1:26 π.μ. | 
Αναρτήθηκε από
ΑΚΙΔΑ
Κι ενώ έχω ετοιμάσει και στείλει όλα τα χαρτιά μου για συνταξιοδότηση, έχω περάσει επιτροπή, έχω βάλει δικηγόρο μπας και βγάλει κάποια άκρη μ’ αυτό το σαθρό σύστημα και περιμένω το φάκελο από τη δουλειά μου, Πέμπτη πρωί- πρωί, με το πουρνό που λένε, μου έρχεται η κεραμίδα. Το ΙΚΑ μου ζητά βεβαίωση απογραφής από το ΙΚΑ !
Ω ναι! Το ΙΚΑ θέλει να κάνω αίτηση στο ΙΚΑ της περιοχής μου και να πάω αντίγραφο της αίτησης απογραφής μου στο ΙΚΑ, γιατί αν και έχω αριθμό μητρώου του ΙΚΑ δεν ξέρει αν έχω αριθμό μητρώου, παρόλο που τον βρίσκει !
Βγάλατε άκρη; Πάντως εγώ και η δικηγόρος μου που ασχολείται με τα εργασιακά δεν βγάλαμε. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ζητά την βεβαίωση υπηρεσιακά, ούτε γιατί το ΙΚΑ δεν αναγνωρίζει το ΙΚΑ.
Χώρια που για την αίτηση συνταξιοδότησης ζήτησαν εκκαθαριστικό εφορίας, ενημερότητα, πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, απόφαση επιτροπής, χαρτιά από νοσοκομεία για την απόφαση της επιτροπής κι άλλα τόσα που δεν τα θυμάμαι. Εκτός αυτού μου ζητούν και τα ένσημα από την προηγούμενη δουλειά, ενώ τους έχω κάνει γνωστό στην αίτηση εγγράφως ότι δεν υπάρχουν, γιατί δεν υπήρχε προηγούμενη δουλειά.
Ντε και καλά πρέπει να είχα και άλλη δουλειά πριν από την τελευταία και ντε και καλά ίσως να μην έχω απογραφεί και να δούλευα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, απλά έτσι… Ως παράνομος Έλληνας μετανάστης !
Τη μία δεν σε πιστεύουν ότι έχεις μία σοβαρή αναπηρία ενώ έχεις περάσει 1000 φορές επιτροπή από τον ίδιο φορέα, την άλλη δεν πιστεύει το ΙΚΑ ότι έχεις αριθμό μητρώου ΙΚΑ, ενώ τον έχεις… !
Παράλογο !!! που θα έλεγε κι ο Λαζόπουλος. Και μετά θέλουν να εντάξουν και τους μετανάστες στο εργατικό δυναμικό της χώρας. Μπάχαλο θα γίνει όταν έρθει η ώρα της συνταξιοδότησης τους ! Εκτός κι αν το κάνουν μόνο σ’ εμάς για να μας διώξουν…
Τώρα ανέλαβε κι ο Σπυρόπουλος… άστα.
Μας έφαγε το opengon και η ανοιχτή διακυβέρνηση. Δεν κοιτάζουμε τα χάλια μας που πρέπει να βάλεις 20 νοματαίους να τρέχουν για πάρτι σου γιατί το εν λόγω ταμείο δεν έχει πρόσβαση πουθενά αλλά και γιατί δεν γνωρίζει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά ή μάλλον δεν αναγνωρίζει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά, λες και ένα από τα δύο χέρια είναι σε άλλο σώμα…
Αυτές είναι οι ξευτίλες της χώρας μας που μας έχουν φέρει σ’ αυτό το χάλι. Εργατοώρες χαμένες, άνθρωποι να τρέχουν δεξιά κι αριστερά για το τίποτα, υπάλληλοι άσχετοι και βλάκες με IQ ραδικιού που δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν μια απλή αλληλογραφία κι ένα σύστημα, νευρικό και μη, σε απόγνωση.
Ντόρος να γίνεται, να ‘χουμε να περνάμε την ώρα.
Αυτή η χώρα δεν πρόκειται να μαζευτεί αν δεν μαζέψουν όλη αυτή τη γραφειοκρατία και δεν διώξουν τους κρετίνους του συστήματος που παραπαίει. Αλλά απ’ ότι φαίνεται κανείς δεν θέλει να το κάνει γιατί προφανώς όλους τους βολεύει. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται. Εδώ όμως δεν μιλάμε για αναμπουμπούλα αλλά για μια χώρα που βρίσκεται μονίμως σε μία άτακτη υποχώρηση και από τον πανικό της και την ανοργανωσιά, πέφτει πάλι και πάλι και πάλι πάνω στον εχθρό, σε μία μόνιμα επαναλαμβανόμενη σκηνή, λες και παρακολουθείς τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής σου !
Και μέσα σ’ όλα αυτά, έχεις τους ιδιοκτήτες βολεμένους φορτηγατζήδες να ζητούν να διατηρηθεί η κλίκα του «κλειστού» επαγγέλματος, τους βενζινάδες το ίδιο, κοκ.
Για να μην αναφέρω και την αίτηση για αναπηρικό αμαξίδιο που περιμένει τουλάχιστον 4 μήνες κάποιον άλλον σοφό ν’ αποφασίσει…
Και όλα αυτά μέσα στον Ιούλιο που καίει και ζεματάει.
Εντέλει, έχουμε όλες τις προδιαγραφές για ένταξη στην αφρικανική ένωση, κάτι σαν το Ισραήλ στην Ευρώπη.
Στο κάτω-κάτω η Λιβύη δίπλα μας είναι, αλλά σίγουρα από πάνω μας…
«Οι εκλογές μας έφτασαν, εμπρός βήμα ταχύ, να τις προϋπαντήσουμε παιδιά την Κυριακή».
Αυτό θα μπορούσε να είναι το νέο στιχάκι, αντίστοιχο του Μαΐου που μαθαίναμε στο δημοτικό. Μόνο που τώρα οι εκλογές θα γίνουν Νοέμβριο μέσα στην παγωνιά και τη μαυρίλα του χειμώνα. Όχι τόσο γιατί οι χειμώνες της Ελλάδας είναι μαύροι και παγεροί -όσο και αν θέλουμε να γίνουμε Δανία- αλλά γιατί μαυρίλα και καταχνιά έχει πλακώσει στο θυμικό των υποψηφίων δημάρχων χριστών ή άχριστων.
Άλλοι περιμένουν το περιβόητο «χρίσμα» και την στήριξη των κομμάτων τους, ακούγοντας τον «αυθόρμητο λαό» να φωνάζει «άξιος – άξιος» και άλλοι πρώην κομματικοί και νυν «ανεξάρτητοι» παλεύουν για την νομή της τοπικής εξουσίας, ασχέτως αν θα ήθελαν ένα χρίσμα και οι ίδιοι.
Έτσι εν μέσω καλοκαιριού ξεκινούν τους αλτρουιστικούς τους αγώνες –βλέπεις κανένας δήμαρχος δεν το κάνει για την εξουσία, τα λεφτά, τη δόξα ή κάτι άλλο- πιθανόν ακόμα και κατεβαίνοντας στις παραλίες και μοιράζοντας αντηλιακά στους λουόμενους. Μην σας φανεί παράξενο αν δείτε υποψήφιο να προθυμοποιείται να σας βάλει κρεμούλα στην πλάτη για να μην καείτε από τον ήλιο. Πιθανόν να θέλει να σας κρατήσει σε καλή κατάσταση για να σας κάψει αυτός μετά. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα…
Για να συνεχίσουμε σύμφωνα με το «αγωνιστικό» πνεύμα των εκλογών και να μην χάνουμε τον ειρμό της σκέψης μας, ας συγκεντρωθούμε στον «αλτρουισμό» των υποψηφίων οι οποίοι «βάζουν μπροστά τα στήθη» για να μας «σώσουν» ακόμα και από τους συναγελάζοντες της κομματικής φατρίας τους. Όλοι ζητούν «ψήφο εμπιστοσύνης» για να τελειώσουν το έργο τους που δεν τελειώνει ποτέ, για να στηριχτεί το κόμμα τους δείχνοντας ποιος είναι ο μάγκας και ο δυνατός σε αυτή τη χώρα και για να καταγγείλουν τους άλλους που δεν είναι αυτοί…
Καραμούζες, φυλλάδια, ομιλίες, τσιμπούσια παντός είδους, από ταβέρνες μέχρι μπαράκια, είναι μέσα στο πρόγραμμα τους. Αυτό που δεν είναι όμως, είναι το δικό μας καλό. Γιατί δεν διανοούμαι πως είναι δυνατόν, από τους περισσότερους δήμους να έχουν περάσει δήμαρχοι όλων των αποχρώσεων και ακόμα να ζούμε μέσα στο βόθρο.
Φυσικά θα πούνε κάποιοι «μα τι λες; Δεν έχεις δει τι έχει κάνει ο τάδε δήμαρχος εκεί;». Βεβαίως, θα απαντήσω αλλά τι έχει κάνει ο τάδε και που; Έχετε υπόψη σας ότι σήμερα το 2010 υπάρχουν αστικές περιοχές της Ελλάδας που δεν είναι συνδεδεμένες με την αποχέτευση; Άρα για τι δημάρχους μιλάμε και ποια έργα;
Ένα άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί και πως ένας δήμαρχος ξοδεύει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για την εκλογή του; Από πού περιμένει ότι θα τα πάρει πίσω και ποιος τον χρηματοδοτεί; Όλοι σχεδόν κλαίνε ότι είναι φτωχοί και μετά βίας ζουν… Πόθεν έσχες κύριε δήμαρχε και πόθεν απόσβεσες;
Οι υποψήφιοι δήμαρχοι με το σχέδιο Καλλικράτης είναι πράγματι σε απόγνωση. Ξαφνικά τους προέκυψαν άγνωστα «κουκιά» που κουμαντάρονται πιθανόν μόνο κομματικά. Τους προέκυψε ο άγνωστος Χ και υπέρβαση του προϋπολογισμού τους μέσα στο καλοκαίρι, γιατί άλλο να τραπεζώνεις 100 και άλλο 500. Χώρια που πρέπει να ψάξουν στον «άγιο Παντελεήμονα», ώστε να βρουν υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους για τους συνδυασμούς τους.
