Ακίδα

Ηταν σαφές από την πρώτη στιγμή ότι οι τρεις πρώτοι μήνες του 2011 θα ήταν οι κρίσιμοι για το παρόν και το μέλλον μας. Πρόκειται για το διάστημα στο οποίο η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που ήταν απαραίτητες, αλλά τα χρόνια περνούσαν και κανείς δεν τολμούσε να τις επιβάλει, μέχρις ότου κατέφθασε η τρόικα…

Οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες, καθώς εκ των πραγμάτων οι αλλαγές πρέπει να γίνουν σε πολύ μικρό χρόνο και θίγονται συμφέροντα. Αντιδράσεις που δεν είναι όμως πάντα δικαιολογημένες, γιατί πολλά από τα συγκεκριμένα συμφέροντα στηρίζονται σε απολύτως στρεβλές καταστάσεις και όλοι γνωρίζουν ότι το μοντέλο της «ελληνικής πραγματικότητας» τελείωσε. Δεν υπάρχουν λεφτά και κανείς δεν μας δανείζει πια.

Ωστόσο, οι αντιδράσεις κλιμακώνονται και η χώρα σε λίγο θα είναι κυριολεκτικά «μη κυβερνήσιμη». Απεργούν οι γιατροί του ΙΚΑ, απεργούν οι νοσοκομιακοί συνάδελφοί τους και οι συνδικαλιστές τους εμφανίζονται συνεχώς ακραίοι και απειλητικοί. Συνεχίζουν να απεργούν οι φαρμακοποιοί και οι δικηγόροι της επαρχίας. Τον χαβά τους οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και από κοντά οι καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης. Ξαναεμφανίστηκαν οι φορτηγατζήδες και «καβάλησαν» τα τρακτέρ οι αγρότες. Αν προστεθούν στον κατάλογο οι «κινηματίες» του «δεν πληρώνω», αλλά και η στάση των κομμάτων της Αριστεράς που κηρύττουν την ανυπακοή ή αποτελούν την πρωτοπορία των κάθε λογής κινητοποιήσεων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς τη γενική παράλυση.

Ακόμη και στους καιρούς της αφθονίας η Ελλάδα είχε χαρακτήρα «μη κυβερνήσιμης» χώρας. Επικρατούσε παραλογισμός και οι αντιδράσεις σε όποια, έστω και χλιαρή, προσπάθεια εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού, το απεδείκνυαν. Ωστόσο, τώρα που οι προσπάθειες είναι πιο σοβαρές, αφού τις επιβάλλει η τραγική κατάσταση και τις απαιτεί η τρόικα, οι αντιδράσεις παίρνουν πρωτόγνωρες μορφές. Γιατροί καταλαμβάνουν υπουργείο και συνταγογραφούν από εκεί, φαρμακοποιοί κρατούν τα φαρμακεία τους κλειστά επί εβδομάδες, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ επιμένουν να ταλαιπωρούν το κοινό επί δύο μήνες, φορτηγατζήδες αποκλείουν την είσοδο σε άλλο υπουργείο, εκπαιδευτικοί προαναγγέλλουν 48ωρο κλείσιμο των σχολείων, αγρότες κλείνουν τελωνεία και καταστήματα της ΑΤΕ, χούλιγκαν καταστρέφουν θέατρα, ακτιβιστές ανοίγουν τις μπάρες στα διόδια, ενώ σύντροφοί τους αναλαμβάνουν να καταστρέψουν τα ελεγκτήρια των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες.

Ολοι επικαλούνται διάφορους λόγους για τα καμώματά τους. Υπερασπίζονται κεκτημένα, διεκδικούν προνόμια, διαμαρτύρονται για αποφάσεις ή επιδιώκουν την κατάρρευση της συντεταγμένης πολιτείας. Αλλά αυτή δεν είναι εικόνα χώρας που προσπαθεί να ξεφύγει από την άβυσσο στην οποία κινδυνεύει να πέσει. Στην Ισπανία, που δεν είναι στη δική μας τραγική κατάσταση, κυβέρνηση, εργοδότες και εργαζόμενοι έφτασαν σε ένα συμβιβασμό προκειμένου να ξεφύγουν από την προσφυγή στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το ΔΝΤ. Είναι όμως μάλλον μάταιο να επικαλούμαστε το παράδειγμα της Ισπανίας.

Εδώ οι απεργιακές κινητοποιήσεις αποτελούν πλέον τρόπο ζωής και, το χειρότερο, οι φραστικές διατυπώσεις των συνδικαλιστών ή των ανακοινώσεων των σωματείων και των συντεχνιών δεν αφήνουν περιθώρια συμβιβασμών. Αντίθετα, πληθαίνουν οι φασίζουσες συμπεριφορές. Λιγοστεύει συνεχώς η ανοχή για την άλλη άποψη, οι προπηλακισμοί και η βία, σωματική ή φραστική, έχουν μπει για τα καλά στην καθημερινότητα και αυτό είναι άκρως ανησυχητικό. ΄Η θα μπει ένα τέλος σε αυτήν τη διολίσθηση ή θα γίνουμε μία εντελώς «μη κυβερνήσιμη» χώρα, με όλες τις συνέπειες που θα έχει μια τέτοια κατάληξη.

Tου Αγγελλου Σταγκου

http://news.kathimerini.gr/