Ακίδα

Όλα άρχισαν πριν 19 χρόνια όταν κατά την αναρρίχηση ομάδας Βούλγαρων ορειβατών στις Άλπεις ένας από τους αυτούς, ο Ιβάν Κοζουζάροφ, τραυματίζεται βαριά σαν συνέπεια της κατολίσθησης λίθων και παρέλυσε. Με τη βοήθεια των φίλων του όμως κατόρθωσε να γυρίσει στις κορυφές δέκα χρόνια αργότερα. Κάτι περισσότερο – στις 8 Σεπτεμβρίου οι ορειβάτες ανέβηκαν στο Μον Μπλάν.

Με τον τρόπο αυτό απέδειξαν ότι μπορούν όχι μόνο να είναι πάλι στο βουνό, αλλά και να έχουν κοινούς στόχους και προκλήσεις, όπως πριν το επεισόδιο. Η πρώτη ανάβαση του Ιβάν μετά το τραύμα ήταν στην κορυφή Μαλιόβιτσα, γνωστή ως το λίκνο της βουλγαρικής ορειβασίας. Ακολούθησαν η υψηλότερη κορυφή του Πίριν, Βίχρεν, πτήση με αιωρόπτερο, ανάβαση απόκρημνου βράχου 140 μ. στο βουνό Ρίλα. Σαν νομοτελειακή συνέχιση αυτής της ομαδικής περιπέτειας γεννήθηκε και ιδέα ανάβασης του Μον Μπλάν και το σχέδιο «Μοιρασμένες κορυφές».

«Το Μον Μπλάν είναι ένα στάδιο, ένα βήμα όλων όσων κάνουμε από χρόνια με την ομάδα φίλων», λέει ο Ιβάν Κοζουχάροφ. Η προετοιμασία ανάβασης άρχισε το 2006. Το το 2007 η ομάδα πραγματοποίησε ανάβαση στο όρος Μον Μπλαν ντε Τακούλ, ενώ στις αρχές του τρέχοντος έτους όλοι κατακτήσαν μαζί την υψηλότερη κορυφή στα Βαλκάνια – τη Μουσαλά, και διανυκτέρευσαν στο ύπαιθρο. Όλη αυτή η εμπειρία τους επέτρεψε να πετύχουν το στόχο – την ανάβαση του Μον Μπλάν.

«Οι άνθρωποι εντυπωσιάζονται πολύ από το γεγονός ότι το αναπηρικό καροτσάκι ανέβηκε πάνω – λέει ο Ιβάν Κοζουχάροφ. – Τούτο όμως δεν είναι το σημαντικότερο. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για τεράστια κινητοποίηση που οργανώσαμε με πολλούς από τους υπέροχους φίλους μου. Πρόκειται για μια ομαδική πρόκληση, την οποία δεν μπορεί κανείς μόνος του να την αντιμετωπίσει.»

Σύμφωνα με τον Ιβάν Κουζουχάροφ παρόμοια ανάβαση δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ και γι' αυτό έπρεπε να κάνουν όλα, διδασκόμενοι από τα λάθη τους. Όταν όμως όλοι συμμετέχουν, χωρίς να φείδονται δυνάμεων, και με τη βοήθεια του Θεού κάθε στόχος μπορεί να επιτευχθεί, είναι βέβαιος ο ορειβάτης. Ο Ιβάν Κοζουχάροφ αποκαλεί τους 40 φίλους του ορειβάτες «σιδερένιους ανθρώπους». Ένα μεγάλο μέρος απ' αυτούς είναι παλιοί του φίλοι, με τους οποίους έκανε αναβάσεις πριν να τραυματιστεί και τώρα τον βοηθούν να συνεχίσει.

Στην αποστολή συμπεριλήφθηκαν και πολλοί νέοι, μερικοί των οποίων ακόμα και δεν γνώριζαν τον Ιβάν. Οι υποψήφιοι ήταν τόσο πολυάριθμοι που επιβλήθηκε να γίνει επιλογή. Όλοι καταλάβαιναν ότι η ανάβαση με αναπηρικό καροτσάκι εγκυμονεί πολλούς κινδύνους, όμως αυτό δεν τους σταμάτησε. Ο Ιβάν δεν έχει αίσθηση κρύου και ζέστης που σημαίνει ότι υπηρχε ρίσκο για τη ζωή του από ενδεχόμενα κρυοπαγήματα. Κανένας από την αποστολή, ακόμα και οι γιατροί δεν ήξεραν αν ο Ιβάν μπορεί να μείνει έξω περισσότερες από 35 ώρες. Γι' αυτό, όπως ανέφερε ο ορειβάτης Αλεξάντερ Σόποφ, υπεύθυνος της αποστολής, έπρεπε να προετοιμάσουν τον Ιβάν για τις χαμηλές θερμοκρασίες.

«Η οργάνωση της ανάβασης άρχισε ακόμα το χειμώνα με την αναρρίχηση της κορυφής Μουσαλά. Ήταν σαφές ότι στο φωτεινό τμήμα της ημέρας δεν μπορεί να γίνει η ανάβαση και η κατάβαση του Ιβάν σ' αυτή τη διαδρομή. Γι' αυτό έπρεπε να δοκιμάσουμε πώς θα αισθάνεται σε κατασκήνωση στο ύπαιθρο. Για το σκοπό πραγματοποιήσαμε ανάβαση της κορυφής Μουσαλά σε χειμερινές συνθήκες και στήσαμε την κατασκήνωση μας δίπλα στη λεγόμενη «Παγερή λίμνη», ενώ ο Ιβάν έμεινε στο ύπαιθρο. Εκεί αντιμετωπίσαμε το πρώτο πρόβλημα. Η θερμοκρασία πλησίαζε τους 19 βαθμούς κάτω από το μηδέν και στην επιδίωξή μας να μην επιτρέψουμε ο Ιβάν να πάθει κρυοπαγήματα, γιατί δεν έχει αίσθηση κρύου, του είχαμε βάλει πάρα πολλά ρούχα και κυριολεκτικά τον είχαμε υπερθερμάνει. Η κατάσταση ήταν κωμική – του βάζαμε σκούφο και εκείνος τον έβγαζε. Το κεφάλι του ήταν η μοναδική δυνατότητα να εκπέμπει τη θερμότητα. Είναι καλά το ότι οργανώσαμε την κατασκήνωση, για να καταλάβουμε αυτή τη λεπτομέρεια. Αυτό μας βοήθησε πολύ στην αποστολή κάτω από το Μον Μπλαν σε υψόμετρο 4 350 μ. Οι 40 ώρες που περάσαμε σ' αυτό το υψόμετρο ήταν σοβαρή πρόκληση για τον Ιβάν, αλλά και για όλη την ομάδα.»

Ο ίδιος ο Ιβάν, σύμφωνα με τα λόγια των φίλων του, είναι εξαιρετικά δραστήριος. Όχι τυχαία εκείνος και οι «σιδερένιοι» άνθρωποί του λαμβάνουν αναγνώριση από τον ΟΗΕ «για το ότι επιδιώκουν τους στόχους και τα όνειρά τους ως το τέλος». Οι ορειβάτες του σχεδίου «Μοιρασμένες κορυφές» είναι οι πρώτοι Βούλγαροι αθλητές, οι οποίοι λαμβάνουν τέτοια υψηλή αναγνώριση.

Κείμενο: Νταρίνα Γκριγκόροβα
Μετάφραση: Έλλη Γκέκοβα
Καταχωρήθηκε σε Οκτωβρίου 12, 2009
http://www.bnr.bg/