Ένα αλτρουιστικό δράμα η όλη υπόθεση.
Άκρατος σουρεαλισμός που θα τον ζήλευε κι ο Πικάσο.
Ίσως θα έπρεπε να βρουν και αυτοί τη θέση τους σ’ ένα μουσείο…
Άλλωστε οι προτάσεις, οι τακτικές και οι ομιλίες ορισμένων εκεί ανήκουν…
Πριν μερικούς μήνες κάποιοι χειροκροτούσαν, ζητωκραύγαζαν και ερχόντουσαν φουριόζοι γιατί θεωρούσαν ότι ήρθε η ώρα τους. Οι γνωστοί γλοιώδεις χειροκροτητές των πολιτικών ομιλιών που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Αυτοί που περιμένουν το «βόλεμα». Τα δικά τους παιδιά…
Σήμερα που διαπιστώνουν ότι κάποιοι δεν θέλουν άλλα παιδιά και έχουν ήδη φτιάξει την οικογένεια τους πριν έρθουν στην εξουσία, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι είναι τα παραπαίδια και ότι θα παραμείνουν για πάντα οι υποτακτικοί της πριγκίπισσας, οι σταχτοπούτες της πολιτικής, μόνο που γι’ αυτούς δεν υπάρχει άμαξα παρά μόνο κολοκύθα. Και τι κολοκύθα… με κάτι σπόρια νααα…
Ορισμένοι αδυνατούν να καταλάβουν ότι εδώ δεν είναι η χώρα των ευκαιριών αλλά η χώρα των θαυμάτων και των κουμπαριών. Αν δεν ανήκεις στην «οικογένεια» δεν κάνεις τίποτα. Κάπως όπως γίνεται στη Σικελία με τη γνωστή μαφία. Αν θέλεις να γίνεις μέλος, θα σκοτώσεις, θα κλέψεις, θα εξαπατήσεις και θα είσαι πιο βρώμικος απ’ όλους αλλιώς αν δεν το κάνεις είτε δεν μπαίνεις στον κύκλο, είτε ο «πολιτικός εκτελεστής» θα σε περιμένει στη γωνία να σου σκοτώσει την όποια ιδεολογία και πολιτική καριέρα.
Έχω δει φερέλπιδες πολιτικούς και επίδοξους αναρριχόμενους κομματικούς κισσούς να εκτελούνται ιδεολογικά και πολιτικά εν μία νυκτί και να γυρνούν στον πρότερο έντιμο βίο τους, όσο έντιμος ήταν αυτός.
Έχω δει επίσης σημαντικά σωματικά απορρίμματα (βλέπε κουράδες) να επιπλέουν χάρη στη ρουφιανιά, την εκτέλεση καριέρων συνκομματόσκυλων και την πιστή υπακοή. Αυτά τα σημαντικά απορρίμματα έχουν φτάσει στο σημείο να μεγαλουργήσουν για πάρτι τους, με μόνο προσόν την μαφιόζικη καριέρα και τακτική τους.
Όχι ότι στα κόμματα του εξωτερικού δεν υπάρχουν αυτά αλλά εδώ το έχουμε παρακάνει. Ίσως φταίει και το μαφιόζικο μακρινό παρελθόν μας. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Σικελίας και πρόγονοι των μαφιόζων ήταν έλληνες. Η Ελλάδα έχει προϋπηρεσία σε όλα αυτά από την εποχή του Εφιάλτη. Τι καλύτερο παράδειγμα αρχιρουφιάνου!
Όλα αυτά τα κείμενα υποκείμενα που είτε δεν έχουν βολευτεί ως τσιλιαδόροι της κομματικής καμόρα, είτε δεν κατάφεραν να μπουν στην «οικογένεια» και να αναρριχηθούν τρώγοντας το «νονό», φωνάζουν και βρίζουν τους υπόλοιπους ως μαφιόζους αλήτες και απατεώνες που τους εξαπάτησαν. Οι σταχτοπούτες της πολιτικής που περίμεναν κάποιον πρίγκιπα να τους βάλει το γοβάκι διαπίστωσαν ότι δεν έχουν δύο πόδια να το βάλουν αλλά τέσσερα και γοβάκια για τετράποδα δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί, όσο κι αν κάποιοι το ήθελαν. Γιατί ποιος δίνει σημασία στα ζώα και τους αδύναμους σ’ αυτή τη χώρα; Κανείς !!!
Έτσι έχοντας πλέον χάσει κάθε ελπίδα «εξέλιξης» και βλέποντας το κόμμα τους να παλεύει σαν τον Σίσυφο με το βράχο του, τιμωρημένος για την απατηλή συμπεριφορά του, μουντζώνουν, φτύνουν και κλωτσούν σαν κακομαθημένο παιδάκι που δεν του έγινε το χατίρι. Προσπαθούν να έχουν την προσοχή του μπαμπά τους ακόμα και με τιμωρία. Αυτός όμως δεν τους δίνει σημασία. Τα παιδιά για ορισμένους ενήλικες είναι απλά παιδιά και τίποτα άλλο. Αυτός είναι ο τρόπος που τα κόμματα και οι κυβερνήσεις βλέπουν το λαό αλλά λίγοι το καταλαβαίνουν και αυτό όταν είναι αργά.
Είναι καιρός να μπούμε στην εφηβεία, να επαναστατήσουμε ως έφηβοι, να ενηλικιωθούμε έστω και με άσχημο τρόπο και ν’ αφήσουμε τους προστάτες χωρίς τσιράκια.
Καμία μαφία δεν μπόρεσε να επιβιώσει χωρίς τσιλιαδόρους, ρουφιάνους και τσιράκια…
Οι γονείς δύο παιδιών από την πολιτεία Βικτώρια της Αυστραλίας, μηνύουν τους γιατρούς και τα νοσοκομεία στα οποία γεννήθηκαν τα παιδιά τους, επειδή δεν τους πληροφόρησαν εγκαίρως ότι θα αποκτούσαν παιδιά με το σύνδρομο Down.
Οι γονείς, στη μήνυση που κατέθεσαν, αναφέρουν ότι οι γιατροί που έκαναν τις εξετάσεις στις εγκυμονούσες μητέρες δεν φρόντισαν να τις ενημερώσουν για τις αυξημένες πιθανότητες που είχαν να αποκτήσουν παιδιά με τη συγκεκριμένη γενετική πάθηση και αν το έκαναν τότε οι μητέρες θα είχαν την ευκαιρία να αποφασίσουν αν ήθελαν ή όχι να συνεχίσουν την εγκυμοσύνη.
Να αναφέρουμε ότι στη Βικτώρια οι γονείς που πιστεύουν ότι η γέννηση του παιδιού τους θα μπορούσε να αποφευχθεί αν είχαν λάβει την απαραίτητη προειδοποίηση από το 2003 με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, έχουν το δικαίωμα να μηνύσουν το νοσοκομείο ή τον θεράποντα γιατρό.
Πηγή: (ΑΠΕ-ΜΠΕ του ανταποκριτή μας Σ. Χατζημανώλη)
Ένα 17χρονο Ελληνόπουλο της Μελβούρνης, ο Δαβίδ Κουτσουρίδης που έπασχε από παιδική παχυσαρκία αποφάσισε να παλέψει την πάθησή του.
Μέσα σε οκτώ εβδομάδες έχασε 22 κιλά και κατέγραψε την εμπειρία του σε ένα βιβλίο, "Η Ζωή είναι πολύ μικρή για να την ζήσεις χοντρός - Life is Too Short to be Fat", που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο New Holland Publishing.
Μιλώντας στο Νέο Κόσμο ο Δαβίδ είπε πως όταν ήταν 13 χρονών ζύγιζε 74 κιλά και η ζωή του ήταν σκέτη κόλαση:
"Ο χοντρός με ανέβαζαν, ο χοντρός με κατέβαζαν. Δεν μιλούσα. Δεν τολμούσα να εκφράσω την γνώμη μου. Κανένας δεν με υπολόγιζε γιατί ήμουν ο χοντρός. Δεν είχα όνομα, δεν είχα προσωπικότητα για κανέναν από τους συμμαθητές μου".
Πηγή: (ΑΠΕ-ΜΠΕ του ανταποκριτή μας Σ. Χατζημανώλη)
Στο παρελθόν είχε γραφτεί ότι ακούγοντας κάποιος Μότσαρτ ή γενικώς κλασική μουσική γίνεται εξυπνότερος, αλλά δεν είχαν προκύψει επαρκή στοιχεία που να δείχνουν ότι η μουσική ενισχύει τις εγκεφαλικές λειτουργίες.
Αυτή όμως η έρευνα -- αναθεώρηση δεδομένων-- του πανεπιστημίου Northwestern βασίζεται σε προηγούμενες μελέτες που συνδέουν τη μουσική εκπαίδευση με δεξιότητες στη γλώσσα, το λόγο, τη μνήμη και την προσοχή.
Πηγή: (ΑΠΕ-ΜΠΕ- Ρόιτερ)
Έζησε μια ζωή μονάχος μέσα σε επίπλαστα όρια και υπηρετώντας συγκεκριμένες αρχές. Δεν έψαξε ποτέ να βρει κάτι άλλο πέρα από αυτά που είχε μάθει. Πίστευε ότι έχει αρχές και μπορούσε να ξεχωρίσει πλέον το καλό από το κακό και να συμβουλεύει τους άλλους. Τώρα όμως έφτασε σε ένα σημείο που δεν μπορούσε να βρει ποιος ήταν. Η αυτογνωσία του δεν ήταν αρκετή απ’ ότι φαίνεται. Τα καλούπια στα οποία είχε μπει τον έκαναν να πάρει τη μορφή τους αντί να τον προστατεύσουν.
Αυτά τα καλούπια τον έκαναν να κλειστεί στον εαυτό του και να αναρωτιέται πλέον τι ήταν αυτό που έκανε λάθος στη ζωή του. Όλα τόσο μπερδεμένα και συγκεχυμένα στην ψυχή του, στο μυαλό του, στην ύπαρξη του που παλεύει να μάθει την αλήθεια.
Σκέφτεται να βάλει ένα οριστικό τέλος στο σημαντικότερο πράγμα που τον κρατά στη Γη. Όχι τη ζωή του αλλά τις απόψεις του που τόσα χρόνια σαν βλάκας υπηρετούσε θεωρώντας τες σημαντικότερες από την ίδια του την ύπαρξη.
