Ακίδα

Πάσχα ονομάζεται η μεγάλη γιορτή του ιουδαϊσμού η οποία καθιερώθηκε ως ανάμνηση της Εξόδου, που ελευθέρωσε τους Εβραίους από την αιγυπτιακή δουλεία. Μεταγενέστερα υιοθετήθηκε ως εορτασμός από τους Χριστιανούς αναφορικά με τον θυσιαστικό θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού (Wikipedia).

Αυτή την έξοδο από τη δουλεία και την ανάσταση του Κυρίου περιμένουν όλοι οι Έλληνες και πιο πολύ αυτοί που υποφέρουν καθημερινά από το ανύπαρκτο κράτος που μας θέλει όλους σκλάβους στις διαταγές του. Αν όχι όλους, τουλάχιστον αυτούς που δεν μπορούν να αντισταθούν. Γιατί αυτός που μπορεί να αντισταθεί πάντα βρίσκει τον τρόπο να «ξεπεράσει» τις δυσκολίες.

Δεν θέλω τέτοιες μέρες να είμαι ιδιαίτερα καυστικός ή δεικτικός γι’ αυτό δεν θα μιλήσω για τα ανύπαρκτα κέντρα υγείας της επαρχίας, που δεν θα δείτε όσοι ταξιδέψετε για το Πάσχα, ούτε για το ότι ίσως σας εξετάσει κάποιος κτηνίατρος γιατί δεν θα βρίσκετε γιατρό σε περίπτωση προβλήματος υγείας.

Δεν θα μιλήσω επίσης ούτε για το ότι ίσως να μην βρίσκετε ασθενοφόρο όταν το χρειάζεστε ή ότι τα περισσότερα νοσοκομεία της περιφέρειας δεν έχουν διοικητές ή το απαραίτητο νοσηλευτικό προσωπικό, ακόμα.

Δεν θα μιλήσω ούτε για τα πανάκριβα φάρμακα που σε περίπτωση ανάγκης χρειαστείτε. Όπως δεν θα μιλήσω ούτε για την αδιαφορία των περισσοτέρων πολιτικών που θα τρέξουν να ποζάρουν μπροστά σε αρνιά και σούβλες τσουγκρίζοντας αυγά και αγνοώντας τους Αθανάσιους Διάκους της καθημερινότητας.

Θα μιλήσω όμως για την αδιαφορία όσων είναι βολεμένοι και δεν τους ενδιαφέρει πως θα την βγάλουν αυτές τις μέρες μιας και η Μύκονος απ’ ότι άκουσα είναι φουλ από τη Μεγάλη Δευτέρα.

Θα μιλήσω επίσης για όλους αυτούς που μπορούν να αφήνουν πίσω τα προβλήματα τους και να γλεντούν χωρίς έννοιες. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα που όχι μόνο δεν μπορούν να ξεχάσουν τα προβλήματά τους σουβλίζοντας τον οβελία αλλά δεν ξέρουν αν θα έχουν να φάνε.

Είναι κρίμα και ντροπή αυτή η χώρα που ποτέ δεν είχε ένα ουσιαστικό κράτος πρόνοιας να μην ενδιαφέρεται για τους γέροντες, τους ασθενείς και τους ανάπηρους που είναι σε μειονεκτική θέση.

Και δεν μιλώ μόνο για τους πολιτικούς αλλά γενικότερα για την κοινωνία μας γιατί και αυτοί είναι κομμάτι της.

Δυστυχώς έχουμε μάθει να βολευόμαστε προσωπικά και να μην μας ενδιαφέρει το πρόβλημα του άλλου εκτός κι αν βρεθούμε στη θέση του. Έχουμε μάθει να γεμίζουμε την κοιλάρα μας με λουκούλλεια γεύματα και να σκάμε από το φαγητό και το πιοτό αντί να σκεφτόμαστε και τους άλλους που δεν έχουν.

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε αυτούς που δεν μπορούν. Οι άλλοι τα έχουν δεδομένα!

Βασίλης Δημητριάδης