Ακίδα

«Μέτρον άριστον» είπε ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος τον 6^ο ΠΧ αιώνα χωρίς να μπορεί να φανταστεί πως κάποιοι μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια θα το μετάλλασσαν σε «παν μέτρον άριστον» και μάλιστα ανάλογα με τις διαθέσεις και το συμφέρον τους.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο σήμερα να πρέπει να δεχόμαστε το κάθε μέτρο ως άριστο μόνο και μόνο επειδή οι αρεστοί και όχι οι άριστοι θέλουν και μας επιβάλλουν. Πρέπει να δεχόμαστε σχεδόν αδιαμαρτύρητα την επιβολή κάθε μέτρου για τη σωτηρία μας από τον πνιγμό, από αυτούς που μας πέταξαν στη θάλασσα. Πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με το «μη χείρον βέλτιστον», αντί να ζητούμε το βέλτιστο.
Όχι, δεν είμαστε βλάκες ως λαός, ούτε μοιρολάτρες. Αυτό έχει φανεί και από την ιστορία του ελληνικού έθνους εδώ και δεκαετίες. Ιστορία που θέλουν να την απαξιώσουν όσοι μιλούν σήμερα για σωτηρία της πατρίδας, ενώ συνάμα θέλουν να την αποδυναμώσουν. Φτάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε, όχι επειδή είμαστε Έλληνες αλλά επειδή κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να νιώσουμε έτσι.
Εμείς που ήμασταν τόσο δημοκράτες στην αρχαιότητα και τόσο ανοιχτά μυαλά, έχοντας έναν από τους πιο εργατικούς θεούς κουτσό, τον Ήφαιστο, δίνοντας του για γυναίκα τη θεά της ομορφιάς, την Αφροδίτη, φτάσαμε σήμερα να θεωρούμαστε οι πιο τεμπέληδες, απατεώνες και ρατσιστές της Ευρώπης, γιατί αυτή την εικόνα προωθούν όσοι ουσιαστικά μισούν αυτό το έθνος.
Εγώ προσωπικά δεν ντρέπομαι για κανέναν τίμιο και εργατικό Έλληνα παρά μόνο γι’ αυτούς που καλύπτουν τους απατεώνες, γι’ αυτούς που δεν ξέρουν να ενημερώσουν για το τι πληρώνουμε και σε ποιους και γι’ αυτούς που αδιαμαρτύρητα δέχονται να μας περικόψουν τις δαπάνες για την υγεία και τη διαβίωση μας, χωρίς να τιμωρούν τους κλέφτες.
Δεν είναι «παν μέτρον άριστον» όταν κόβονται τα χρήματα της σύνταξης του ηλικιωμένου ή του ανάπηρου που θέλει να πάρει φάρμακα, όταν κόβονται χρήματα και προσωπικό από τα προνοιακά ιδρύματα και τα νοσοκομεία, όταν οδηγείς σε αδιέξοδο ανήμπορους ανθρώπους που δεν μπορούν να αντισταθούν.
Είναι απάνθρωπο να οδηγείς εν γνώσει σου ολόκληρες κοινωνικές τάξεις στην εξαθλίωση και την εξαφάνιση, όταν ξέρεις ότι εσύ είσαι ασφαλής.
Είναι κοινωνικά άδικο να ζητάς τη μπουκιά από το στόμα του πεινασμένου γιατί εσύ δεν θέλεις να μοιράσεις σωστά την κοινωνική τροφή.
Αντί να βλέπουμε να βελτιώνεται η ποιότητα της ζωής μας, ζούμε την αρχή μίας νέας φεουδαρχίας που θα μας αφήνει από μία πατάτα να ζήσουμε, όπως την εποχή του Βαν Γκογκ.
Περιμένετε και σε λίγο θα δούμε ξανά τους ανάπηρους, με ακορντεόν στις λαϊκές και στις στάσεις των λεωφορείων ή στα σκαλιά της εκκλησίας, να ζητιανεύουν.
Ο Ιπποκράτης το έχει πει άλλωστε, «παν το πολύ τη φύσει πολέμιον».
Βασίλης Δημητριάδης