Χωρίς καλούπια όμως πως θα ζήσει. Αυτά του έδιναν λόγο ύπαρξης. Τα ναι και τα όχι, τα μη και τα πρέπει, τον έκαναν να δείχνει σημαντικός στο περίγυρο του. Τώρα τι να τους πει και κυρίως τι να πει πλέον στον εαυτό του;
Νιώθει αποτυχημένος μέσα στην πλασματική ευτυχία του…
Σύλλογος Γονέων-Κηδεμόνων & Φίλων
ΑμεΑ «ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ» Επαρχίας Θήβας
Αναγνωρισμένο ως Ειδικών «Φιλανθρωπικό Σωματείο»
Δ/νση Παλαμά 3 Θήβα (Τάχι)
Τηλ.-Φαξ 22620-29909
Κιν. 6948687030 Θήβα 21-7-2010
ΠΡΟΣ
ΜΜΕ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η ΠΟΣΓΚΑμεΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ 27 ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΟ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΊΟΥ ΥΓΕΙΑΣ
Για άλλη μια χρονιά η άσκηση του δικαιώματος των παιδιών μας στο κατασκηνωτικό πρόγραμμα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα εξαιτίας των πελατειακών σχέσεων, της αδιαφάνειας και της ανυποχώρητης στάσης της ΠΟΣΓΚΑμεΑ, αλλά και της ένοχης σιωπής-αδιαφορίας του αρμόδιου Υπουργείου.
Το ειδικό κατασκηνωτικό πρόγραμμα για τα Άτομα με Αναπηρία χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και υλοποιείται από τον ΠΟΓΚΑμεΑ κάθε καλοκαίρι σε διάφορους κατασκηνωτικούς χώρους των νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων, με σκοπό οι άνθρωποι με αναπηρία να ψυχαγωγηθούν, να κάνουν ολιγοήμερες διακοπές και παράλληλα, για το ίδιο διάστημα να ανακουφιστεί η οικογένειά τους από την φροντίδα και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται μια αναπηρία .
Στο εν λόγω πρόγραμμα συμμετέχουν και φορείς που υλοποιούν το πρόγραμμα μόνοι τους και όχι αποκλειστικά σε κατασκηνωτικούς χώρους, καταβάλλοντας η Ομοσπονδία το αντίστοιχο κονδύλι που αναλογεί στον αριθμό των ατόμων που συμμετέχουν σε αυτό.
Ο φορέας μας που εδρεύει στη Θήβα και αποτελείται συνολικά από περ. 150 οικογένειες ΑμεΑ συμμετέχει επί σειρά ετών στο ειδικό κατασκηνωτικό πρόγραμμα. ΄Όλα αυτά τα χρόνια, κατά κανόνα φιλοξενούμαστε σε κατασκηνωτικούς χώρους που δεν είναι οι πλέον κατάλληλοι όχι μόνο για τα δικά μας παιδιά, αλλά και για την πλειονότητα των περιπτώσεων και σε κατασκηνωτικές περιόδους που ούτε κατά διάνυα μπορούμε να διαπραγματευτούμε.
Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό και από την άλλη κάποιοι φορείς να φιλοξενούνται κάθε χρόνο μόνιμα σε κατασκηνώσεις με σαφώς καλύτερες υποδομές και σε περιόδους που αυτοί επιλέγουν.
Είναι τυχαίο ότι αυτοί οι φορείς έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με πρωτοκλασάτα στελέχη της Διοίκησης της Ομοσπονδίας, τα οποία ενίοτε είναι μέλη τους ή συμμετέχουν στις Διοικήσεις τους? Πού λαμβάνεται υπ` όψιν η βαρύτητα της κατάστασης των κατασκηνωτών κάθε φορέα, όταν από την αντιστοιχία κατασκηνωτών/συνοδών προκύπτει αβιάστως ποιοι φορείς θα έπρεπε να πάνε σε ποιους κατασκηνωτικούς χώρους.
Και αν τελικά δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, γιατί να μην υπάρχει η δυνατότητα με το ίδιο κονδύλι να επιλέγουν και άλλοι φορείς τον τόπο, τον τρόπο και τον χρόνο που θέλει να ασκήσει αυτό τους το δικαίωμα?
Είναι κοινό μυστικό στο χώρο μας ότι οι αποκλειστική διαχείριση του κατασκηνωτικού προγράμματος από την ΠΟΣΓΚΑμεΑ που περιορίζεται στην γραφειοκρατική διεκπεραίωση του ζητήματος με τα όποια οφέλη προκύπτουν και η παντελής αδιαφορία του Υπουργείου Υγείας για το πώς αξιοποιούνται οι χρηματικοί πόροι που διαθέτει για τον σκοπό αυτό, οδήγησαν αυτές τις κατασκηνώσεις σε τριτοκοσμικά επίπεδα (έλλειψη υποδομών, συντήρησης και προσβασιμότητας, κακή ποιότητα σίτισης, έλλειψη ψυχαγωγικών προγραμμάτων).
Εξαιτίας λοιπόν αυτών των διαπιστώσεων μας και λόγω της άρνησής μας να υποκύψουμε για άλλη μια φορά σε τετελεσμένα γεγονότα η ΠΟΣΓΚΑμεΑ με ιδιαίτερα μνησίκακο τρόπο μας διαμήνυσε σε τηλεφωνική επικοινωνία και με επιστολή της (αριθ. Πρωτ. 745/24.6.2010) ότι κριτήριο για την «άνιση» μεταχείριση του φορέα μας αποτέλεσε η αποχή του από την πρόσφατη συγκέντρωση διαμαρτυρίας της Ομοσπονδίας στο Υπουργείο Οικονομικών.
Μήπως αγνοούν οι κύριοι της ΠΟΣΓΚΑμεΑ ότι στην πλειοψηφία τους οι γονείς αυτών των παιδιών δεν είναι «ανεπάγγελτοι», έχουν την αποκλειστική φροντίδα των παιδιών τους και σαφώς δεν απολαμβάνουν τις διευκολύνσεις έχουν κάποιοι ως συνδικαλιστικά στελέχη αυτού του χώρου?
Καταπατώντας μάλιστα τις στοιχειώδης δημοκρατικές διαδικασίες που οφείλει να σέβεται ένα δευτεροβάθμιο όργανο, η Διοίκηση της ΠΟΣΓΚΑμεΑ αγνόησε της αποφάσεις που λήφθηκαν ομόφωνα από τον Σύλλογό μας, καταπάτησε ακόμα και τις δικές τις καταστατικές διατάξεις που αφορούν το δικαίωμα της αυτοτέλειας των Συλλόγων της και κατά παράβαση των προσωπικών δεδομένων των μελών μας που είχε στη διάθεσή της για άλλον λόγο, αυθαίρετα και πραξικοπηματικά επικοινωνούσε μεμονωμένα με τα μέλη μας προκειμένου να «αλλάξει» τις αποφάσεις μας και φυσικά να μας συκοφαντήσει σε αυτά.
΄Ενοχη μπορεί να χαρακτηριστεί και η αδικαιολόγητη σιωπή του Υπουργείου Υγείας, που ενώ γνωρίζει από τις επανειλημμένες αναφορές μας το πρόβλημα που προέκυψε και είναι εξαιρετικά επείγον, 15 μέρες τώρα δεν πήρε την παραμικρή θέση επί του ζητήματος ούτε απάντησε στο αίτημά μας να διατεθούν τα αντίστοιχα κονδύλια απ` ευθείας στον φορέα μας, έτσι ώστε να μην αποκλειστούν τα παιδιά μας από το δικαίωμά τους στην ψυχαγωγία.
- Συνειδητοποιεί το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης τι αντίκτυπο έχει γι` αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ τους από τη μοναδική ίσως ευκαιρία να ξεφύγουν για λίγο από τα προβλήματά τους;
- Είναι παράλογο το αίτημά μας, εφ` όσον δεν μπορεί ή δεν έχει διάθεση η ΠΟΣΓΚΑμεΑ να επιληφθεί του ζητήματός μας να διατεθούν απευθείας στον φορέα μας τα αντίστοιχα κονδύλια προκειμένου να υλοποιήσουμε εμείς το συγκεκριμένο πρόγραμμα για τα παιδιά του φορέα μας;
- Αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά μας και με δεδομένο ότι τα παιδιά μας ήδη αποκλείστηκαν από το κατασκηνωτικό πρόγραμμα της ΠΟΣΓΚΑμεΑ τι θα γίνει με τα κονδύλια που αντιστοιχούσαν στα παιδιά του φορέα μας;
- Σ` αυτήν την περίπτωση Η ΠΟΣΓΚΑμεΑ θα τα επιστρέψει πίσω σε εσάς ή μήπως θα χρησιμοποιηθούν για την καλυτέρευση των κατασκηνωτικών συνθηκών των υπόλοιπων παιδιών?
|
Επειδή δεν θυμόμαστε και πολλά από την στατιστική στο πανεπιστήμιο, και επειδή αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις,
Άσκηση 1
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί... Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας.
Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ !
Άσκηση 2
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.
Οι απαντήσεις
A) Από παππού σε γιο και εγγονό
O Δημήτριος Ράλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).
O γιος του Ιωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44).
Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81).
Αξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Ράλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ).
O Ανδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96).
Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
O Διομήδης Κυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863).
Το ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης - Kυριακός (1875-1951)
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση. Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).
B) Από πατέρα σε γιο
O Σπυρίδων Τρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833).
O γιος του Χαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).
O Θρασύβουλος Ζαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871).
O γιος του Αλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935).
Ας προστεθεί ότι ο Ανδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Καποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Επιτροπής Ελλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
O Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933).
O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51).
O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05).
O γιος του Ιωάννης (1880-1961) μια (1950).
Το ξαναγράφω - αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!
ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ''ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ή είναι λανθάνουσα η έκφραση;
Για τη δημοκρατία βέβαια δεν βάζουμε καν το χέρι μας στην φωτιά, γιατί, κατά βάση, είμαστε κρυφό-βασιλικοί οι ...κερατούκληδες, αλλά υποβιβάζει την "μαγκιά" μας να παραδεχθούμε κάτι τέτοιο...
Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απαίτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξόρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Έλληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα...
Είμαστε ή δεν είμαστε Έθνος ανισσόροπων;
"...Σ' αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων,
όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι...."
Γιώργος Σεφέρης (1900-1971), Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1962
Αναδημοσίευση από email
Δεν είναι όμως όλα χάλια. Ας μην είμαστε άδικοι. Η αναπηρία έχει και τα πλεονεκτήματά της. Ποια είναι αυτά; Μμμ, ας σκεφτώ λίγο. Μήπως;
Το να εξυπηρετείσαι από τους πρώτους στο σινεμά ή στις δημόσιες υπηρεσίες, αν μπορέσεις να φτάσεις σ’ αυτά πηδώντας σκαλιά και ουρά;
Το να αφυπνίσεις μητρικά ένστικτα που βρίσκονται σε λήθαργο σε κοπέλες που σου αρέσουν;
Το να πάρεις ένα αφορολόγητο αυτοκίνητο;
Όχι βέβαια. Αυτά είναι πράγματα που εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες που δεν μπορούμε πάντα να επηρεάσουμε. Αυτό όμως που μπορεί να θεωρηθεί τύχη για μας, είναι η ευκαιρία να κάνουμε μια βαθιά βουτιά στα εσώψυχά μας και να αναζητήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Τον πραγματικό Βασίλη, τον πραγματικό Μάκη. Να εντοπίσουμε την πηγή της δύναμής μας, της αποστολής μας σ’ αυτό τον κόσμο και να χαστουκίσουμε τον κακό χαρακτήρα που θα δούμε μπροστά μας. Ένα ατύχημα ή ασθένεια στην βρεφική, παιδική, εφηβική ή όποια άλλη ηλικία πρέπει να σε παραδειγματίζει και να σε κάνει να αναζητήσεις πράγματα που δεν θα αναζητούσες αν όλα ήταν όμορφα, ομαλά και ευνοϊκά στη ζωή σου. Είναι μία ευκαιρία να βρεις τον ανάγωγο, απολίτιστο και Brutal εαυτό σου και να προσπαθήσεις να τον εξευγενίσεις, να τον μορφώσεις και να τον επεξεργαστείς, βγάζοντας το διαμάντι που κρύβει μέσα του. Γιατί όλοι μας κρύβουμε ένα ακατέργαστο διαμάντι στην ψυχή μας. Σ’ αυτό που διαφέρουμε είναι ο αριθμός των καρατίων και στο κατά πόσο το επεξεργαζόμαστε κατά την διάρκεια της ζωής μας, έτσι ώστε αν είμαστε τυχεροί και καταφέρουμε να γεράσουμε, η γυαλάδα του, η διαφάνεια του και η ομορφιά του να κρύβουν τις όποιες άλλες ατέλειες προέρχονται από το προχωρημένο της ηλικίας, στο μυαλό και το σώμα. Μέσα από την προσπάθεια μας να αντεπεξέλθουμε καθημερινά έχουμε την ευκαιρία να ψάξουμε για τη γαλήνη, την αυτογνωσία και την βελτίωση του χαρακτήρα.
Δυστυχώς όμως, πολλοί ανάπηροι το μόνο που κοιτούν είναι να συνεχίσουν την πρότερη μορφή της ανούσιας συνήθως πνευματικής τους ζωής ή την μίμηση της ζωής ρηχών και αποκλειστικά υλιστών ανθρώπων, αναζητώντας μόνο ένα γυαλιστερό και ακριβό αυτοκίνητο προς χάριν επιδείξεως και λεφτά, πολλά λεφτά προσπαθώντας να ισοφαρίσουν την έλλειψη λειτουργικών μελών και αισθήματος κατωτερότητας, νομίζοντας ότι έτσι είναι αξιοσέβαστοι και επιθυμητοί.
Μόνο φτάνοντας προς το τέλος αντιλαμβάνονται όλοι ότι, η ζωή και ειδικά των αναπήρων, είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε σε ανούσιες βλακείες. Γιατί, αν σου λείπει κάτι δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις ούτε με χρήμα, ούτε με δόξα και επίδειξη. Μπορείς όμως να το συμπληρώσεις με κάτι που θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή, επίγεια και μη. Με την καλοσύνη και την αγάπη. Αυτά δεν αγοράζονται ούτε πουλιούνται. Δεν είναι κληρονομικά αλλά επίκτητα. Και κατακτώνται με πολύ κόπο, σκέψη, και αφανισμό του εγωισμού μας.
Πόσοι όμως το κάνουν;
Οι περισσότεροι από όσους ξέρω είτε προσπαθούν να επιβιώσουν λόγω φτώχεια και προβλημάτων υγείας, είτε αναλώνονται στην συσσώρευση πλούτου κλαψουρίζοντας με υποκρισία για την κακή τους μοίρα, χωρίς να διαθέτουν ούτε ένα λεπτό για το σφυρηλάτημα του χαρακτήρα τους και την εξόντωση του κακού εαυτού τους.
Ουσιαστικά, το μόνο μας που μένει είναι να δούμε την ευκαιρία που μας έδωσε η τύχη και να την αρπάξουμε από τα μαλλιά, είτε για να της τα βγάλουμε είτε για να της τα χτενίσουμε.
13/8/2003
Φίλε Μάκη να ‘ξερες πόσο δίκιο έχεις και πόσο άδικο συνάμα. Δίκιο γιατί ο ανατρεπτικός λόγος πολλές φορές, εάν δεν είναι κατανοητός από κάποιους μη αναπήρους, δείχνει επιθετικός και χωρίς σύγχρονα επιχειρήματα, χαρακτηρίζοντας πολλές φορές αυτόν που τον εκφέρει ως γραφικό. Άδικο όμως, γιατί όλοι οι Έλληνες ανάπηροι δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκεφθούν ούτε το Ελσίνκι αλλά ούτε και τη Βιρμανία για να συγκρίνουν καταστάσεις και επίπεδο ζωής και ζητούν έναν αιχμηρό λόγο που θα πει όσα δεν μπορούν να εκφράσουν, για πολλούς και διαφόρους λόγους, οι ίδιοι. Η δράση όπως ξέρεις φέρνει αντίδραση και η επιθετικότητα ίσως είναι καλύτερη από την αδράνεια και τη μαλθακότητα, που μας χαρακτηρίζει σε μεγάλη πλειοψηφία ως αναπήρους, δίνοντας μας άλλες φορές το προσωνύμιο του «λαπά καναπεδάκια» και άλλες του «κακόμοιρου σακάτη».
Ναι, είπα σακάτη. Οι λέξεις δεν μου λένε τίποτα και ούτε φοβάμαι να τις ακούσω και να τις εκφέρω στον προφορικό και γραπτό μου λόγο, ούτε όμως με εξαγριώνουν. Αντίθετα, αυτό που με εξαγριώνει και μου δημιουργεί την τάση να σπάσω τα μούτρα, σε όλους τους υπεύθυνους για την παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα, είναι ότι, η πόλη που λέγεται Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή ότι άλλο θες, δεν θα γίνει ποτέ το χωριό που λέγεται Ελσίνκι. Ποτέ δεν θα πάμε στο ταχυδρομείο να παραλάβουμε τα δέματά μας μόνοι μας. Ποτέ δεν θα την θεωρήσουμε φιλική και ποτέ δεν θα αισθανθούμε ίσοι και στο σπίτι μας, τουλάχιστον με την έννοια που στον υπόλοιπο εκσυγχρονισμένο κόσμο αισθάνονται. Ακόμα και στην Βιρμανία –όπως έχω δει στο internet- φτιάχνουν με τα πενιχρά τους μέσα αναπηρικά καροτσάκια, κάτι που εδώ αποτελεί ουτοπία. Θέλω να θεωρώ ότι ο λόγος μου είναι ανατρεπτικός αλλά όχι επιθετικός, γιατί αυτός που δέχεται την επίθεση σε καθημερινή βάση είμαι εγώ και όχι ο αρτιμελής, ο μη ανάπηρος, όπως θέλεις πες τον, που μπορεί να μην με κοιτά σαν τις γριές στο χωριό, αλλά μου κλείνει την ράμπα με το καινούργιο του αυτοκίνητο και αν παραπονεθώ με βρίζει. Την ίδια εξαγρίωση μου προκαλεί όμως και ο ανάπηρος «ηγέτης» που θεωρεί ότι είμαι το αποβλακωμένο ινδικό του χοιρίδιο, εφαρμόζοντας στην πλάτη μου τις συμβουλές του Μακιαβέλι για την χειραγώγηση του όχλου.
Ναι, θα είμαι ανατρεπτικός και επιθετικός αν το θες μέχρι να εκλείψει αυτή η συμπεριφορά που θέλει να μας γυρίσει πίσω στο χωριό των περίεργων και αφιλόξενων κατοίκων. Ναι, θα προσπαθώ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μέχρι να δω τον πολιτισμό να φτάνει κι εδώ. Ακόμα και το Ελσίνκι πριν γίνει ένα πολιτισμένο χωριό, έτρεφε στα σπλάχνα του αρκετούς «παθιασμένους» που κατάφεραν και άλλαξαν την κατάσταση. Δεν νομίζω μία μέρα να ξύπνησαν όλοι ξαφνικά και να είπαν «τέλος τα εμπόδια, από αύριο θα κάνουμε τη χώρα προσβάσιμη», ούτε να άλλαξαν τον τρόπο σκέψης με γλυκανάλατες και ήπιες εκφράσεις. Άλλωστε και στην Αμερική με ένα από τα πιο προοδευτικά και δυναμικά αναπηρικά κινήματα, οι βετεράνοι του Βιετνάμ έκαναν την διαφορά. Οι πληγωμένοι μαχητές και όχι οι «δήθεν».
Όταν εμείς οι νεοέλληνες θέλουμε να θεωρούμε ότι έχουμε μια αρχαιοελληνική πολιτισμική καταγωγή χιλιάδων ετών, που πολύ αμφιβάλλω, χωριά σαν το Ελσίνκι βάζουν τα γυαλιά σε πόλεις όπως η Αθήνα. Κι όταν πολλές φορές ακούω τη φράση «όλος ο κόσμος είναι ένα παγκόσμιο χωριό», μου έρχονται εικόνες όπως αυτή του Ελσίνκι που περιγράφεις ή της Νυρεμβέργης, του Δουβλίνου, ακόμα και της Βαρσοβίας που έχω επισκεφθεί και μετά ξυπνάω όπως λένε, αντικρίζοντας την τρελή και ζοφερή πραγματικότητα.
