Ακίδα

Η Βαλμπόνα, από την Αλβανία, που ακρωτηριάστηκε από τον σύζυγό της με αλυσοπρίονο, σφίγγει τα δόντια, νικά τους πόνους και περιμένει καρτερικά την ημέρα που θα περπατήσει
«Μια βόλτα, ένας περίπατος» είναι ο μεγάλος στόχος της 30χρονης γυναίκας

«Οι γιατροί με παρέλαβαν σε… κομμάτια, με ακρωτηριασμένα και τα τέσσερα μέλη μου από αλυσοπρίονο!
Είναι οι σωτήρες μου, χάρη σ΄ αυτούς τώρα είμαι καλύτερα, σε λίγο καιρό θα μπορώ και να ξανασταθώ στα πόδια μου! Αλλά και εγώ το νιώθω πια πως μέρα με τη μέρα είμαι όλο και καλύτερα…».

Η αγριότητα που έζησε ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Η πρωτοφανής για τα ελληνικά χρονικά είδηση της 11ης Απριλίου σόκαρε το πανελλήνιο, θύμισε κάτι από σενάριο ταινίας τρόμου. Έξι μήνες μετά την εις βάρος της δολοφονική απόπειρα, με δράστη- καθ΄ ομολογίαν του- τον 39χρονο εν διαστάσει σύζυγό της, η 30χρονη Βαλμπόνα από το Λιμπράζ της Αλβανίας προσπαθεί να αφήσει πίσω τις μνήμες που τη σημάδεψαν. Για την ώρα πάντως τα σημάδια της φρίκης στο σώμα της κάθε άλλο παρά μπορούν να κρυφτούν: παραμένει προς το παρόν καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, με μπανταρισμένα ακόμα τα αριστερά άκρα της, με λάμες και σίδερα να τα περιβάλλουν. «Αποδείχτηκα τελικά τυχερή μες στην ατυχία μου! Κι ο Θεός όμως είναι μεγάλος, αποφάσισε πως έπρεπε να ζήσω! Και με τη βοήθεια των γιατρών μου, που είναι οι καλύτεροι και θέλω να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ, τώρα η σωματική κατάστασή μου είναι σαφώς καλύτερη, σε σχέση με τον πρώτο καιρό. Κατάφεραν και με επανέφεραν σε ανθρώπινη μορφή: το κυριότερο, μου έσωσαν πρώτα απ΄ όλα τη ζωή, τουλάχιστον δύο φορές πήγα να "φύγω": και τα πρώτα, κρίσιμα λεπτά μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο να με παραλάβει και στο Νοσοκομείο της Καλαμάτας τη γλίτωσα στο τσακ. Όλα όμως έγιναν όπως έπρεπε για τη μεταφορά μου με αεροσκάφος C-130 στο νοσοκομείο ΚΑΤ. Εδώ οι γιατροί με πήγαν κατευθείαν στο χειρουργείο. Χρειάστηκαν δώδεκα ώρες σερί, από το βράδυ ώς το άλλο πρωί. Ήταν δύσκολα και γι΄ αυτούς…», λέει σήμερα στα «ΝΕΑ», σε μία από τις αναπόφευκτα τακτικές επισκέψεις-ταξίδια της από τη μεσσηνιακή πρωτεύουσα στο ΚΑΤ. Εκεί ομάδα γιατρών φροντίζει μήνες τώρα βήμα βήμα για την αποκατάσταση της υγείας της, έχοντας κάνει έως τώρα τέσσερα πολύωρα χειρουργεία κι αρκετά άλλα μικρότερα- το τελευταίο δύο εβδομάδες πριν. Για καιρό ωστόσο η Βαλμπόνα θα ζει έναν Γολγοθά.

«Έως τώρα πάμε καλά, αλλά θα χρειαστούμε καιρό για την αποθεραπεία μου. Έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς- αν κλαίω όλη μέρα δεν κερδίζω τίποτα. Εδώ είναι που πρέπει να το παλέψω, το ξέρω πως δεν είναι εύκολο, αλλά είμαι νέα. Συχνά λέω και "τουλάχιστον είμαι ζωντανή…", "έχω ξανά τα άκρα μου στη θέση τους!". Προς το παρόν όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτα ούτε να περπατήσω ούτε να πιάσω κάτι με τα χέρια μου. Πονάω αρκετά, παίρνω πέντε παυσίπονα την ημέρα, μια και είμαι ραμμένη παντού, αρκετά βράδια δεν μπορώ και να κοιμηθώ. Καμιά φορά η ψυχολογία μου πέφτει, επειδή είμαι τόσο κλεισμένη μες στο σπίτι. Μου λείπει μια βόλτα, ένας περίπατος έξω, αυτά τα πολύ απλά πράγματα ανυπομονώ να ξαναζήσω!», λέει με χαμόγελο. Στήριγμά της, πέρα από τον σύντροφό της Δημήτρη που έχει αναλάβει τη φροντίδα της, είναι η αισιοδοξία των γιατρών, η οποία έχει γίνει πλέον και δική της. Τη βοηθούν άλλωστε ψυχολογικά και οι γυναικείες οργανώσεις: μέλη τους προθυμοποιήθηκαν μεταξύ άλλων να συγκεντρώσουν μέσω εράνου χρήματα για τα δικαστικά και άλλα έξοδά της, εν όψει των επικείμενων δικαστηρίων για την υπόθεση και των συνεχών μετακινήσεών της στην Αθήνα (χρήματα κατατίθενται και στον υπ΄ αριθμόν 346/641847-35λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας ). Ειδικοί επιστήμονες του Νοσοκομείου Καλαμάτας και της Νομαρχίας Μεσσηνίας φρόντισαν από την πρώτη στιγμή και για τα παιδιά της, που έζησαν από κοντά την τραγωδία των γονιών τους…

