Ακίδα

Η λέξη «παιδεία» είναι παράγωγο του αρχαίου ρήματος «παιδεύω» που σημαίνει διδάσκω, εκπαιδεύω (Wikipedia). Στη σημερινή Ελλάδα βέβαια που όλες οι αρχαιοελληνικές έννοιες έχουν πάρει άλλη μορφή και νόημα, η λέξη «παιδεία» δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί κι έτσι έχει το νόημα του «παιδεύω» με τη σημερινή του σημασία, δηλαδή ταλαιπωρώ. Γιατί στην Ελλάδα ο παιδεμός όποιου αποφασίσει να μορφωθεί είναι de facto ατελείωτος, ειδικά όλων όσων αντιμετωπίζουν προβλήματα προσβασιμότητας όπως οι παραπληγικοί, οι τυφλοί, οι κωφοί, κλπ.

Θυμάμαι τις μέρες που πήγαινα στο πανεπιστήμιο ή μετέπειτα στην ΕΣΔΥ για το μεταπτυχιακό μου και κουβαλούσα τη μητέρα μου μαζί γιατί δε υπήρχε πρόσβαση και κάποιος έπρεπε να με βοηθήσει, από την ώρα που δεν είχαν προβλέψει ώστε να υπάρχει η απαραίτητη υποδομή. Θυμάμαι επίσης τον φίλο μου τον Μάκη να μου λέει ότι για να τελειώσει την αρχιτεκτονική πριν από 20 χρόνια, έσερνε τον πατέρα του μαζί, γιατί η σχολή του που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το προσβάσιμο περιβάλλον δεν είχε τις υποδομές για το αναπηρικό του αμαξίδιο. Μου έρχονται επίσης στο μυαλό τα λόγια μιας κοπέλας από τη Μάλτα, που γνώρισα σ’ ένα συνέδριο στην Κύπρο και μου έλεγε ότι το κάθε άτομο με αναπηρία στα πανεπιστήμια τους είχε τον προσωπικό του facilitator, δηλαδή κάποιον που αναλάμβανε να τους διευκολύνει στα πάντα, από το διάβασμα μέχρι οτιδήποτε άλλο.

Στην Ελλάδα του σήμερα, που είναι σχεδόν ίδια και απαράλλαχτη με αυτήν του χτες, τίποτα δεν έχει αλλάξει, ειδικά σε ότι αφορά στα άτομα με αναπηρία. «Σαν να μην πέρασε μια μέρα» που λέει και το γνωστό τραγούδι. Καμία εξυπηρέτηση, σχεδόν καθόλου υποδομές και ένας προσχηματικά καλυμμένος ρατσισμός, που αναγκάζει τους μαθητές κυρίως, είτε να μεταφερθούν σε «ειδικά σχολεία», άσχετα αν τα έχουν ανάγκη, είτε να σταματήσουν το σχολείο.

Για να συνομωσιολογήσω λιγάκι, είμαι πολύ περίεργος αν αυτό είναι απόρροια ενός μεγαλύτερου σχεδίου που θέλει τους ανάπηρους απαίδευτους και διεκδικητικά ευνουχισμένους ή αν όντως η αδιαφορία περισσεύει.

Όπως και να ‘χει το θέμα είναι ότι τα άτομα με αναπηρία μένουν απαίδευτα μορφωτικά αλλά υπέρ του δέοντος παιδεμένα πνευματικά και σωματικά, οδηγούμενα εκ των πραγμάτων σε μία γκετοποίηση και περιθωριοποίηση.

Ως εκ τούτου το μειονέκτημα τους λόγω της αναπηρίας μεγεθύνεται σε τέτοιο βαθμό, με την επιπρόσθετη έλλειψη προσόντων, που τα καθιστά πλήρως αντί-ανταγωνιστικά στην αναζήτηση εργασίας τη σημερινή εποχή.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την άμεση εξάρτηση τους από το οικογενειακό περιβάλλον, όπου αυτό υπάρχει, τα πενιχρά επιδόματα, και τελικά τον ιδρυματισμό τους.

Αντιλαμβάνεστε πιστεύω ότι με όλα αυτά, τα άτομα με αναπηρία δε είναι βάρος στο κράτος αλλά το κράτος ένα τεράστιο βάρος στους ώμους τους, όπως η γη στου Άτλαντα.

Βασίλης Δημητριάδης