Ακίδα

Αν τα κατάφερνα εκείνη τη φορά ίσως…………

Κρύο, υγρασία. Σε περνάει μέχρι το κόκαλο. Κουλουριασμένος  ακουμπώντας το σαγόνι στα γόνατα.
Βρώμικος, όχι γιατί το θέλω, αλλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς.
Το πιάτο από λαμαρίνα πεταμένο λίγο πιο πέρα με κάτι μέσα πού μοιάζει με εμετό.
Μπορεί να 'ναι και του φύλακα. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να μάθω.
Τα μάτια μου σφαλιστά. Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το κορμί μου. Μόνο τα αυτιά μου έχω ανοικτά.
Όχι μπας και μάθω η ακούσω κάτι. Τι σημασία θα είχε άλλωστε. Εδώ  η γνώση ως λέξη και έννοια είναι άγνωστη, και θα 'λεγα τις περισσότερες φορές επικίνδυνη.

Τακ-Τακ.
Θόρυβος. Έρχεται από τον τοίχο.
Ο πρώτος θόρυβος πού χαϊδεύει τα αυτιά μου μετά από τέσσερα χρόνια εδώ μέσα.
Όχι δεν μπορεί να είναι αλήθεια.
Εδώ επικρατεί τόσο δυνατή η σιωπή.
Τόσο έντονος ο ήχος του τίποτα.
Παιχνίδι του μυαλού είναι.
Μη το σκέφτεσαι. Αυτό θέλουν. Να σκεφτείς. Για να αρχίσεις να πονάς.
Όχι δεν άκουσα τίποτα. Φαντασία μου. Τρέλα. Παραίσθηση.
Τακ-Τακ.-Τακ.
Άκου συνεχίζει. Επιμένει.
Γιατί;
Δεν είμαι καλά μέσα στη σιωπή μου;
Και αν είναι επίτηδες για να πάρω ελπίδα;
Έτσι θα σπάσω πιο εύκολα.
Όχι, παιχνίδι του μυαλού μου είναι. Άστο ξέχνα το, διώχ' το.
Τακ-Τακ.
Θεέ μου. Θα απαντήσω. Ας είναι φαντασία μου.
Θα μιλάω με εμένα. Πάντα έτσι δεν έκανα;
Με όσους και να μίλαγα μόνο εγώ δεν άκουγα;
Απαντώ.
Χτυπώ τον τσιμεντένιο τοίχο μια φορά. Σιγά, δειλά. Δεν περιμένω απάντηση
Τακ –Τακ πιο δυνατό. Έντονο. Απάντηση αναπάντεχη.
Και τώρα τι;
Θα χτυπάμε τον τοίχο έτσι; Απλά για να σιγουρευτούμε ότι υπάρχουν και άλλοι;
Και λοιπόν;
Γιατί μού τη χαλάς;
Κλείνω τα μάτια πάω πίσω και ζω την ανάμνηση μου.
Δραπετεύω, χωρίς να λείπω από εδώ.
Είμαι καλά. Έμαθα να κάνω ότι είμαι καλά.
Και δεν σε έχω ανάγκη.
Δεν θέλω να σε έχω ανάγκη.
Εσύ, μόλις γίνεις ανάγκη μου θα με προδώσεις.
Έτσι δεν είναι;
Όταν αποκτήσουμε ανάγκες δεν είμαστε έτοιμοι να προδοθούμε;
Όχι.
Έκανα λάθος πού απάντησα.
Είμαι καλά. Μέσα στην κακομοιριά μου, είμαι καλά.
Σάμπως πρόκειται να αλλάξει κάτι;
Εγώ θα συνεχίσω να είμαι φυλακισμένος, ο δεσμοφύλακας – ο δικός μου δεσμοφύλακας - θα συνεχίσει να κάθεται απέξω, το κρύο δεν θα σταματήσει, η βρώμα θα συνεχίσει να γίνεται το πουκάμισο μου.
Όχι άγνωστε.
Δεν το διακινδυνεύω. Σού είπα . Έμαθα να λέω ότι είμαι καλά.
Θες να με κάνεις να τα χάσω όλα.
Πριν βρεθώ εδώ το ίδιο δεν έκανα;
Άκουγα και δε μίλαγα. Με φώναζαν και δεν γύρναγα. Έβλεπα φώς και έκλεινα τα μάτια.
Σκούπιζα τα τραπέζια αλλωνών με την ελπίδα να γλύψω περισσεύματα.
Αν προλάβαινα.
Καιροφυλακτούσαν και άλλοι.
Και έβλεπα με την άκρη του ματιού μου, να γελάνε πού σκοτωνόμαστε για το τίποτα.
Γιατί κάποιοι μας  πείσανε, πώς το δικό τους Τίποτα, είναι το δικό μας Κάτι
Και αν θες τους θαυμάζαμε και τους φοβόμαστε πού είχαν τέτοια δύναμη.
Τους χρειαζόμαστε για να νομίζουμε ότι τρώμε.
Και λυπόμαστε κάποιους άλλους πού δεν είχανε την δική μας τύχη.
Και λυπόμασταν κάποιους πού φώναζαν και μέναν νηστικοί.
Εμείς ήμασταν τυχεροί. Ήμασταν έξυπνοι. Είχαμε τους προστάτες μας.
Δεν χρειαζόμασταν κάτι άλλο.
Τα άλλα, είναι για τους χορτασμένους λέγαμε.
Μέχρι εκείνη την αναθεματισμένη ώρα- πού και εγώ δεν ξέρω πώς μού ‘ρθε – και είπα να απλώσω χέρι στο τραπέζι.
Να πάρω, όχι το φαί κανενός. Ψίχουλα, πάντα ψίχουλα. Και να τα μοιραστώ.
Έτσι μια φορά να το πάρουμε. Να μην τους αφήσουμε να μας το δώσουν.
Έτσι μια φορά να κάνουμε πώς χορταίνουμε χωρίς να ματώσουμε.
Να μην τους δώσουμε την χαρά του γέλιου.
Και ξέρεις άγνωστε ποιος έβαλε τις φωνές και το κατάλαβαν;
Ο διπλανός μου. Ο πεινασμένος.
Το ‘παθα από μένα τον ίδιο.
Τον αδελφό πού σκέφτηκα να ταΐσω.
Τον αδελφό πού σαν δίψαγε του έδινα τα δάκρυά μου.
Ένοιωσε πώς χαλάει την Τάξη. Την συνήθεια. Το σίγουρο.
Ένοιωσε αβέβαιος, φοβισμένος για το αύριο, αν αλλάξει κάτι.
Προτίμησε την κακομοιριά του από το ίσως.
Δεν του κρατώ κακία. Δεν μπορώ. Δεν θέλω.
Απλά πάντα θα κρατώ μέσα μου, για όσο αναπνέω, εύχομαι όχι για πολύ ακόμα, αυτό πού πάντα βασανίζει το μυαλό μου.
Αν τα κατάφερνα εκείνη τη φορά ίσως………………………………………

ΠΡΟΔΡΟΜΙΔΗΣ ΦΩΤΗΣ
ΑΕΚΑ-ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
www.prodromidis-anthousa.blogspot.com