Ακίδα

Και ξανά φέτος αποκριές και ξανά οι μασκαράδες ξεχύθηκαν στους δρόμους να προσπαθούν με μία ψεύτικη φορεσιά να μας πείσουν ότι είναι κάποιοι άλλοι.

Και ξανά φέτος οι ολόχρονοι μασκαράδες της πολιτικής δεν μπήκαν καν στον κόπο ν’ αλλάξουν μουτσούνα για να μας παραπλανήσουν. Αλλά τι να την κάνουν, αφού σε όλη τη θητεία τους, φορώντας το μανδύα του σωτήρα και του σούπερ ευεργέτη, μας απαλλάσσουν από έννοιες, φόρους, εξευτελισμό, φτώχια, λαμόγια, κλέφτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο καθένας.

Δεν είναι τυχαίο που ενώ υπάρχει παγκόσμια ημέρα ακόμα και για το πλαγκτόν του Ατλαντικού, δεν υπάρχει παγκόσμια ημέρα πολιτικής. Τι να την κάνουν άλλωστε, αφού γιορτάζουν κάθε μέρα με τον δικό μας ιδρώτα και μετά μουγκανίζουν ότι, μαζί τα φάγαμε.

Έτσι, αποφασίσαμε να τους αφιερώσουμε αυτές τις δύο μέρες για να μην μένουν παραπονεμένοι. Τη μία για την εξωτερική τους προσέγγιση και εμφάνιση, αυτή του μόνιμου χαμόγελου της Colgate και την άλλη, την 1^η Απριλίου δηλαδή, για το ειλικρινές των σκέψεων, των δηλώσεων και των πράξεων τους. Γιατί, αν δεν γιορτάζουν οι εσωτερικά κι εξωτερικά μασκαράδες την πρωταπριλιά, τότε ποιος γιορτάζει; Εμείς; Που προσπαθούμε να πούμε κανένα ψεματάκι για να κάνουμε πλάκα σε φίλους και μας παίρνουν αμέσως χαμπάρι; Αλίμονο… ποτέ δεν θα προσπαθούσαμε να υπερβούμε την δεινή τους ικανότητα στην παραμύθα και την προπαγάνδα. Ποτέ δεν θα τολμούσαμε να τους/τις συναγωνιστούμε στο ψέμα. Ποτέ δεν θα παίρναμε Όσκαρ πρώτου ανδρικού και γυναικείου ρόλου στη βουλή. Γιατί περί Όσκαρ ερμηνείας πρόκειται, όταν σε κοροϊδεύουν από το πρωί έως το βράδυ και δεν το καταλαβαίνεις, αλλά και περί Όσκαρ βλακείας και μαζοχισμού πρόκειται, όταν το ξέρεις ότι σε δουλεύουν και παριστάνεις το μαλάκιο της μεσογείου.

Κάποιοι θα παραπονεθούν και θα πουν, «δεν είμαστε ή δεν είναι όλοι ίδιοι. Γιατί τους τσουβαλιάζετε;». Κι εγώ θα τους απαντήσω, «κι εμείς κύριοι δεν είμαστε όλοι ίδιοι αλλά μας τσουβαλιάζετε στην ευθύνη της μάσας σας και στη συμπεριφορά σας!»

Όσοι έχετε γνωρίσει πολιτικούς θα ξέρετε ότι, στα γραφεία τους συναγελάζονται δυο ειδών άνθρωποι, τα λαμόγια που περιμένουν να τσιμπήσουν κάτι και οι ταλαίπωροι που παιδεύονται από το σύστημα που οι πολιτικοί έχουν φτιάξει, ώστε να μας αγανακτούν και να ζητούμε ως χάρη τα δικαιώματά μας. Αν δεν υπήρχε αυτό το άθλιο γραφειοκρατικό και μιζαδόρο σύστημα, από τα φακελάκια των γιατρών έως τις πολεοδομίες και την εφορία, τα γραφεία τους θα ήταν άδεια. Κοινώς θα τους είχαμε γράψει στην παπάρα που τρώγανε και θα τρώνε και πάλι οι φτωχοί τα πρωινά. Αυτό είναι γεγονός και δεν σηκώνει αμφισβήτηση!

Κι επειδή όλα τα κείμενα πρέπει να έχουν ένα τέλος, αυτοί έζησαν καλά κι αυτοί καλύτερα!!!

Βασίλης Δημητριάδης