Ακίδα

Πολλές φορές αναρωτιέται κάποιος για ποιο λόγο κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να παραμένουν στα ιδρύματα, αν θα πρέπει να υπάρχουν ακόμα και σήμερα ιδρύματα και τι γίνεται σε περίπτωση που κάποιος εντοπίσει περιστατικά κακομεταχείρισης παιδιών ή εγκατάλειψης αναπήρων στο σπίτι ή σε κάποιο «άσυλο».

Στο τελευταίο ερώτημα ειδικά η λύση θα έπρεπε να είναι πολλή εύκολη. Απλά το κοινοποιούμε σε έναν κοινωνικό λειτουργό, όπως γίνεται στο εξωτερικό και «βουαλά» που λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι, λύθηκε το πρόβλημα μέσω των νομίμων και ειδικών διαδικασιών. Έλα όμως που στην Ελλάδα δεν είναι έτσι και δεν είναι έτσι γιατί ουσιαστικά κανείς δεν ενδιαφέρεται εκτός μερικών φωτεινών εξαιρέσεων που δεν επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα.

Έχω γίνει μάρτυρας περιστατικών μικρών παιδιών που δέχονται βάναυση συμπεριφορά στο σχολείο ή ακόμα και στο σπίτι και ατόμων με αναπηρία που διαβιούν σε «άσυλα» ή «ιδρύματα». Παρόλο όμως που οι καταγγελίες πάνε σύννεφο, δεν κουνιέται φύλλο. Θες η αδιαφορία των λειτουργών, θες η αδιαφορία του κράτους ή της δικαιοσύνης, το θέμα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι, που έχουν ανάγκη προστασίας, βασανίζονται καθημερινά.

Πολλά από τα προαναφερόμενα «κέντρα», φιλοξενούν παράνομα και σε μόνιμη βάση ανθρώπους με σωματικά, ψυχικά ή νοητικά προβλήματα. Ανθρώπους που πολλές φορές θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι και παραγωγικοί στην κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, παιδιά μεγαλώνουν στα σπίτια τους υπό αυταρχικά και βάναυσα καθεστώτα, με μεγάλο κίνδυνο να αποκτήσουν μελλοντικά παραβατική συμπεριφορά. Τέλος, ενήλικες με σοβαρές αναπηρίες είναι πολλές φορές άστεγοι και «κοσμούν» το κέντρο της Αθήνας.

Και ρωτώ, που είναι τα αρμόδια υπουργεία και ειδικά το υπουργείο υγείας που θα έπρεπε να επιλαμβάνεται όλων αυτών των καταγγελιών; Που είναι οι δήμαρχοι και οι κοινωνικές τους υπηρεσίες. Τι στο καλό πληρώνουμε φόρους και ένα μάτσο δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους; Δεν θα έπρεπε να έχουν λύσει αυτά τα προβλήματα με την λειτουργία μιας κεντρικής υπηρεσίας στελεχωμένης από κοινωνικούς λειτουργούς που στο κάτω-κάτω αυτή είναι η δουλειά τους και όχι να διορίζονται διοικητές και σύμβουλοι;

Κύριοι δήμαρχοι και υπουργοί, οσονούπω θα έρθετε να χτυπήσετε το κουδούνι της πόρτας μας ζητώντας πάλι ψήφους και θα μας τάξετε χίλια δυο προκειμένου να σας επιλέξουμε. Όταν όμως ανοίξει αυτή η πόρτα κοιτάξτε λίγο παραμέσα και δείτε αν υπάρχει ένα δυστυχισμένο πλάσμα. Περάστε από κανένα «άσυλο» και δείτε πως ζουν μερικές ανθρώπινες ψυχές. Σταματήστε σε κανένα φανάρι και ρωτήστε γιατί κάποιος με κομμένο πόδι ή στο καρότσι ζητιανεύει. Και μετά γυρίστε στο γραφείο σας και ζητήστε το λόγο από αυτούς που πληρώνονται αλλά δεν κάνουν τη δουλειά τους. Από αυτούς που χτυπούν κάρτα και πάνε για ψώνια ή μιλάνε ώρες στο τηλέφωνο. Από αυτούς που είναι ανίκανοι να διαχειριστούν τα όσα τους έχετε τάξει να κάνουν και δεν τα κάνουν. Από αυτούς που το πτυχίο τους δεν έχει κανένα αντίκρισμα. Μετά επαινέστε με τον καλύτερο τρόπο αυτούς που ικανοποιούν τις προσδοκίες της κοινωνίας μας. Τους πραγματικούς κοινωνικούς λειτουργούς.

Επιτέλους δώστε ένα νόημα στο όνομα του Καλλικράτη.

Βασίλης Δημητριάδης