Ακίδα

Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στον Πειραιά παρακολουθώ την εξέλιξη του για 4 δεκαετίες τώρα. Παρόλο που είναι μια πόλη που αγαπώ και νοιάζομαι δεν μπορώ να πω ότι συμβαίνει το ίδιο και με όλους όσους τον διοικούν ή εκλέγονται από αυτόν.

Τα τελευταία χρόνια ο Πειραιάς έχει γίνει πλέον ανυπόφορος και αφιλόξενος για κατοίκους και επισκέπτες. Ιδίως για τα άτομα με αναπηρία που ζουν κι εργάζονται σ’ αυτόν. Η ανυπαρξία πεζοδρομίων, ραμπών και θέσεων στάθμευσης έχουν κάνει τη μετακίνηση όσων αντιμετωπίζουν κινητικά ή οπτικά προβλήματα, από δύσκολη έως αδύνατη. Η απουσία προσβάσιμων ιατρείων και νοσοκομείων έχει δημιουργήσει δυσκολίες που έχουν άμεση σχέση ακόμα και την επιβίωση των ασθενών με αναπηρία. Τζάνειο, κρατικό Νικαίας και Μεταξά είναι αδύνατον να προσεγγιστούν. Δημοτικά ιατρεία με πρόσβαση δεν υπάρχουν, με αποτέλεσμα ένα άτομο με σοβαρά κινητικά προβλήματα να μην μπορεί να επισκεφθεί έναν οδοντίατρο, οφθαλμίατρο ή καρδιολόγο.

Ο δήμαρχος Πειραιά φαίνεται να μην ενδιαφέρεται, παρά του ότι τα θέματα αυτά του έχουν τεθεί από πολλούς, μεταξύ αυτών και ημών. Το ίδιο και η ΔΥΠΕ που σφυρίζει αδιάφορα αντί να βρει άμεσα λύσεις.

Όποιος προσπαθήσει να πλησιάσει στο δημαρχείο θα βρει μπάρες που ανοίγουν μόνο για τα «υπηρεσιακά» αυτοκίνητα που παρκάρουν θρασύτατα πάνω στην πλατεία. Όσο για τη δημοτική αστυνομία… όταν την δείτε να μας το πείτε κι εμάς.

Τα ίδια χάλια επικρατούν και στους όμορους δήμους της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά. Το Κερατσίνι, η Νίκαια, ο Κορυδαλλός και άλλοι είναι απαράδεκτα απροσπέλαστοι για κατοίκους και επισκέπτες. Όπου δε, έχουν χωροθετηθεί και σημανθεί θέσεις στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων, αυτές καταστρατηγούνται από διάφορους επιτήδειους που κόβουν βόλτες στα μαγαζιά κι αν τολμήσεις να τους πεις κουβέντα σου επιτίθενται, το λιγότερο φραστικά.

Αν υποθέσουμε ότι ισχύει το ποσοστό του 10% του πληθυσμού με αναπηρία, τότε μιλάμε για περισσότερους από 150.000 κατοίκους, πλέον τους επισκέπτες. Αυτός είναι ένας αριθμός που δεν επιτρέπει άλλες αναβολές, αν όχι στην ποιότητα ζωής των κατοίκων, τουλάχιστον στην ασφάλεια τους και την πρόσβαση τους στις υπηρεσίες υγείας.

Είναι καιρός οι κάτοικοι του Πειραιά αλλά και των όμορων δήμων να προσεγγίσουν πλέον το θέμα της εκλογής δημάρχων με μεγαλύτερη σοβαρότητα και όχι με κομματικά ή άλλα κριτήρια. Δεν μπορούμε άλλο να δίνουμε ευκαιρίες σε άσχετους με τη τοπική αυτοδιοίκηση, που πάντα βρίσκουν «καμένη γη» και μέχρι να μάθουν να την καλλιεργούν εμείς να μυρίζουμε τα αποκαΐδια της.

Ο Πειραιάς είναι μια πόλη με ιδιαίτερο χαρακτήρα και κατοίκους με μια κουλτούρα που καλώς ή κακώς διαφέρει από αυτή άλλων πόλεων και που τον εκμεταλλεύονται όλοι σχεδόν οι πολιτικοί που εκλέγονται από αυτόν, μέχρι και πρώην πρωθυπουργοί, χωρίς να της προσφέρουν τίποτα.

Όσοι θελήσουν να εκλεγούν και να μην κάνουν τίποτα, ας έχουν στο μυαλό τους ότι έχουμε και μεγάλο λιμάνι…

Βασίλης Δημητριάδης