«Επί 12 ώρες οι γιατροί έδωσαν αγώνα για μένα», λέει η 30χρονη γυναίκα και δεν κρύβει την ευγνωμοσύνη της

Το χρονικό της φρίκης…

Δεκατρία χρόνια στην Ελλάδα η Βαλμπόνα. Μέχρι και τον Ιανουάριο του 2009 έζησε με την οικογένειά της στη Δυτική Μακεδονία. Μετά αναζήτησε την τύχη της στη Μεσσηνία, σε διάσταση πλέον από τον 39χρονο Αλβανό σύζυγό της. Με τίποτα, ωστόσο, όπως λέει σήμερα, δεν μπορούσε να φανταστεί την επώδυνη περιπέτειά της, το μεσημέρι εκείνο, στο διαμέρισμά της στην οδό Σταδίου, στην Καλαμάτα. «Τέτοιο κακό δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Στο παρελθόν ήταν λιγάκι βίαιος, αλλά ποτέ δεν περίμενα πως θα έφτανε ώς αυτό το σημείο. Την ώρα εκείνη σιδέρωνα κάποια ρούχα, έπλενα και δικά του, γιατί θα έφευγε. Κι εντελώς ξαφνικά, όπως πήγα να ελέγξω το πλυντήριο, χωρίς να μιλήσουμε καθόλου έκανε ό,τι έκανε…», λέει η Βαλμπόνα. Ενώπιον των αρχών, ο δράστης από την πλευρά του- που ενημέρωσε ο ίδιος τους αστυνομικούς που συνάντησε σε κοντινή απόσταση- ισχυρίστηκε ότι βρέθηκε στην πόλη για να συναντήσει την πρώην σύζυγό του, φέρνοντας μαζί του από την Αλβανία τα δύο παιδιά τους, που ζούσαν μόνιμα εκεί με τους γονείς του. Επικαλέστηκε δε ως κίνητρο της αποτρόπαιης πράξης του «σοβαρούς οικογενειακούς λόγους», καθώς και προηγηθείσα λογομαχία με το θύμα.

Όπως έγινε γνωστό, είχε αγοράσει λίγες μέρες νωρίτερα από την ίδια περιοχή το αλυσοπρίονο που χρησιμοποίησε…

«Πρώτη φορά είδα τέτοια αγριότητα»

Ώρες ατέλειωτες πάνω από την άτυχη Βαλμπόνα χρειάστηκαν οι εξειδικευμένοι γιατροί, που ανέλαβαν την επούλωση των βαρύτατων τραυμάτων της.

«Είχαμε δει και χειρότερα περιστατικά από αυτό, αλλά όχι τέτοια αγριότητα και μανία ταυτόχρονα και στα τέσσερα μέλη ενός σώματος. Ο δράστης είχε επιχειρήσει να πριονίσει τη γυναίκα σε πολλαπλά επίπεδα, να κόψει τα μέλη της σε φέτες, χωρίς ωστόσο να της καταφέρει κανέναν πλήρη ακρωτηριασμό. Το δεξί χέρι ήταν στη χειρότερη κατάσταση, ήταν καταδικασμένο εάν δεν κάναμε αμέσως την επέμβαση: είχε μερικό ακρωτηριασμό, με την έννοια ότι δεν είχε αιμάτωση κι αναγκαστήκαμε να του μεταφέρουμε αγγεία από το ένα πόδι- στο αριστερό χέρι είχαν κοπεί μύες και τένοντες, τα κόκαλά του ήταν σε συντρίμμια. Από κει και πέρα, στο αριστερό πόδι έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι από κόκαλο, στο δεξί είχαν αποκοπεί τένοντες και νεύρο.

Με μια λέξη, τα απανωτά χτυπήματα δεν είχαν αφήσει κανένα μέλος άθικτο, όλα είχαν βαρύτατους τραυματισμούς…», λέει στα «ΝΕΑ» ο ορθοπεδικός, Επιμελητής Α΄ στην Κλινική Άκρας Χειρός, Άνω Άκρου και Μικροχειρουργικής του ΚΑΤ κ. Ιωάννης Ιγνατιάδης, που μαζί με τους συναδέλφους του, κυρίους Φανδρίδη, Πολυζώη και Στριγκλή, ανέλαβαν τα διαδοχικά χειρουργεία της 30χρονης.

Θα περπατήσει. «Η γυναίκα αυτή όσο περνάει ο καιρός θα αυτοεξυπηρετείται στοιχειωδώς, ωστόσο θα χρειαστεί για τουλάχιστον μια πενταετία ιατρική παρακολούθηση, για ένα δυο χρόνια φυσικοθεραπείες. Ύστερα από τρεις τέσσερις νέες επεμβάσεις, θα περπατήσει ξανά, πιθανότατα το ερχόμενο καλοκαίρι, αλλά πλέον όχι τέλεια: θα φτάσει στο 70% του φυσιολογικού στα κάτω άκρα, στο 50% στα άνω, στο 40% θα φτάσει η αίσθησή της στο προβληματικό τώρα δεξί χέρι της…».

ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
http://www.tanea.gr/