Όταν η Ευρώπη και η Αμερική είναι γεμάτες από τέτοια πολιτισμένα χωριά, αρνούμαι να δεχτώ να είμαι «ο παγκόσμιος χωριάτης», αναγκασμένος να ζω καταστάσεις που πολλές φορές είναι ενάντια στις δυνάμεις μου και καταχρώνται την υπομονή μου και την ανεκτικότητά μου.
Αν και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να ζήσω παιδικά χρόνια σε ένα χωριό που με κοιτούν παράξενα, λόγω του ότι το ατύχημά μου έγινε όταν ήμουν δεκαοχτώ χρονών, παρόλα αυτά έχω τα ίδια συναισθήματα και αναμνήσεις με σένα, σε άλλο φόντο και με άλλο περιγραφικό καμβά.
Παράξενο, ε;
Φίλε Μάκη, απ’ ότι έχω καταλάβει στα χρόνια που είμαι ανάπηρος, οι παραστάσεις αλλάζουν και όχι οι καταστάσεις. Το αίσθημα της κατώτερης οντότητας που προσπαθούν να σου μεταδώσουν, κάνοντας σε να αισθάνεσαι ότι πρέπει να εξαρτάσαι δια βίου από κάποιο άλλο πρόσωπο, είναι συγκλονιστικό και ακατανόητο από όλους όσους θέλουν να θεωρούν την αρτιμέλεια δεδομένη γι’ αυτούς και την αναπηρία για μας. Κι όμως, ένα μικρό «κλικ» στο σύμπαν μας έκανε να είμαστε εδώ που είμαστε τώρα, γράφοντας αυτές τις γραμμές για πράγματα που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ στην εφηβεία μου. Θα έλεγα ότι «η ζωή είναι πουτάνα» αλλά δεν μου επιτρέπεται να το κάνω λόγω αναγκαστικού «πουριτανισμού του γραπτού λόγου» που πολλές φορές δεν σε αφήνει να εκφραστείς όπως θέλεις. Και μια και μιλάμε για «ανάρμοστο λόγο», τι έχεις να πεις για τα προσβάσιμα μπορντέλα στη Γερμανία που είδαμε στο Handicap;
Πόσοι δεν θα κομπλάριζαν στη θέα της εκπαιδευμένης ιερόδουλης που κάνει στοματικό έρωτα σε έναν βαριά κινητικά και διανοητικά ανάπηρο, δημοσιευμένη με αξιοπρεπή και όσο το δυνατόν σεμνότερο τρόπο σε ελληνικό αναπηρικό ή μη περιοδικό; Ακόμα και ανάπηροι θα διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους υποκριτικά, ενώ μέσα τους θα επιθυμούσαν διακαώς να βρίσκονται στη θέση του κατά συνθήκη «πορνοστάρ σακάτη». Δεν είναι υποκριτικό να φοβόμαστε τις λέξεις και τις εικόνες; Στο κάτω-κάτω, για μένα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αέρας επεξεργασμένος από τις φωνητικές μας χορδές και αποτύπωση μιας αληθινής στιγμής σε φωτογραφικό χαρτί. Κι όμως όταν ο φίλος ο Νικόλας επιχειρεί κάτι τρομερά σεμνό σε σχέση με αυτά, δίνοντας ένα άλλο ποιοτικό και ανατρεπτικό επίπεδο στον τρόπο που βλέπουμε την αναπηρία, πολλοί πέφτουν να τον φάνε λες και βρήκαν τον υπαίτιο της μίζερης ζωής τους.
Η οργή που έχω μέσα μου δεν διαφέρει από αυτή μιας κατ’ επανάληψη βιασμένης γυναίκας. Γιατί αυτό που νοιώθω καθημερινά, είναι ότι με βιάζουν σωματικά, ψυχολογικά και πνευματικά.
Αν είχα τα δικαιώματα που θα έπρεπε να έχω αποφεύγοντας αυτόν τον παρά φύση και θέση βιασμό, σου δίνω το λόγο μου ότι, θα ήμουν ήρεμος σαν προβατάκι.
Όλα αυτά μου φέρνουν στο μυαλό μια ατάκα από παλιά ελληνική ταινία, που έλεγε η αδελφή του Κωνσταντάρα, «Άτιμη κοινωνία άλλους τους ανεβάζεις στα ύψη και άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα».
Άσχετο αλλά καλό, δεν νομίζεις;
15/8/2003
είναι μέρες τώρα που παρακολουθώ μέσα από το site σου, το ζήτημα της τιμής των διοδίων και της καταβολής αντιτίμου και από τους ανάπηρους δικαιούχους.
Μια μικρή παρατήρηση παρακαλώ, ποιοι και πόσοι είναι οι δικαιούχοι; Είναι πράγματι αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά; οι τετραπληγικοί και παραπληγικοί ή όσοι έχουν ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ; Είναι όλοι αυτοί που δεν μπορούν να περιμένουν στην στάση, επειδή κρυώνουν και ζεσταίνονται, όλοι αυτοί που κατακλήσεις τους κάνουν να έχουν περιορισμένο χρόνο εξόδου ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ έχουν ιδιωτικό αυτοκίνητο, που είτε το οδηγούν οι ίδιοι, είτε άλλος για αυτούς;; είναι όλοι αυτοί που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ΚΤΕΛ, λεωφορεία και όλα τα αιωνίως απροσπέλαστα ΜΜΜ;;;
Καλοπροαίρετα εγώ λέω ναι γι' αυτούς γίνεται αυτή η φασαρία. Διότι αν γίνεται ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ, χαιρετιστήκαμε αν πληρώνεται διόδια ή όχι. Να τα πληρώσετε όπως πληρώνουν όλοι οι πολίτες!
Και τώρα μια σημαντική παρατήρηση, θέλω αγαπητό ΑΚΙΔΑ, να μου αναλύσεις, για ποιο λόγο το τριτοβάθμιο όργανο των αναπήρων ασχολείται με την δαπάνη των διοδίων, (ειλικρινά ψάχνω να φέρω στο νου μου, ποιος παραπληγικός, πηγαινοέρεχεται Αθήνα - Χαλκίδα, ή Αθήνα Κόρινθο, συνεχώς... και για ποιο λόγο..) όταν ο κινητικά ανάπηρος που χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του, για να εργαστεί, για να ψωνίσει για την οικογένειά του, για να πάει να κάνει άθληση για να επιβιώσει και να μην αρρωστήσει, για να φροντίσει τα παιδιά του και όλα αυτά και πολλά άλλα, ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙ ΟΣΟ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΒΕΝΖΙΝΗΣ, που έχει διπλασιαστεί ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΚΙΝΗΣΗΣ παραμένει ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ!!!!
Θέλω αγαπητό Ακίδα, με τα ανώτερα μαθηματικά που κατέχεις να μου εξηγήσεις, πως μια δαπάνη των άντε και 25 ευρώ να πω, είναι ποιο μεγάλη από μια δαπάνη των 200 ευρώ ή άντε των 150 ευρώ που επιβαρύνθηκε ο ανάπηρος οδηγός ή επιβάτης, από την πρόσφατη αύξηση των καυσίμων. Σε παρακαλώ πολύ φώτισε με.
Σίμης Τέλειος
Σχόλιο μας: αγαπητέ φίλε, κατά την άποψη μας το όλο θέμα αποτελεί αποπροσανατολιστικό στοιχείο για τις μεγάλες μειώσεις του εισοδήματος των βαριά αναπήρων. Κάποιοι στα πλαίσια της προπαγάνδας προσπαθούν να δείξουν ότι με «τρίχες» ουσιαστικά παράγουν έργο ώστε να δικαιολογήσουν την ανικανότητα τους. Επίσης, δημιουργείται ένα θέμα εκεί που δεν υπάρχει ώστε οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης μαζί με αυτούς να καταφέρουν να καλύψουν την κατάλυση του κοινωνικού κράτους και το πέταγμα των αναπήρων στον Καιάδα.
Είναι γεγονός ότι οι παραπληγικοί και οι τετραπληγικοί που χρησιμοποιούν αναγκαστικά το αυτοκίνητο τους και έχουν τις ίδιες και περισσότερες περικοπές στους μισθούς συντάξεις και επιδόματα αλλά και την τρομερή αύξηση των καυσίμων ελάχιστα χρησιμοποιούν τις εθνικές οδούς όχι μόνο λόγω των διοδίων αλλά λόγω του μεγάλου κόστους μετακίνησης για το οποίο η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία που τόσο κόπτεται για τα διόδια δεν κάνει τίποτα. Αυτός είναι μάλλον ο τρόπος της να δικαιολογήσει τα 3.000.000€ έξοδα της το χρόνο κάθε χρόνο τα τελευταία 4 τουλάχιστον χρόνια. Ο πρόεδρος της κ. Βαρδακαστάνης Ιωάννης που βάζει το κινητό του μαζί με το όνομα του στο τέλος κάθε δελτίου τύπου ή εγγράφου της προσπαθώντας απ´ ότι φαίνεται να παρουσιαστεί ως «σωτήρας» γλυτώνοντας μας από τα διόδια (κι ας μην υπήρχε λόγος γιατί αυτό ισχύει εδώ και χρόνια) ας μας πει τι έχει σκοπό να κάνει με όλα αυτά που αναφέρονται. Αλλά που...
Οι παλιοί έλεγαν. Λίγο τσίπα !!!
Καμία δέσμευση για τα προβλήματα της περιοχής.
Χωρίς να κομίσει τίποτε περισσότερο από υποσχέσεις ότι θα δει σοβαρά τα θέματα υγείας στην περιοχή, η Φώφη Γεννηματά, η οποία σε λίγους μήνες όπως όλα δείχνουν θα έχει αφήσει το Υπουργείο για να διεκδικήσει το Δήμο Αθηναίων, ήρθε σήμερα στην Πάτρα, είδε τους φορείς και αναχώρησε.
