Ακίδα

Δεν είναι όμως όλα χάλια. Ας μην είμαστε άδικοι. Η αναπηρία έχει και τα πλεονεκτήματά της. Ποια είναι αυτά; Μμμ, ας σκεφτώ λίγο. Μήπως;
Το να εξυπηρετείσαι από τους πρώτους στο σινεμά ή στις δημόσιες υπηρεσίες, αν μπορέσεις να φτάσεις σ’ αυτά πηδώντας σκαλιά και ουρά;
Το να αφυπνίσεις μητρικά ένστικτα που βρίσκονται σε λήθαργο σε κοπέλες που σου αρέσουν;
Το να πάρεις ένα αφορολόγητο αυτοκίνητο;
Όχι βέβαια. Αυτά είναι πράγματα που εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες που δεν μπορούμε πάντα να επηρεάσουμε. Αυτό όμως που μπορεί να θεωρηθεί τύχη για μας, είναι η ευκαιρία να κάνουμε μια βαθιά βουτιά στα εσώψυχά μας και να αναζητήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Τον πραγματικό Βασίλη, τον πραγματικό Μάκη. Να εντοπίσουμε την πηγή της δύναμής μας, της αποστολής μας σ’ αυτό τον κόσμο και να χαστουκίσουμε τον κακό χαρακτήρα που θα δούμε μπροστά μας. Ένα ατύχημα ή ασθένεια στην βρεφική, παιδική, εφηβική ή όποια άλλη ηλικία πρέπει να σε παραδειγματίζει και να σε κάνει να αναζητήσεις πράγματα που δεν θα αναζητούσες αν όλα ήταν όμορφα, ομαλά και ευνοϊκά στη ζωή σου. Είναι μία ευκαιρία να βρεις τον ανάγωγο, απολίτιστο και Brutal εαυτό σου και να προσπαθήσεις να τον εξευγενίσεις, να τον μορφώσεις και να τον επεξεργαστείς, βγάζοντας το διαμάντι που κρύβει μέσα του. Γιατί όλοι μας κρύβουμε ένα ακατέργαστο διαμάντι στην ψυχή μας. Σ’ αυτό που διαφέρουμε είναι ο αριθμός των καρατίων και στο κατά πόσο το επεξεργαζόμαστε κατά την διάρκεια της ζωής μας, έτσι ώστε αν είμαστε τυχεροί και καταφέρουμε να γεράσουμε, η γυαλάδα του, η διαφάνεια του και η ομορφιά του να κρύβουν τις όποιες άλλες ατέλειες προέρχονται από το προχωρημένο της ηλικίας, στο μυαλό και το σώμα. Μέσα από την προσπάθεια μας να αντεπεξέλθουμε καθημερινά έχουμε την ευκαιρία να ψάξουμε για τη γαλήνη, την αυτογνωσία και την βελτίωση του χαρακτήρα.
Δυστυχώς όμως, πολλοί ανάπηροι το μόνο που κοιτούν είναι να συνεχίσουν την πρότερη μορφή της ανούσιας συνήθως πνευματικής τους ζωής ή την μίμηση της ζωής ρηχών και αποκλειστικά υλιστών ανθρώπων, αναζητώντας μόνο ένα γυαλιστερό και ακριβό αυτοκίνητο προς χάριν επιδείξεως και λεφτά, πολλά λεφτά προσπαθώντας να ισοφαρίσουν την έλλειψη λειτουργικών μελών και αισθήματος κατωτερότητας, νομίζοντας ότι έτσι είναι αξιοσέβαστοι και επιθυμητοί.
Μόνο φτάνοντας προς το τέλος αντιλαμβάνονται όλοι ότι, η ζωή και ειδικά των αναπήρων, είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάμε σε ανούσιες βλακείες. Γιατί, αν σου λείπει κάτι δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις ούτε με χρήμα, ούτε με δόξα και επίδειξη. Μπορείς όμως να το συμπληρώσεις με κάτι που θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή, επίγεια και μη. Με την καλοσύνη και την αγάπη. Αυτά δεν αγοράζονται ούτε πουλιούνται. Δεν είναι κληρονομικά αλλά επίκτητα. Και κατακτώνται με πολύ κόπο, σκέψη, και αφανισμό του εγωισμού μας.
Πόσοι όμως το κάνουν;
Οι περισσότεροι από όσους ξέρω είτε προσπαθούν να επιβιώσουν λόγω φτώχεια και προβλημάτων υγείας, είτε αναλώνονται στην συσσώρευση πλούτου κλαψουρίζοντας με υποκρισία για την κακή τους μοίρα, χωρίς να διαθέτουν ούτε ένα λεπτό για το σφυρηλάτημα του χαρακτήρα τους και την εξόντωση του κακού εαυτού τους.
Ουσιαστικά, το μόνο μας που μένει είναι να δούμε την ευκαιρία που μας έδωσε η τύχη και να την αρπάξουμε από τα μαλλιά, είτε για να της τα βγάλουμε είτε για να της τα χτενίσουμε.

13/8/2003