Ακίδα

Πριν αρκετά χρόνια συνάντησα τον Ντίκη σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας όπου περιφερόταν κυρίως στον 5^ο όροφο αυτού. Λεπτοκαμωμένος με γκρίζο μαλλί και πολύ συμπαθητικός. Παρά το μικρό του ανάστημα ήταν πολύ σβέλτος κι όλη μέρα έκοβε βόλτες στους διαδρόμους ψάχνοντας να βρει κάτι να φάει, χωρίς να τον ενοχλεί κανείς, αν και όποιος τον έβλεπε τρομοκρατούνταν. Άγνωστο παραμένει το που κοιμόταν τα βράδια ή αν είχε οικογένεια. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν έφυγα μετά από αρκετό καιρό ο Ντίκης ήταν ακόμα εκεί…

Σήμερα, ο Ντίκης ο ποντίκης που έψαχνε στους διαδρόμους για λίγο φαγητό έχει πάρει πλέον ανθρώπινη μορφή, έχει πολλούς απογόνους και ζει πλέον σε όλα τα νοσοκομεία, τα ταμεία και τα προνοιακά ιδρύματα της χώρας, κατά προτίμηση στα γραφεία της διοίκησης και των προμηθειών. Δεν αρκείται πλέον σε λίγο τυράκι για την ικανοποίηση του αλλά τρώει ότι βρει, φάρμακα, τρόφιμα, ιατρικό εξοπλισμό, πλασματικές ώρες, με αποτέλεσμα οι δομές υγείας να έχουν τόσο μεγάλο πρόβλημα που καμία «μυοκτονία» να μην μπορεί να τις σώσει.

Μπορεί να μη βλέπουμε τόσο συχνά τρωκτικά στα νοσοκομεία πλέον γιατί έχουν μεταλλαχθεί και μπορούν να κυκλοφορούν ανάμεσα μας αλλά ακόμα και όταν τα αντιλαμβάνονται κάποιοι από τα αποτελέσματα των έργων τους, αρκούνται απλά στην αναφορά του ελλείμματος που έχουν δημιουργήσει.

Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί οι ανθρωπόμορφοι Ντίκηδες έχουν όνομα και επώνυμο, τα οποία σκόπιμα δεν μαθαίνουμε ποτέ. Γιατί δεν είναι δυνατόν να λεηλατείται εξοπλισμός, αναλώσιμα, τρόφιμα, κλπ. και κανείς να μην ξέρει ποιος το έκανε. Σε όλες τις υπηρεσίες υπάρχει ένας υπεύθυνος που είτε είναι ανίκανος, όταν γίνονται όλα αυτά κάτω από τη μύτη του, είτε συμπράττει με τους απατεώνες. Έτσι προκύπτει το ερώτημα, «γιατί δεν βλέπουμε κανέναν και ποτέ να τιμωρείται, να δεσμεύεται η προσωπική του περιουσία και να δημοσιοποιείται το όνομα του ως πράτων απάτη κατά του δημοσίου, δηλαδή ημών;»

Όλα τα λόγια που ακούγονται περί περιορισμού των εξόδων για την υγεία και εξυγίανσης θα είναι απλός «αέρας κοπανιστός» αν δεν αποφασίσουν οι υπουργοί εργασίας και υγείας να κάνουν πρώτα απ’ όλα «απολύμανση» και μία γερή «μυοκτονία», ώστε η όποια προσπάθεια να αποφέρει καρπούς.

Αυτά, μαζί με μία σωστή οργάνωση και ΠΛΗΡΗ καταγραφή των πάντων, υλικών και μη πόρων, για να μπορεί ο κάθε ένας να ασκεί ποιοτικό έλεγχο και εποπτεία.

Οι Έλληνες δεν έχουν σκοπό να περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία για να ζήσουν την ανάσταση της υγείας. Θέλουν αποτελέσματα εδώ και τώρα!

Ελπίζω να ζω μέχρι τη μέρα που θα ακούσω τους/τις υπουργούς υγείας και εργασίας να λένε στους Ντίκηδες, «το τυρί το είδες, τη φάκα δεν την είδες;»

Βασίλης Δημητριάδης