«Προσπαθούμε να βελτιώσουμε δυσλειτουργίες και προβλήματα ετών, να βελτιώσουμε την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Ξέρουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ειδικά για τα θέματα της πρόνοιας με το σχέδιο νόμου χτίζουμε μία νέα αρχιτεκτονική” είπε στους δημοσιογράφους και συνέχισε:
“Ταυτίζουμε τις δομές της πρόνοιας με τις τέσσερις βασικές εθνικές πολιτικές για την πρόνοια, δηλαδή την οικογένεια και το παιδί, τα άτομα με αναπηρία, τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες. Ταυτόχρονα αντιστοιχούμε αυτές τις δομές, στους οργανισμούς που θα συστήσουμε στη νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας» είπε η κ. Γεννηματά.
“Δίνουμε λύσεις στο μεγάλο πρόβλημα που έχει να κάνει με το προσωπικό στους φορείς αυτούς. Έχουμε τεράστιες ελλείψεις, μέχρι σήμερα όλες οι δομές της πρόνοιας λειτουργούσαν είτε με stage είτε με προγραμματικές συμβάσεις που έκαναν οι υγειονομικές περιφέρειες ή το υπουργείο υγείας, τις περισσότερες φορές παράτυπα ή και παράνομα και αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε μέσα στη δυσκολία και στην απαγόρευση των προσλήψεων με ρυθμίσεις που φέρνουμε με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και νομίζουμε πως θα ανακουφίσουν το μεγάλο αυτό πρόβλημα».
Νωρίτερα η υφυπουργός είχε αναλύσει τους κύριους στόχους στους οποίους επικεντρώνεται το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης μιλώντας στους εκπροσώπους των 25 προνοιακών ιδρυμάτων, τους διοικητές και υποδιοικητές της 6ης ΔΥΠΕ, τον Γενικό Γραμματέα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος, τον Νομάρχη Αχαΐας και τον Δήμαρχο Πατρέων.
Η κυρία Γεννηματά ζήτησε σύμπνοια από όλους τους εμπλεκόμενους Φορείς καλώντας τους να αφήσουν πίσω τους τα οποιαδήποτε «στεγανά» κρατούσαν κλειστές τις συνεργασίες μεταξύ τους, με κύριο στόχο την αναβάθμιση των προνοιακών ιδρυμάτων και τη σύνδεσή τους με τον κορμό του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Από τους τοπικούς φορείς τέθηκαν διάφορα ζητήματα, όπως η Μονάδα Βουπρενορφίνης, η δημιουργία τεσσάρων ημιαυτόνομων μονάδων διαβίωσης για την ψυχική υγεία, τον αυτισμό και τη νοητική υστέρηση και ενός κέντρου ημέρας-διημέρευσης, το ζήτημα με τις δομές του Σκαγιοπουλείου, η χρηματοδότηση της οικονομοτεχνικής μελέτης για τον Ογκολογικό Ξενώνα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, το ζήτημα των προνοιακών επιδομάτων που δίνονται ανεξέλεγκτα από τη Νομαρχία και λύση των προβλημάτων με τα κληροδοτήματα της περιοχής ώστε να πάψουν να είναι ανενεργά.
Θα συμμορφωθεί άραγε στην πράξη και η χώρα μας;
Δύο σημαντικές προτάσεις Κανονισμών που ορίζουν / κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των επιβατών πλοίων, λεωφορείων και πούλμαν , εγκρίθηκαν στις 6 Ιουλίου 2010 από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Οι προτάσεις αυτές κατά μείζονα λόγο αφορούν τους επιβάτες με αναπηρία , εξ’ ου και οι πιέσεις για την υιοθέτησή τους είχαν και έχουν ως πρωτεργάτη το ευρωπαϊκό αναπηρικό κίνημα.
Ειδικότερα σε ότι αφορά τον Κανονισμό για τα δικαιώματα των επιβατών πλοίων η εφαρμογή του αρχίζει σε 2 χρόνια από την δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε ότι αφορά τον Κανονισμό για τα δικαιώματα των επιβατών λεωφορείων και πούλμαν εκκρεμεί μια διαδικασία διαιτησίας, η οποία λίαν συντόμως αναμένεται να ολοκληρωθεί.
Με τους Κανονισμούς αυτούς, στη συνέχεια των -ήδη σε εφαρμογή- αντίστοιχων Κανονισμών για τα δικαιώματα των επιβατών που ταξιδεύουν αεροπορικά και με τρένο, ολοκληρώνεται με επιτυχία ένας κύκλος σκληρών αγώνων του Ευρωπαϊκού Αναπηρικού Κινήματος, που στόχευε στη διασφάλιση της ισότιμης κινητικότητας των μελών του με κάθε άλλο Ευρωπαίο πολίτη. Ας δούμε λοιπόν πως το ίδιο το ευρωπαϊκό αναπηρικό κίνημα αναφέρεται στο κλείσιμο του κύκλου : “Τα άτομα με αναπηρία έχουν δικαίωμα στην ανεμπόδιστη μετακίνηση. Το δικαίωμα όμως αυτό μέχρι σήμερα καταστρατηγείτο λόγω έλλειψης κατάλληλων υποδομών, οχημάτων, πληροφόρησης, υποστήριξης, αλλά και εκπαίδευσης του προσωπικού του τομέα των μεταφορών. Οι παραπάνω Κανονισμοί θέτουν ένα νέο πλαίσιο υποχρεώσεων και επιβάλλουν στα κράτη – μέλη να λάβουν ειδικά μέτρα για να διασφαλίσουν ότι οι επιβάτες με αναπηρία θα βιώνουν παρόμοιες ταξιδιωτικές εμπειρίες με όλους τους υπόλοιπους επιβάτες, θα τυγχάνουν κατάλληλης υποστήριξης σε όλα τα στάδια του ταξιδιού τους με ότι μέσον και αν επιλέξουν να ταξιδεύσουν, θα λαμβάνουν πληροφόρηση και ενημέρωση σε μορφές προσβάσιμες από αυτούς, θα εξυπηρετούνται από προσωπικό κατάλληλα εκπαιδευμένο. Ποιοτικά πρότυπα επιβάλλονται σε όλα τα μέσα σε συνεργασία με το αναπηρικό κίνημα, διαδικασίες παραπόνων και αποζημιώσεων θεσπίζονται.”
Σε ότι αφορά την εφαρμογή στην Ελλάδα των κανονισμών τα πράγματα μοιάζουν ακόμα δυσκολότερα. Εξηγεί ολίγον αναλυτικότερα η εθνική συνομοσπονδία ΑμεΑ, θέτοντας το πλαίσιο εφαρμογής και τα κρίσιμα ερωτήματα :
“Το ερώτημα είναι πως οι Έλληνες επιβάτες με αναπηρία, και γενικότερα πως οι επιβάτες με αναπηρία των ελληνικών μέσων μεταφοράς, θα επωφεληθούν από τους παραπάνω Κανονισμούς. Η ελληνική Πολιτεία είναι αποφασισμένη να συμμορφωθεί και να αναλάβει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτούς; Η μέχρι σήμερα εξυπηρέτηση των πολιτών με αναπηρία που ταξιδεύουν αεροπορικά παραμένει δυστυχώς μέτρια έως προβληματική στα περιφερειακά αεροδρόμια, ενώ είναι ανύπαρκτη στο σιδηροδρομικό τομέα, παρά την ήδη θέση σε ισχύ των αντίστοιχων Κανονισμών!5 Το εθνικό αναπηρικό κίνημα διεκδικεί την πλήρη εφαρμογή των Κανονισμών στην ελληνική πραγματικότητα. Η σημερινή ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος για τη χώρα, περίοδος θυσιών και αποκαθηλώσεων, μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο αλλαγής θεσμών και αντιλήψεων. Οι παραπάνω Ευρωπαϊκοί Κανονισμοί προδιαγράφουν το νέο θεσμικό πλαίσιο που στοχεύει στην άρση των αποκλεισμών και την ισότιμη κινητικότητα όλων των πολιτών, απομένει η Πολιτεία να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η Ε.Σ.Α.με.Α. καλεί τα αρμόδια Υπουργεία και το σύνολο της ελληνικής κυβέρνησης να θέσουν σε εφαρμογή και να τηρήσουν τους νέους Κανονισμούς, αλλά και τους υπάρχοντες για τα δικαιώματα των επιβατών με αναπηρία
Αντίο στο τροχοκάθισμα είπε Βρετανός παράλυτος όχι όμως επειδή γιατρεύτηκε. Βιονικά πόδια επαναστατικής τεχνολογίας τον βοήθησαν να σταθεί και πάλι όρθιος και να περπατήσει έστω σε αργή κίνηση.
Οταν ο Χέϊντεν Αλεν τραυματίστηκε σοβαρά στο σπόνδυλο σε τροχαίο με τη μοτοσυκλέτα του, οι γιατροί του είπαν ότι δε θα περπατήσει ποτέ ξανά. Αλλά σήμερα, πέντε χρόνια μετά ένα επαναστατικό προϊόν που αναπτύχθηκε απο εταιρεία της Νέας Ζηλανδίας τον βοήθησε να κάνει το ακατόρθωτο! Πρόκειται για τα βιονικά πόδια τα οποία αντικαθιστούν το τροχοκάθισμα. Αυτά στηρίζουν τον παράλυτο σε όρθια θέση και με τη χρήση λογισμικού μέσω χειριστηρίου που ο ίδιος ελέγχει, μπορεί να περπατά μπροστά και στο πλάϊ και να ανεβοκατεβαίνει σκαλοπάτια, έστω σε αργή κίνηση. Η συσκευή ζυγίζει 38 κιλά και κατασκευάζεται ειδικά για τον κάθε ασθενή. Λειτουργεί με επαναφορτιζόμενη μπαταρία μεγάλης διαρκειας. "Τα βιονικά πόδια με απελευθέρωσαν μπορώ να δουλεύω και επιτέλους μπορώ να μιλώ στους άλλους όρθιος", λέγει ο ίδιος ο Χέϊντεν Αλεν η ψυχολογία του οποίου βελτιώθηκε κατα πολύ. Ο Αλεν είναι απο τους πρώτους ασθενείς στους οποίους δοκιμάζεται το επαναστατικό αυτό προϊόν που αναμένεται να κυκλοφορήσει στη διεθνή αγορά στα μέσα του 2011. Πάντως το κόστος.... δεν έγινε ακόμη γνωστό.....
