Ακίδα

Η μικρή Μαρία κάθισε στα πόδια του Αι Βασίλη και άρχισε να του μιλά. Στην αρχή του ψιθύρισε στο αυτί, μετά του φώναξε και στο τέλος του έδωσε ένα χαστούκι και του τράβηξε τη γενειάδα, αφήνοντας τον να ουρλιάζει από τον πόνο. Μετά έτρεξε με μικρά γρήγορα βηματάκια στον τάρανδο και του έδωσε μια κλωτσιά. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε απορημένος. Αυτή το έβαλε στα πόδια και άρχισε να κυνηγά τα ξωτικά που έτρεχαν πανικόβλητα δεξιά και αριστερά. Η κάπα της ανέμιζε διαολεμένα και τα μικρά της ποδαράκια άφηναν μικρά σημάδια πάνω στο χιόνι. Ένα τόσο μικρό σκατουλάκι είχε κάνει άνω-κάτω το σπίτι και το χωριό του Αγίου που περίμεναν όλα τα παιδιά.

«Φτάνει πια !» φώναξε «δεν τα αντέχω άλλο αυτά τα σκατόπαιδα που νομίζουν ότι όλα τους ανήκουν!»

«Μα γιατί φωνάζεις Αι Βασίλη; Δεν μου είπες ότι θα έχω ότι ζητήσω;» τον ρώτησε η Μαρία.

«Ναι στο είπα και θα το κάνω αλλά αυτό τι σχέση έχει;» αντιγύρισε νευριασμένος.

«Διάβασε καλά το γράμμα μου και θα καταλάβεις…»

Ο Αι Βασίλης άνοιξε το γράμμα της και διάβασε, «καλέ μου Αι Βασίλη δεν σε γουστάρω καθόλου γιατί κάθε χρόνο φέρνεις δώρα σε όλα τα πλούσια κωλόπαιδα και ξεχνάς τα φτωχά! Γι’ αυτό κι εγώ φέτος ήμουν καλή όλη τη χρονιά και θέλω να με αφήσεις να σου σπάσω τα μούτρα και να κάψω το χωριό σου που κάνει τέτοιες διακρίσεις! Ευχαριστώ…»

Ο Αι Βασίλης έμεινε με το στόμα ανοιχτό… κοίταξε στις απαντητικές του επιστολές και είδε αυτήν προς τη μικρή Μαρία που έγραφε, «μικρή μου Μαρία αφού ήσουν καλό παιδί μπορείς να έχεις ότι θέλεις!»

Ως συνήθως δεν κοίταζε καθόλου τις επιστολές των παιδιών, παρά μόνο απαντούσε τυπικά. Τα φτωχά παιδιά που δεν είχαν φάκελο και γραμματόσημα έμεναν πάντα χωρίς δώρο. Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ αυτό. Δεν περίμενε ότι ένα παιδί θα είχε το μυαλό να αντιληφθεί την αδικία, ότι θα είχε τα κότσια να πάει στο βόρειο πόλο και να ζητήσει το ασυνήθιστο ‘δώρο του’.

«Μα αν σε αφήσω να τα καταστρέψεις όλα τότε πως θα πάρουν δώρα τα καλά παιδιά; Αυτό δεν είναι σωστό…»

«Και είναι σωστό να μην δίνεις δώρα πρώτα στα καημένα φτωχά που δεν έχουν λεφτά να σου στείλουν γράμμα; Είναι σωστό να κάθεσαι όλη τη χρονιά και να μασάς και να δουλεύεις μια μέρα το χρόνο; Είναι σωστό….;»

«Φτάνει, φτάνει δεν θα το ξανακάνω, αρκεί να μην κάνεις αυτό που σου υποσχέθηκα χωρίς να το θέλω!»

«Όχι Άγιε, εγώ θα το κάνω και να βάλεις μυαλό από δω και πέρα…»

Κι έτσι εκείνη τη χρονιά κανένα παιδάκι δεν πήρε δώρο εκτός από τη Μαρία που μάδαγε όλη νύχτα τη γενειάδα του Αι Βασίλη και τον τρέλανε στα χαστούκια, που έδιωξε τους τάρανδους και κυνήγησε στο πέρας του πόλου τα ξωτικά.

Έτσι από τότε αυτός αποφάσισε να κοιτά πιο προσεκτικά τα φτωχά παιδάκια και να ακούει τις προσευχές και τα παρακάλια τους για να μην πάθει τίποτα χειρότερο…

Μετά από λίγο καιρό όμως, επαναπαύθηκε και άρχισε πάλι τα ίδια, πιστεύοντας ότι δεν θα βρισκόταν άλλο παιδάκι σαν την Μαρία, που τώρα πια είχε μεγαλώσει…

Βασίλης Δημητριάδης