Ακίδα

Πριν μερικούς μήνες κάποιοι χειροκροτούσαν, ζητωκραύγαζαν και ερχόντουσαν φουριόζοι γιατί θεωρούσαν ότι ήρθε η ώρα τους. Οι γνωστοί γλοιώδεις χειροκροτητές των πολιτικών ομιλιών που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Αυτοί που περιμένουν το «βόλεμα». Τα δικά τους παιδιά…

Σήμερα που διαπιστώνουν ότι κάποιοι δεν θέλουν άλλα παιδιά και έχουν ήδη φτιάξει την οικογένεια τους πριν έρθουν στην εξουσία, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι είναι τα παραπαίδια και ότι θα παραμείνουν για πάντα οι υποτακτικοί της πριγκίπισσας, οι σταχτοπούτες της πολιτικής, μόνο που γι’ αυτούς δεν υπάρχει άμαξα παρά μόνο κολοκύθα. Και τι κολοκύθα… με κάτι σπόρια νααα…

Ορισμένοι αδυνατούν να καταλάβουν ότι εδώ δεν είναι η χώρα των ευκαιριών αλλά η χώρα των θαυμάτων και των κουμπαριών. Αν δεν ανήκεις στην «οικογένεια» δεν κάνεις τίποτα. Κάπως όπως γίνεται στη Σικελία με τη γνωστή μαφία. Αν θέλεις να γίνεις μέλος, θα σκοτώσεις, θα κλέψεις, θα εξαπατήσεις και θα είσαι πιο βρώμικος απ’ όλους αλλιώς αν δεν το κάνεις είτε δεν μπαίνεις στον κύκλο, είτε ο «πολιτικός εκτελεστής» θα σε περιμένει στη γωνία να σου σκοτώσει την όποια ιδεολογία και πολιτική καριέρα.

Έχω δει φερέλπιδες πολιτικούς και επίδοξους αναρριχόμενους κομματικούς κισσούς να εκτελούνται ιδεολογικά και πολιτικά εν μία νυκτί και να γυρνούν στον πρότερο έντιμο βίο τους, όσο έντιμος ήταν αυτός.

Έχω δει επίσης σημαντικά σωματικά απορρίμματα (βλέπε κουράδες) να επιπλέουν χάρη στη ρουφιανιά, την εκτέλεση καριέρων συνκομματόσκυλων και την πιστή υπακοή. Αυτά τα σημαντικά απορρίμματα έχουν φτάσει στο σημείο να μεγαλουργήσουν για πάρτι τους, με μόνο προσόν την μαφιόζικη καριέρα και τακτική τους.

Όχι ότι στα κόμματα του εξωτερικού δεν υπάρχουν αυτά αλλά εδώ το έχουμε παρακάνει. Ίσως φταίει και το μαφιόζικο μακρινό παρελθόν μας. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Σικελίας και πρόγονοι των μαφιόζων ήταν έλληνες. Η Ελλάδα έχει προϋπηρεσία σε όλα αυτά από την εποχή του Εφιάλτη. Τι καλύτερο παράδειγμα αρχιρουφιάνου!

Όλα αυτά τα κείμενα υποκείμενα που είτε δεν έχουν βολευτεί ως τσιλιαδόροι της κομματικής καμόρα, είτε δεν κατάφεραν να μπουν στην «οικογένεια» και να αναρριχηθούν τρώγοντας το «νονό», φωνάζουν και βρίζουν τους υπόλοιπους ως μαφιόζους αλήτες και απατεώνες που τους εξαπάτησαν. Οι σταχτοπούτες της πολιτικής που περίμεναν κάποιον πρίγκιπα να τους βάλει το γοβάκι διαπίστωσαν ότι δεν έχουν δύο πόδια να το βάλουν αλλά τέσσερα και γοβάκια για τετράποδα δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί, όσο κι αν κάποιοι το ήθελαν. Γιατί ποιος δίνει σημασία στα ζώα και τους αδύναμους σ’ αυτή τη χώρα; Κανείς !!!

Έτσι έχοντας πλέον χάσει κάθε ελπίδα «εξέλιξης» και βλέποντας το κόμμα τους να παλεύει σαν τον Σίσυφο με το βράχο του, τιμωρημένος για την απατηλή συμπεριφορά του, μουντζώνουν, φτύνουν και κλωτσούν σαν κακομαθημένο παιδάκι που δεν του έγινε το χατίρι. Προσπαθούν να έχουν την προσοχή του μπαμπά τους ακόμα και με τιμωρία. Αυτός όμως δεν τους δίνει σημασία. Τα παιδιά για ορισμένους ενήλικες είναι απλά παιδιά και τίποτα άλλο. Αυτός είναι ο τρόπος που τα κόμματα και οι κυβερνήσεις βλέπουν το λαό αλλά λίγοι το καταλαβαίνουν και αυτό όταν είναι αργά.

Είναι καιρός να μπούμε στην εφηβεία, να επαναστατήσουμε ως έφηβοι, να ενηλικιωθούμε έστω και με άσχημο τρόπο και ν’ αφήσουμε τους προστάτες χωρίς τσιράκια.

Καμία μαφία δεν μπόρεσε να επιβιώσει χωρίς τσιλιαδόρους, ρουφιάνους και τσιράκια…

Βασίλης Δημητριάδης