Τον τελευταίο μήνα, μεταξύ άλλων, έχω διαβάσει και δύο «δελτία τύπου», «τύπου ΠΑΜΕ» της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, με τα οποία καλεί τους αναπήρους να δείξουν ανυπακοή, μη πληρώνοντας αντίτιμο στα ΚΤΕΛ και μη πληρώνοντας διόδια και μάλιστα λίγες μέρες μετά το πρώτο να επικαλείται ότι λόγω του δελτίου τύπου λύθηκε το πρόβλημα με τα ΚΤΕΛ, τα οποία φυσικά μπορεί να τα βρήκαν με το υπουργείο και να πληρώθηκαν αλλά για την ΕΣΑμεΑ «υπέκυψαν» στο «πύρινο» δελτίο τύπου της…
Καθρεφτάκια και χάντρες έχετε; Όχι τίποτα άλλο αλλά μιας και μας περνάτε για Ζουλού δώστε μας κάτι για να το πιστέψουμε και για να παίζουμε…
Καλά είσαστε σοβαροί κύριοι και κυρίες του προεδρείου της ΕΣΑμεΑ; Τι είναι αυτά; Καινούργια κόλπα κάλυψης της αδράνειας και διοικητικής και συνδικαλιστικής έλλειψης ικανότητας; Έχετε την εντύπωση ότι το IQ των ελλήνων αναπήρων είναι τόσο χαμηλό που να δέχεται την όποια συνδικαλιστική τακτική και επιχειρηματολογία του ’50 έτσι απλά; Που ζείτε; Δεν έχετε καταλάβει ακόμα ότι ο κόσμος σήμερα «δεν μασάει» από τέτοιου είδους τακτικές;
Και ρωτώ πάλι, ποιοι είστε εσείς που ωθείτε τον ανάπηρο πολίτη στην παρανομία; Θα του πληρώσετε το πρόστιμο αν δεν δεχθεί να πληρώσει ή την ψυχική και ηθική του βλάβη από την όποια ταλαιπωρία που μπορεί να επισύρει η παράνομη πράξη που τον ωθείτε να κάνει; Το ξέρετε ότι αυτό ονομάζεται ΗΘΙΚΗ ΑΥΤΟΥΡΓΙΑ;
Γι’ αυτό σας έχουν εκλέξει; Αντί να δίνετε μάχες, να δίνεται «συμβουλές» για παράνομη δράση; Γι’ αυτό επιχορηγήστε και έχετε σχεδόν 3.000.000 ευρώ έξοδα το χρόνο;
Μου φαίνεται ότι, είτε έχετε χάσει πλέον τη μπάλα, είτε κάνετε γραπτή φασαρία για να δικαιολογήσετε την ύπαρξη σας ως φορέας, γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχετε. Δεν έχετε καμία δύναμη. Δεν είστε ικανοί να υπερασπίσετε κανένα δικαίωμά μας !
Μας παριστάνατε τα ΜΕΓΑΛΟΣΤΕΛΕΧΗ του ΠΑΣΟΚ και λέγατε σε όλους ότι έχετε τεράστια πολιτική δύναμη…
Ορίστε, «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».
Δείξτε μας πόσο σας υπολογίζουν αυτοί που λέγατε ότι είναι «φίλοι» σας και αφήνατε υπονοούμενα ότι κάνετε ότι θέλετε.
Δείξτε μας τι αξίζετε.
Και μετά εξηγήστε μας γιατί κόβονται συνέχεια παροχές από τους βαριά ανάπηρους.
Εξηγήστε μας γιατί δεν υπάρχει ένα δημόσιο κέντρο αποκατάστασης αναπήρων.
Πείτε μας γιατί ξεσπούν συνέχεια σκάνδαλα στην πρόνοια, αφού σε όλους τους φορείς έχετε εκπροσώπους στα διοικητικά τους συμβούλια.
Πείτε μας γιατί μας «ξεσκίζουν» κάθε λίγο και λιγάκι στις επιτροπές για την ίδια αναπηρία.
Πείτε μας γιατί υπάρχουν ανάπηροι «μαϊμούδες», αφού στις επιτροπές έχετε εκπροσώπους.
Πείτε μας γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά και υπάλληλοι χωρίς αναπηρία, συμμετέχουν ως εκπρόσωποι σας σε επιτροπές υπουργείων, κλπ.
Πείτε μας που πάνε τόσα λεφτά που παίρνετε.
Και τέλος πείτε μας και βγάλτε δημόσια στο διαδίκτυο τα ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ σας ώστε να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια, όπως λέει και ο σεβαστός Πρωθυπουργός μας.
Και αν μπορέσετε να μας απαντήσετε και να κάνετε όλα αυτά, τότε ζητήστε και ανυπακοή και υπακοή. Έως τότε καθίστε στα αυγά σας και μην μιλάτε καθόλου γιατί… «πολλά τα έχετε καμωμένα», όπως λένε.
Ζω για την ημέρα που ο Πρωθυπουργός θα αποφασίσει να βάλει μία τάξη σ’ αυτόν τον χώρο και θα δώσει στον καθένα αυτό που του αξίζει ! Θετικό ή αρνητικό !
Έως τότε θα μαζεύω τα πρόστιμα για να σας τα φέρω μαζεμένα !
Στο κάτω-κάτω λεφτά έχετε να φαν’ κι οι κότες !!!
%5B6%5D.jpg "Katagelia Thiva (1)")
%5B6%5D.jpg "Katagelia Thiva (2)")
Πολλές φορές αναρωτιέται κάποιος για ποιο λόγο κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να παραμένουν στα ιδρύματα, αν θα πρέπει να υπάρχουν ακόμα και σήμερα ιδρύματα και τι γίνεται σε περίπτωση που κάποιος εντοπίσει περιστατικά κακομεταχείρισης παιδιών ή εγκατάλειψης αναπήρων στο σπίτι ή σε κάποιο «άσυλο».
Στο τελευταίο ερώτημα ειδικά η λύση θα έπρεπε να είναι πολλή εύκολη. Απλά το κοινοποιούμε σε έναν κοινωνικό λειτουργό, όπως γίνεται στο εξωτερικό και «βουαλά» που λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι, λύθηκε το πρόβλημα μέσω των νομίμων και ειδικών διαδικασιών. Έλα όμως που στην Ελλάδα δεν είναι έτσι και δεν είναι έτσι γιατί ουσιαστικά κανείς δεν ενδιαφέρεται εκτός μερικών φωτεινών εξαιρέσεων που δεν επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα.
Έχω γίνει μάρτυρας περιστατικών μικρών παιδιών που δέχονται βάναυση συμπεριφορά στο σχολείο ή ακόμα και στο σπίτι και ατόμων με αναπηρία που διαβιούν σε «άσυλα» ή «ιδρύματα». Παρόλο όμως που οι καταγγελίες πάνε σύννεφο, δεν κουνιέται φύλλο. Θες η αδιαφορία των λειτουργών, θες η αδιαφορία του κράτους ή της δικαιοσύνης, το θέμα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι, που έχουν ανάγκη προστασίας, βασανίζονται καθημερινά.
Πολλά από τα προαναφερόμενα «κέντρα», φιλοξενούν παράνομα και σε μόνιμη βάση ανθρώπους με σωματικά, ψυχικά ή νοητικά προβλήματα. Ανθρώπους που πολλές φορές θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι και παραγωγικοί στην κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, παιδιά μεγαλώνουν στα σπίτια τους υπό αυταρχικά και βάναυσα καθεστώτα, με μεγάλο κίνδυνο να αποκτήσουν μελλοντικά παραβατική συμπεριφορά. Τέλος, ενήλικες με σοβαρές αναπηρίες είναι πολλές φορές άστεγοι και «κοσμούν» το κέντρο της Αθήνας.
Και ρωτώ, που είναι τα αρμόδια υπουργεία και ειδικά το υπουργείο υγείας που θα έπρεπε να επιλαμβάνεται όλων αυτών των καταγγελιών; Που είναι οι δήμαρχοι και οι κοινωνικές τους υπηρεσίες. Τι στο καλό πληρώνουμε φόρους και ένα μάτσο δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους; Δεν θα έπρεπε να έχουν λύσει αυτά τα προβλήματα με την λειτουργία μιας κεντρικής υπηρεσίας στελεχωμένης από κοινωνικούς λειτουργούς που στο κάτω-κάτω αυτή είναι η δουλειά τους και όχι να διορίζονται διοικητές και σύμβουλοι;
Κύριοι δήμαρχοι και υπουργοί, οσονούπω θα έρθετε να χτυπήσετε το κουδούνι της πόρτας μας ζητώντας πάλι ψήφους και θα μας τάξετε χίλια δυο προκειμένου να σας επιλέξουμε. Όταν όμως ανοίξει αυτή η πόρτα κοιτάξτε λίγο παραμέσα και δείτε αν υπάρχει ένα δυστυχισμένο πλάσμα. Περάστε από κανένα «άσυλο» και δείτε πως ζουν μερικές ανθρώπινες ψυχές. Σταματήστε σε κανένα φανάρι και ρωτήστε γιατί κάποιος με κομμένο πόδι ή στο καρότσι ζητιανεύει. Και μετά γυρίστε στο γραφείο σας και ζητήστε το λόγο από αυτούς που πληρώνονται αλλά δεν κάνουν τη δουλειά τους. Από αυτούς που χτυπούν κάρτα και πάνε για ψώνια ή μιλάνε ώρες στο τηλέφωνο. Από αυτούς που είναι ανίκανοι να διαχειριστούν τα όσα τους έχετε τάξει να κάνουν και δεν τα κάνουν. Από αυτούς που το πτυχίο τους δεν έχει κανένα αντίκρισμα. Μετά επαινέστε με τον καλύτερο τρόπο αυτούς που ικανοποιούν τις προσδοκίες της κοινωνίας μας. Τους πραγματικούς κοινωνικούς λειτουργούς.
Επιτέλους δώστε ένα νόημα στο όνομα του Καλλικράτη.
Τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες διακατέχονται από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Είναι πλέον σίγουρο ότι παρουσιάζουν έντονα συναισθήματα πιστής υπακοής, θαυμασμού, ταύτισης ή ακόμη και «αγάπης» απέναντι στον δυνάστη τους.
