας παραγωγής και ανάπτυξης ώστε να διασφαλιστούν αξιόπιστοι όροι και οι συνθήκες για την καθημερινή μας επιβίωση. Αντί γι αυτό περιοριστήκαμε στο επίπεδο της επιδοματικής πολιτικής. Το δύσκολο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε είναι να πείσεις ότι μάχεσαι για τα δίκαια και την αλήθεια κι όχι για το ίδιον. Τότε έχεις πιάσει έναν αρχέγονο σφυγμό.

    –> Σκέφτεστε ποτέ πως θα ήταν η ζωή σας χωρίς το ατύχημα;

    Όχι, δεν το σκέφτομαι, γιατί δεν συμβαίνει. Τι θα ωφελούσε από εδώ και πέρα; Έχω δεχτεί ότι μπορώ να κάνω «αυτά», αλλά δεν μπορώ να βιδώσω μια λάμπα στο ταβάνι. Προσπαθώ να καλυτερεύσω τη ζωή μου όντας στο καρότσι. Είναι δύσκολη όμως η ζωή μας γιατί δεν γίνονται απλά πράγματα που θα διευκολύνουν τις ζωές όλων μας. Και δεν είμαστε μόνο τα άτομα με αναπηρία, είναι η μητέρα με το μωρό, ο ηλικιωμένος…

    –> Αισθάνεστε άτυχος; Ότι η ζωή σας αδίκησε;

    Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αν δεν είχα το ατύχημα ίσως τελικά να μη μου είχε δοθεί η ευκαιρία να εργαστώ στη ΔΕΥΑΡ, στον τομέα που σπούδασα και μπορώ να προσφέρω. Συμβαίνει σε χιλιάδες νέους ανθρώπους σ΄ αυτή τη χώρα άλλο να σπουδάζουν κι άλλο να κάνουν ή να ψάχνουν χρόνια να βρουν το δρόμο τους. Ήμουν μέσα στην ατυχία μου τυχερός στα επαγγελματικά μου αλλά κυρίως στην προσωπική μου ζωή. Έκανα οικογένεια με τη γυναίκα που ερωτεύτηκα πριν το ατύχημα, που στάθηκε δίπλα μου κι έχουμε μαζί σήμερα μια υπέροχη κόρη. Δεν συμβαίνουν σε όλους αυτά!

    Της Pοδούλας Λουλουδάκη
    Πηγή: Ροδιακή