Ακίδα

Επιστρέφοντας οίκαδε (δηλαδή στα γραφεία της μισθωτής εργασίας -ένας ευφημισμός της σκλαβιάς)

κι έχοντας τελέψει με τις μετρημένες ημέρες της δοτής ελευθερίας (παρά το θέρος -αυτό που συνήθως αποκαλούμε διακοπές), θα έλεγα να ξαναρχίσουμε την καθημερινή μας κουβέντα

επαινώντας το καλόν και το ωραίον -έτσι σαν μια σπονδή στις ευμενείς εκβάσεις των ανθρώπινων -λέμε τώρα· πιθανόν απίθανον το πιθανότερο, αλλά δεν χάνουμε τίποτα να το προσπαθήσουμε.

Σοφότεροι ημών οι αρχαίοι (δεν τους είχε αποβλακώσει η τηλεόραση και η διαφήμιση) σε ανάλογες περιπτώσεις... έβριζαν! Βρισιές αποτρεπτικές. Οταν, για παράδειγμα, θαύμαζαν κάποιον κι ήθελαν να τον επευφημήσουν δημοσίως, σε μια γιορτή ή με κάποιαν άλλη ευκαιρία, τον μπινελίκωναν κανονικά, διότι πίστευαν ότι έτσι θα ξόρκιζαν το κακό, το δολερό μάτι, τη ζήλεια και τον φθόνο (των θεών και) των ανθρώπων. Κατά τον ίδιον τρόπο που, έως προσφάτως, μας έλεγαν και οι γιαγιάδες μας «άει να χαθείς, σίχαμα»,

με τόσην τρυφερότητα και λατρεία (στα εν λόγω «σιχάματα») λες και ο καθένας από μας να ήταν ο Απόλλωνας προσωποποιημένος, αρχάγγελος μαζί και καπετάν κατεπάνω, το κυρίως μέλημα της Παναγιάς, να ζήσει

να μεγαλώσει, να προκόψει -«να γίνει καλός άνθρωπος στην κοινωνία»

Και υπάρχουν τέτοιοι «καλοί άνθρωποι στην κοινωνία». Πολλοί ή λίγοι, είναι πάντοτε αυτοί που κάνουν τη διαφορά, το άλας της Γης. Οπως αυτοί που δημιούργησαν στην πλαζ του Αγίου Κοσμά την υποδομή που χρειάζονται άνθρωποι με κινητικά προβλήματα κι άλλες αναπηρίες

για να κάνουν κι αυτοί το μπάνιο τους όπως όλος ο κόσμος, είτε για την αναψυχή τους είτε για ιαματικούς λόγους. Εύγε στον κ. Γεράσιμο Πόλη (αρχιτέκτονας) από τον Πειραϊκό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων που σχεδίασε κι έστησε το αναβατόριο, το οποίον χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που το έχουν ανάγκη για να βρεθούν στην αγκαλιά της θάλασσας. Εύγε και στον δήμαρχο Ελληνικού, κ. Χρήστο Κορτζίδη που τήρησε τις υποσχέσεις του προς τους αναπήρους· τους βλέπω, δήμαρχο και αρχιτέκτονα, πανευτυχείς σε φωτογραφία που δημοσίευσε η «Espresso» -ρεπορτάζ της κυρίας Μαρίας Αντωνοπούλου- να χαμογελούν με εκείνην την ικανοποίηση του ανθρώπου που έχει κάνει το καθήκον του,

που έχει πάει ένα βηματάκι πιο μπροστά τον τρόπο (ζωής) όλων μας, σε αυτό το δύσκολο συνανήκειν, όπου επιλέγει διαρκώς κανείς, αν οι άλλοι είναι η κόλασή του ή ο παράδεισός του. Εύγε και σε όλους εκείνους που δούλεψαν υπέρ του καλού καγαθού, γνωστού και ως ωραίου και αληθινού...

...αν μου επιτρέπετε να χρησιμοποιήσω ορισμένες λέξεις τρε μπανάλ τε και πασέ. Τα σέβη μας...