Φυσικά υφίστανται όλες οι συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξή του. Υπάρχει σαφής απειλή προς την σωματική ή ψυχολογική επιβίωση του θύματος και η σοβαρή πεποίθηση - φόβος ότι ο απαγωγέας μπορεί να εκπληρώσει την απειλή. Υπάρχουν επίσης και τα μικρά δείγματα «ευγενικής» συμπεριφοράς από τον δυνάστη προς το θύμα, όπως και η αδυναμία του θύματος να δραπετεύσει από την υπάρχουσα κατάσταση, διακατεχόμενο από την αίσθηση μίας διαρκής και σοβαρής απειλής προς την επιβίωσή του.
Το σύνδρομο αυτό είναι πιο πιθανό να εμφανιστεί στις μειονεκτούσες ομάδες και κυρίως στα άτομα με αναπηρία που είναι ανίκανα πολλές φορές να υπερασπιστούν την σωματική τους αλλά και την πνευματική τους «ακεραιότητα».
Αυτό γίνεται εύκολα αναγνωρίσιμο από τον τρόπο με τον όποιο φέρονται στους δυνάστες τους είτε προέρχονται από τον «συνδικαλιστικό» τους χώρο, είτε από τον πολιτικό.
Ο φόβος που μεταλλάσσεται σε «αγάπη» θυμίζει κάτι από βασιλιά και υπηκόους που παρόλο που τους εκμεταλλεύεται αισχρά, με ένα χτύπημα στην πλάτη τους κάνει πειθήνια όργανα των επιθυμιών του και υπάκουους υπηρέτες των ορέξεων του.
Σ’ αυτό το συμπέρασμα κατέληξα μετά από πολλή σκέψη και προσπαθώντας να εξηγήσω κάπως τον αλλοπρόσαλλο τρόπο με τον οποίο φέρονται οι «υποτακτικοί πολίτες». Ο Σουηδός ψυχίατρος και εγκληματολόγος Nils Bejerot τα έχει εξηγήσει πολύ καλύτερα από το 1973.
Στην Ελλάδα του 2010, 37 χρόνια μετά την πρώτη εξήγηση του συνδρόμου οι κάτοικοι αυτής της χώρας εξακολουθούν να διακατέχονται από αυτό το σύνδρομο και να ψηφίζουν ή να στηρίζουν ακόμα, αυτούς που τους κρατούν ομήρους. Ακόμα και αν ο «απαγωγέας» τους, τους πίνει το αίμα ή τους εκμεταλλεύεται, αυτοί τον δικαιολογούν και δείχνουν αισθήματα «λατρείας» με την πρώτη «πέτσινη» υπόσχεση και το αναβόσβησμα του φακού που υποδηλώνει δήθεν ότι υπάρχει φως στο τούνελ.
Αυτοί που είναι άξιοι λύπησης πραγματικά είναι όσοι ανήκουν στις μειονεκτούσες ομάδες, που αντί να ορθώσουν ανάστημα γιατί δεν έχουν και πολλά να χάσουν, κρύβονται στις τρύπες τους και ψάχνουν μόνο έναν τρόπο προσέγγισης του δυνάστη μπας και δεχτούν το χτύπημα στην πλάτη. Πράγματι η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει από όλα τα κοινωνιολογικά, ψυχιατρικά και πολιτικά δεδομένα. Έχει γίνει πλέον γελοία και δραματική συνάμα.
Είναι πράγματι άξιο απορίας πως σε μία χώρα με τόσο επαναστατικό λαό τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν σε μία ομαδική παράνοια. Αλλά θα μου πείτε «εδώ οι απόγονοι των Βίκινγκς την πάτησαν, ορισμένοι απόγονοι του Εφιάλτη δεν θα το κάνουν;»
Και ξάφνου το πρόβλημα με τις δωρεάν μετακινήσεις των αναπήρων με τα ΚΤΕΛ λύθηκε μέσα σε μία νύχτα. Το υπουργείο επικαλείται ότι από δική του παρέμβαση λύθηκε το πρόβλημα και η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία ότι λύθηκε επειδή ζήτησε ανυπακοή από τα άτομα με αναπηρία με ένα δελτίο τύπου που είχε βγάλει…
Τι λέτε ρε παιδιά; Τόσο εύκολο ήταν; Κι αν ήταν τόσο εύκολο γιατί δεν το κάνατε τόσο καιρό; Θέλατε να δημιουργηθεί πρόβλημα για να το «λύσετε» ή απλά είναι θέμα βραδείας σκέψης και ταχείας ανικανότητας;
Όπως και να έχει η όλη κατάσταση είναι επιεικώς πολιτικά και συνδικαλιστικά απαράδεκτη έως φαιδρά διαμορφωμένη. Γιατί ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιοι και πόσοι είναι αυτοί που παίρνουν τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ, αφού για να ανέβεις σε αυτά πρέπει να είσαι εν μέρει «ακροβάτης». Εγώ τουλάχιστον από τα άτομα με κινητική αναπηρία που γνωρίζω, και μιλάμε για σοβαρή κινητική αναπηρία, κανείς δεν μπορεί να ανεβεί στα οχήματά τους. Εδώ καλά καλά δεν μπορούμε να μπούμε στα αστικά λεωφορεία πόσο μάλλον σε αυτά που είναι όμοια των τουριστικών. Αποβάθρες προσβάσιμες δεν υπάρχουν. Ανελκυστήρες στα λεωφορεία δεν υπάρχουν. Μπρατσωμένοι βοηθοί γιοκ.
Άρα… τα ΚΤΕΛ χρησιμοποιούνται από τις άλλες αναπηρίες και όχι από την κινητική που αποτελεί και τη συντριπτική πλειοψηφία. Επίσης πρέπει χρησιμοποιούνται και από τις μαϊμούδες αναπήρους, που σκαρφαλώνουν ωσάν στα δέντρα.
Δεύτερον άρα… πόσοι είναι οι χρήστες των υπηρεσιών αυτών γιατί αν θυμάμαι καλά το κονδύλι είναι γύρω στα 50.000.000€ το χρόνο…
Τυχαίο; Δε νομίζω. Μάλλον εμμέσως γίνεται μία επιδότηση των ΚΤΕΛ κάτι το οποίο απαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και κάποιοι άλλοι φυσικά που δίνουν τις μαϊμού κάρτες δωρεάν μετακίνησης επωφελούνται εκλογικά.
Και πάλι κάποιοι άλλοι φυσικά που «λύνουν» το πρόβλημα επωφελούνται εκλογικά.
Και πάλι κάποιοι άλλοι φυσικότατα επωφελούνται οικονομικά. Τζίρος και ντόρος να γίνεται να ‘χουμε να λέμε, να ‘χουμε να τρώμε.
Εγώ θα περίμενα από την υπουργό και την υφυπουργό υγείας να ζητήσουν επανεξέταση των «υπόπτων» δικαιούχων, έστω και μετά την «επιχορήγηση» των ιδιοκτητών. Γιατί αν διαπιστώσουμε ότι η μισή Ελλάδα είναι δικαιούχοι δωρεάν μετακίνησης με τα ΚΤΕΛ και ότι τύποι με παχυλά εισοδήματα κόβουν τσάμπα βόλτες, τότε κάτι τρέχει…
Είναι πάντως απαράδεκτο οι κυβερνήσεις να μην έχουν λεφτά για τους αναπήρους που έχουν άμεση ανάγκη προσωπικού βοηθού, όπως οι παραπληγίες και οι τετραπληγίες και συγχρόνως να δίνουν λεφτά δεξιά και αριστερά για δήθεν «κοινωνική πολιτική» επειδή κάποιοι «πιέζουν» με τρόπους παλαιοκομματικούς και παλαιοσυνδικαλιστικούς που θυμίζουν δεκαετία του ’70.
Καλά, δεν έχετε ακούσει τίποτα για καταγραφή και απογραφή και οικονομοτεχνικές μελέτες;
Τι στο καλό; Δεν σας τα μάθαν στο σχολείο; Ακόμα κι αν ήταν κομματικό…
Μου φαίνεται θα μείνετε όλοι στην ίδια τάξη ως ανεπίδεκτοι μαθήσεως και λόγω «ανυπακοής»…
Και να το ξέρετε όλοι. Οι εξετάσεις δίνονται πάντα στο τέλος της περιόδου και χωρίς σκονάκια !!!
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Έθνος» το υπουργείο Εργασίας έχει βάσιμες υπόνοιες ότι χιλιάδες συνταξιούχοι εκμεταλλεύονται «παραθυράκια» του νόμου και την ανικανότητα του ελεγκτικών μηχανισμών για να λαμβάνουν παράνομες συντάξεις.
Ενδεικτική είναι η περίπτωση των αιωνόβιων στη χώρα μας. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία οι άνθρωποι που έχουν ξεπεράσει το εκατοστό έτος της ηλικίας τους δεν ξεπερνούν τα 2.700 άτομα τη στιγμή που δίνονται συντάξεις σε 8.900 αιωνόβιους συνταξιούχους.
Ο εν λόγω αριθμός ανθρώπων άνω των 100 ετών είναι ίδιος με τη Μεγάλη Βρετανία, χώρα με εξαπλάσιο πληθυσμό.
Αν κρίνετε ότι υπάρχει ανάγκη να βοηθήσετε ένα άτομο με αναπηρία, ρωτήστε τον/την ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνετε.
- Όταν συστήνεστε σε ένα άτομο με τεχνητό ή ακρωτηριασμένο χέρι,μην αποφεύγετε να του δώσετε το χέρι σας. Δώστε το αριστερό σας χέρι ή αγγίξτε τον/την με μια φιλική χειρονομία.
- Μιλήστε απευθείας στο άτομο με αναπηρία παρά μέσω γονέα, συνεργάτη, συνοδού ή διερμηνέα.
- Μιλήστε φυσιολογικά, χρησιμοποιώντας κοινές εκφράσεις όπως «τα λέμε», «πρέπει να προλάβω», «θα έχεις νέα μου σύντομα» - ανεξάρτητα από την αναπηρία που έχει το άτομο αυτό. Μη φοβάστε να χρησιμοποιήσετε λάθος λέξεις.
Στατιστικά
Προσθέστε μας
