Ακίδα

Αν ελέγξετε στο Διαδίκτυο, ανάμεσα στα πιο πολυδιαβασμένα κομμάτια στις διεθνείς ειδήσεις των εφημερίδων, το τελευταίο διάστημα, θα βρείτε σίγουρα πολλά για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Τα περισσότερα εξ αυτών δεν αφορούν την πολιτική του Ιταλού πρωθυπουργού αλλά τα ερωτικά του σκάνδαλα. Λεπτομέρειες επί λεπτομερειών, για τις κυρίες που παρήλαυναν στα ανά την Ιταλία μέγαρα του πρωθυπουργού-εραστή, για τους φίλους του, συνομηλίκους και μη, οι οποίοι έχουν βαλθεί -ω της θλίψεως! – να επιβεβαιώσουν το μύθο των Λατίνων εραστών, αλλά και για κάτι λούμπεν επιχειρηματίες, κάτι φτωχοδιάβολους που θαύμαζαν τον Μπερλουσκόνι, ήθελαν να του μοιάσουν και φρόντιζαν για το «θηλυκό ντεκόρ» στα πάρτι του Καβαλιέρε.

Σε ένα κομμάτι της Ελλάδας, αυτό που αυτοπροσδιορίζεται αποκλειστικώς από το χαρακτηριστικό του Ελληνα ως μεσογειακού λαού, η «ανθρώπινη» συμπεριφορά του Μπερλουσκόνι-καρδιοκατακτητή έχει απήχηση. Σε όσους δεν γνωρίζουν και ίσως δεν τους απασχολεί ότι η πολιτική του Μπερλουσκόνι και στην προηγούμενη θητεία του, πριν από το 2006, αλλά και τώρα, έχει φέρει την Ιταλία σε δεινή θέση -οικονομία, ανεργία, ανάπτυξη, όλοι οι δείκτες είναι στο κόκκινο- και όχι μόνον εξαιτίας της διεθνούς συγκυρίας της οικονομικής ύφεσης.

Ευτυχώς όμως υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, η λιγότερο μεσογειακή ίσως, η οποία συγκινείται από κάποιους άλλους Ιταλούς – λιγότερο μεσογειακούς επίσης…

Ενας από αυτούς είναι ο Αλμπέρτο Κάιρο. Γεννημένος πριν απο 55 χρόνια στη βόρεια Ιταλία, ο Κάιρο σπούδασε νομικά. Αντί για δικηγόρος, όμως, έγινε γιατρός και φυσιοθεραπευτής και επέλεξε να ασκήσει το επάγγελμά του στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Οταν έφτασε εκεί το 1990, τρόμαξε και σκέφτηκε ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει σε αυτή τη ρημαγμένη πόλη. Σήμερα είναι η ψυχή του ορθοπεδικού κέντρου της Καμπούλ, ενός από τα έξι που υπάρχουν υπό την αιγίδα του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.

Κάθε χρόνο το κέντρο φροντίζει 6.000 καινούργιους ασθενείς, οι περισσότεροι έχουν υποστεί ακρωτηριασμούς επειδή ήσαν θύματα ναρκών η άλλου τύπου επιθέσεων. Οσοι μπορούν, συνεχίζουν και μετά την αποθεραπεία τους, παρότι ανάπηροι, να εργάζονται στο κέντρο το οποίο, πέραν των άλλων, κατασκευάζει στα εργαστήριά του τεχνητά μέλη και αναπηρικές καρέκλες. «Είμαι 19 χρόνια εδώ και δεν σκοπεύω να φύγω. Αυτοί οι άνθρωποι είναι η οικογένειά μου», λέει ο Κάιρο στον ανταποκριτή της ισπανικής εφημερίδας El Pais, Ραμόν Λόμπο, ο οποίος εμφανώς εντυπωσιασμένος τον χαρακτηρίζει «κατασκευαστή χαμόγελων», για τα τόσα χαμογελα που ο γιατρός ξαναδίνει στους Αφγανούς. Τυχαία πληροφορηθήκαμε επίσης ότι η ιστορία του Αλμπέρτο Κάιρο ενέπνευσε και έναν Δανό σκηνοθέτη, τον Εσμπεν Χάνσεν, ο οποίος γύρισε, το 2006, ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ο Ιταλός γιατρός». Να τι συμβαίνει όταν ένας «μεσογειακός» τύπος απαρνείται το βασικό χαρακτηριστικό του, καταλήγει να εμπνέει και ψυχρούς Σκανδιναβούς….

Tης Mαριλιας Παπαθανασιου /
mpapathanasiou@kathimerini. gr
http://news.kathimerini.gr
18-9-2009